Sanatsal açıdan Keats'in en iyi algılanan, en tatminkar ve en çok tartışılan siiri Bülbüle Agıttır. Ancak siirin ana teması olan doganın sürekliligi ile insan türünün geçiciligi ve yaratıcı hayal gücünün güvenilmezligi karsıtlığı sıkça ve uzun süre tartışılırken, düsünme sürecinin iç ve yapısal mekanizmaları ve şiirdeki tema ve zıtlıkları kontrollü ama aynı zamanda öneren bir tavırla ortaya koyan söz sanatları detaylı olarak incelenmemistir. Bu makale görünürdeki gerilimin, ince alaycılığın, belirsizligin ve septisizmin altında yatan şiirin temel bütünlüğünü göstermek için siirin iç mekanizmalarına orjinal, canlandıran detaylı bir yaklaşım ve yeni elestirel bir bakış açısı getirmektedir. Fakat en önemli ve ciddi nokta, şiirin mümkün olan tüm kaynaklarını, benzerlik ve zıtlıklarını en kapsamlı biçimde bir araya getirmesi ve bunların çogunu ilk defa bu makalede öne sürmesidir.

Artistically Keats's Nightingale Ode is one of his best conceived and most satisfying and as such most discussed poems. However, while its principal theme of the contrast between the permanence of nature and the shortlastingness of the human lot and that of the precarious nature of creative imagination have received wide critical attention, the internal and structural mechanisms of the movement of the thought process and the figures of speech by which those themes and contrasts reveal!themselves in a controlled but suggestive manner have not been examined in details. This article provides an original, refreshing, and detailed approach, largely from a New Critical point of view, to those mechanisms in order to show the poem's essential unity beneath its apparent tension, irony, ambiguity, and skepticism, which are indeed part of its aesthetic conception in light of Keats's own poetic and aesthetic ideas. But the most original and scholarly point is that it is rich and comprehensive in bringing together a whole range of possible sources and analogues of the poem, many of which have been suggested here for the first time.