BİR EĞİTİM MATERYALİ OLARAK “CANIM KARDEŞİM” FİLMİNİN SOSYAL HİZMET EĞİTİMİNDE KULLANIMI

Her ne kadar birbirleriyle farklı alanlar olsalar da hem sinema hem de sosyal hizmet insan yaşamına dokunmayı amaçlamaktadır. Bu nedenle birçok sinema yapıtında sosyal hizmete ilişkin öğeler bulmak ve bu yapıtları sosyal hizmet eğitiminde kullanmak mümkündür. Bu durum Türk Sineması için de geçerlidir. Bu noktadan hareketle bu çalışmanın amacı Ertem Eğilmez’in yönettiği (1973), Canım Kardeşim filmini bir sosyal hizmet eğitim materyali olarak incelemektir. Bu çalışma içerik analizine dayalı nitel araştırma yöntemi ile gerçekleştirilmiştir. Filmde gözlenen yoksulluk, göç, korunma ihtiyacı içerisindeki çocuk, madde bağımlılığı, barınma sorunu, kronik hastalık ve suç gibi sosyal sorunlar sosyal hizmet bakış açısıyla değerlendirilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Sosyal hizmet eğitimi, sosyal sorunlar, sinema

THE USE OF “CANIM KARDEŞİM” MOVIE IN SOCIAL WORK EDUCATION AS AN EDUCATIONAL MATERIAL

Although they are different fields both cinema and social work aim to touch human life. For this reason, it is possible to determine issues related to social work in many movies and use these movies in social work education. This is also true for Turkish cinema. From this point of view, the aim of this study is to examine the “Canım Kardeşim” movie, directed by Ertem Eğilmez (1973), as a social work education material. The study was carried out through content analysis within qualitative methods. Social problems such as poverty, migration, children in need of protection, substance abuse, sheltering problem, chronic illness and crime were interpreted in terms of social work.

Keywords:

Social work education, social problems, cinema,

PDF

___

KAYNAKÇAAdaman, F. & Keyder, Ç. (2007). Türkiye’nin büyük kentlerinin gecekondu ve çöküntü mahallelerinde yaşayan yoksulluk ve sosyal dışlanma. Tes-İş Dergisi, 83-89.Boratav, K. (1998). Türkiye iktisat tarihi 1908-1985. İstanbul: Gerçek Yayınevi.
Brown, S. & Keating, F. (2015). The film club: Reflections on the use of contemporary film to teach ethics to social work students. Ethics and Social Welfare, 9(3), 312-321, Doi: 10.1080/17496535.2015.1024155
Carver, C. S. (1997). You want to measure coping but your protocol’ too long: Consider the brief cope. International Journal of Behavioral Medicine, 4(1), 92-100.
Çağan, K. (2006). Sanat sosyolojisinin imkânına ve inşasına dair. Bilgi (13)2, 11-31.
Çağlayan, S. (2006). Göç kuramları, göç ve göçmen ilişkisi. Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 17, 67-91.
Diken, B. & Laustsen, C. B. (2008). Filmlerle sosyoloji. İstanbul: Metis Yayınları.
Downey, E. P., Jackson, R. L., Puig, M. E. & Furman, R. (2003). Perceptions of efficacy in the use of contemporary film in social work education: An exploratory study, Social Work Education, 22(4), 401-410, DOI: 10.1080/02615470309143
Ello, L. M. (2007). Older adult ıssues and experiences through the stories and ımages of film. Journal of Teaching in Social Work, 27(1/2), 271-282.
Erdoğan, N. (Ed.) (2011). Yok-Sanma: Yoksulluk-maduniyet ve fark yaraları. Yoksulluk halleri: Türkiye’de kent yoksulluğunun görünümü içinde (pp. 47-95). İstanbul: İletişim Yayınları.
Erkan, R. & Bağlı, M. (2005). Göç ve yoksulluk alanlarında kentle bütünleşme eğilimi: Diyarbakır örneği. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 22(1), 105-124.
Erman, T. (2002). Mekansal kümelenme, siyaset ve kültür. In A. A. Dikmen (Eds.), Kentleşme, göç ve yoksulluk (pp. 1-17). Ankara: İmaj Yayıncılık.
Gladstein, G., & Feldstein, J. (1983). Using film to increase counselor empathic experiences. Counselor Education and Supervision, 23, 125-131.
Gulalp, H. (1993). Kapitalizm, sınıflar ve devlet. İstanbul: Belge Yayınları.
Güçhan, G. (1992). Toplumsal değişme ve Türk Sineması. Ankara: İmge Kitabevi.
Güçhan, G. (1993). Sinema-toplum ilişkileri. Kurgu Anadolu Üniversitesi İletişim Bilimleri Fakültesi Uluslararası Hakemli İletişim Dergisi, 12(12), 51-71.
Işık, O. ve Pınarcıoğlu, M. M. (2011). Nöbetleşe yoksulluk gecekondulaşma ve kent yoksulları: Sultanbeyli örneği. İstanbul: İletişim Yayınları.
İçduygu, A., Sirkeci, İ., Aydıngül, İ. (1997). Türkiye’de içgöç ve içgöçün işçi hareketine etkisi. İstanbul: Tarih Vakfı Yayınları.
Kolb, D. (1984). Experiential learning: Experience as the source of learning and development. Englewood Cliffs, NJ: Prentice-Hall.
Kongar, E. (2006).21. Yüzyılda Türkiye 2000’li Yıllarda Türkiye’nin Toplumsal Yapısı. İstanbul: Remzi Yayıncılık.
Kubler Ross, E. (1997). Ölüm ve Ölmek Üzerine (A. Büyükkal, Çev.). İstanbul: Boyner Yayıncılık.
Lazarus, R. S. (1976). Patterns of adjustment. New York: McGraw-Hill Book Company.
Lazarus, R. S. (2006). Emotions and interpersonal relationship: toward a person-centered conceptualization of emotions and coping. Journal of Personality, 74(1), 9-46.
Okyayuz, Ü. H. (2003). Ölümcül hastalık tanısı almak: Bir yaşam krizi. Kötü haber verilmeli mi? Kriz, 11(3), 29-35.
Özer, İ. (2011). Türkiye’de kent, kentleşme ve kentsel değişme. In M. Zencirkıran (Eds.), Dünden bugüne Türkiye’nin toplumsal yapısı (pp. 329-360). Bursa: Dora Yayıncılık.
Ray, E. L. (2007). The use of feature films as teaching tools in social work education, Journal of Teaching in Social Work, 27(3-4), 45-60, Doi: 10.1300/J067v27n03_04
Rohde, P., Lewinsohn, P.M., Tilson, M. ve Seeley, J. R. (1990). Dimensionality of coping and its relation to depression. Journal of Personality and Social Psychology, 58, 499-511.
Tuncay, T. (2015). “Sosyal Hizmet Değerlerinin Öğretiminde Duyuşsal Öğrenmeden Nasıl Yararlanılmalı?” Sosyal Hizmet Sempozyumu 2015: İnsan Onurunu ve Değerini Yüceltmek, 26-28 Kasım 2015, Celal Bayar Üniversitesi, Manisa.
Zastrow, C. (2010). Introduction to social work and social welfare: Emprowering people (10th ed.). Belmont, CA: Thomson/Brooks/Cole.