Spinoza’nın olumsallık anlayışı ünlüdür. O, felsefesini olumsuzlama üzerine değil de olumlamaya dayandırır. Bunun birkaç nedeni vardır: Tözün sonsuz olması ve dolayısıyla hiç boşluk içermemesi, bütün tözün bir olması ve olumsuzlamanın yalnızca soyutlama düzeyinde kalması vb. nedenler sayılabilir. Fakat bizi burada ilgilendiren, onun olumlama düşüncesinin tözün ontolojisi ile sıkıdan sıkıya bağlı olmasıdır. Spinoza, olumlamayı tözün ontolojisinin onaylanması şeklinde düşünür. Başka bir şekilde ele alındığında da onun ontolojisinin ifadesi olarak. Fakat bu tür bir anlayış, onaylama ve onaylanan ya da ifade ve ifade edileninin örtüşmemesi bakımından tözü ikilemeye sokabilir. İşte bu makalede bu düşünce konu edinilmiştir

Spinoza’s concept of aff irmation is famous. His philosophy bases on the aff irmation not the negation. Th ere are several reasons for that: Being infinity of substance and does not involve the void, being One and the negation only in abstract level. However, what concern us at this point is that his thoughts about the aff irmation are strongly connected to ontology of the substance. Spinoza thinks that the aff irmation is the confirmation of the substance. In other words, it is the expression of the substance. But that kind of conception can be cause of a problem such as not being single substance. Here is the subject of this article