ÜLKE İÇİ GÖÇLERDE ESKİŞEHİR İLİNİN YERİ

Bu çalışmanın amacı, Türkiye'deki iç göçlerde Eskişehir ilinin yerini ortaya koymaktır. Çalışmada, TÜİK’in Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi 2019 yılı verileri kullanılmıştır. Bu verilerden Eskişehir'in, göç açığı ve göç fazlası verdiği iller saptanmıştır. Ardından da bunların nedenleri tespit edilmiştir. Buna göre ulaşılan sonuçlar şunlardır: Eskişehir’in göç açığı verdiği iller sırasıyla; İstanbul, Ankara, İzmir, Antalya, Kocaeli, Bursa, Muğla, Tekirdağ, Balıkesir, Aydın, Yalova ve Çanakkale’dir. Ankara ili hariç tutulursa Eskişehir’in göç açığı bulunduğu illerin, İstanbul’dan başlayıp Antalya’ya kadar uzanan kıyı illeri olduğu görülmektedir. Bu durum, araştırma sahasına kayıtlı olanların hem sosyoekonomik açıdan gelişmiş ve hem de denize kıyısı olan illerde yaşamak istediğini göstermektedir. Buna karşın Eskişehir’in, ülkenin diğer bütün illerine karşı göç fazlası bulunmaktadır. Ancak bunların en başta gelenleri sırasıyla; Afyonkarahisar, Bilecik, Konya, Ağrı, Kütahya, Samsun, Erzurum ve Kars illeridir. İnceleme alanının ülke içinden göçe katılan nüfusu kendisine çekmesinde, gelişmiş sanayi ve ticaretiyle Eskişehir kentinin, ekonomik sıkıntı yaşayanlar açısından umut vadetmesi etkilidir. Bundan başka eğitim, kültür, sağlık ve sosyal faaliyet merkezleri ile Eskişehir kentinin cazibe merkezi olması da yaşam kalitesini artırmak isteyenlerin araştırma sahasına göçünde etkili olmaktadır.

Anahtar Kelimeler:

Eskişehir İli, Göç, İç Göç

The Place of Eskişehir Province in Domestic Migrations

The purpose of this study, in internal migration in Turkey is to determine the location of Eskişehir. In the study, the data of TURKSTAT's Address Based Population Registration System for 2019 were used. From these data, provinces where Eskişehir has immigration deficit and migration surplus have been determined. Accordingly, the results achieved are as follows: The provinces with which Eskişehir has immigration deficit are; İstanbul, Ankara, İzmir, Antalya, Kocaeli, Bursa, Muğla, Tekirdağ, Balıkesir, Aydın, Yalova and Çanakkale. If Ankara province is excluded, it is seen that the provinces in which Eskişehir has immigration deficit are the coastal provinces starting from Istanbul and extending to Antalya. This shows that those registered in the research field want to live in both socio-economically developed and seaside provinces. On the other hand, Eskişehir has a surplus of migration against all other provinces of the country. However, the most prominent of these are; Afyonkarahisar, Bilecik, Konya, Ağrı, Kütahya, Samsun, Erzurum and Kars provinces. The fact that the city of Eskişehir, with its developed industry and trade, promises hope for those who experience economic difficulties is effective in attracting the population who migrated from within the country to the study area. In addition, the attraction of Eskişehir city with its education, culture, health and social activity centres is also effective in the migration of those who want to improve the quality of life to the research field.

Keywords:

Eskişehir Province, Migration, Internal Migration.,

PDF

___

Acar, S., Bilen Kazancık, L., Meydan, M. C., Işık, M. (2019). İllerin ve Bölgelerin Sosyo-Ekonomik Gelişmişlik Sıralaması Araştırması SEGE-2017. Ankara: Kalkınma Ajansları Genel Müdürlüğü Yayını Sayı: 3, Araştırma Raporu Sayı: 3.
Afatoğlu, A. (Ed.). (2014). İhracat Stratejileri: Bursa. İstanbul: TİM Akademi.
Ankara Kalkınma Ajansı, (2018). Ankara El Kitabı. Ankara.
Bahar, O. (2008). Muğla Turizminin Türkiye Ekonomisi Açısından Yeri ve Önemi. Muğla Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21: 61-80.
Balcı, Y., Tarkan, H. M., Umut, B., İrkören, E. (2016). Afyonkarahisar İli Yerel Ekonomik Gelişme Programı 2017-2019. Zafer Kalkınma Ajansı.
Bayraktar, F. ve Sekmen, F. (2012). İzmir İli Potansiyel Yatırım Konuları Araştırması. Ankara: Türkiye Kalkınma Bankası AŞ.
BEBKA. (2018). Bilecik İli Mekânsal Strateji Planı Raporu. Bursa Eskişehir Bilecik Kalkınma Ajansı.
Belkayalı, N. ve Akpınar, N. (2009). Yalova Termal Kaplıcaları’nın Rekreasyon ve Turizm Amaçlı Kullanımının Ekonomik Değerinin Seyahat Maliyeti Yöntemi İle Tespit Edilmesi. Coğrafi Bilimler Dergisi. 7(2): 177-184.
Bozkurt, Y. (2011). Türkiye’de Nüfus Hareketliliği ve Kütahya Örneği. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 30: 291-300.
Çakıcı, A. C., Mercan, Ş. O., Harman, S. (2006). Sayılarla Çanakkale Turizminin Değerlendirilmesi. Girişimcilik ve Kalkınma. Dergisi. 1: 113-135.
Çelik, M. A., Kopar, İ. Bayram, H. (2018). Doğu Anadolu Bölgesi’nin Mevsimlik Kuraklık Analizi. Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 22(3): 1741-1761.
Çevre ve Şehircilik Bakanlığı Mekânsal Planlama Genel Müdürlüğü. (2009). 1/100.000 Ölçekli Trakya Alt Bölgesi Ergene Havzası Revizyon Çevre Düzeni Planı. Ankara.
Çoban, A. (2016). Çorum’un Nüfus Coğrafyası Özellikleri. Marmara Coğrafya Dergisi. 33: 410-438.
Demir, M. (2015). Kars İlinin Nüfus Gelişimi ve Başlıca Demografik Özellikleri. Doğu Coğrafya Dergisi. 34: 127-156.
Doğanay, H. (1986). Trabzon’da Nüfus Hareketleri ve Göçler. Atatürk Üniversitesi, Fen Edebiyat Fakültesi Araştırma Dergisi. 15: 281-304.
Doğanay, H. (1994). Türkiye Beşeri Coğrafyası. Ankara: Gazi Büro Yayınevi.
Ekren, N. (1999). Büyük Şehirlerin Ekonomik Gelişimi ve Geleceği: İstanbul'a İlişkin Bir Değerlendirme. Kent Yönetimi ve Çevre Sorunları Sempozyumu Bildirileri (Cilt: 2), İstanbul: İstaç.
Esen, Ü. B. ve Atay, Ö. (2020). Türkiye’nin Yaratıcı Şehirleri. bilig. 92: 29-54.
Güney Marmara Kalkınma Ajansı. (2017). Balıkesir Yatırım Destek ve Tanıtım Stratejisi (2017-2023) ve 2017 Yılı Eylem Planı. Güney Marmara Kalkınma Ajansı.
İkiel, C. (2004). Muğla'nın Coğrafi Özellikleri. Muğla Kitabı (Arkeoloji, Tarih, Coğrafya). 15-25.
Karaman, S., Aydemir, B., Kılıç, S. N. (2019). Balıkesir Turizm Envanteri ve Strateji Çalışması. Balıkesir Üniversitesi.
Kaya, F. Kocaman, S. (2010). International Migration Movements and an Evaluation on the Social and Economic Condition of Refugees and Asylum Seekers in Ağrı. Ozean Journal of Social Sciences. 3(1): 15-29.
Kocaeli Sanayi Odası. (2015). Kentsel Dönüşüm Raporu 1. Kocaeli.
Kocaman, S., Kaya, F., Korkusuz, T. (2015). Ağrı İlinin İdari Coğrafya Analizi. S. Zaman ve O. Coşkun (Ed.), Coğrafyaya Adanmış Bir Ömür: Prof. Dr. Hayati Doğanay. Atatürk Üniversitesi Yayınları.
Koday, Z. ve Akbaş, F. (2016). Aydın İlinin İdari Coğrafya Analizi. Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Dergisi. 57: 63-91.
Köktepe, M. (2008). Emirdağ İlçesinden Belçika'ya Olan Göçler (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Afyon Kocatepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Afyonkarahisar.
Louis, H. (1943). İç Anadolu’nun Coğrafi Hudutları. Türk Coğrafya Dergisi, Yıl: 1, Sayı: 1, Ankara, 51-70.
Özgür, E. M. (1994). Bilecik İlinde Farklı Karakterde İki Şehir: Bilecik ve Bozüyük. Türkiye Coğrafyası Araştırma ve Uygulama Merkezi Dergisi. 3: 179-191.
Özkan, G. ve Kadağan, Ö. (2019(Özkan ve Kadağan, 2019). Bursa İli Tarımsal Potansiyelinin Geliştirilmesine Yönelik Bir Değerlendirme. Turkish Studies - Economics, Finance, Politics. 14(2): 503-522.
Şahbaz, H. (2016). Odunpazarı ve Tepebaşı İlçelerinin (Eskişehir) Beşeri ve Ekonomik Coğrafyası. Doktora Tezi. Uşak: Uşak Üniversitesi.
Şahin, V. (2014). Tekirdağ İlinde Nüfus ve Yerleşmenin Coğrafi Analizi. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. 7(35): 345-357.
TMMOB MMO Yalova İl Temsilciliği (1997). Yalova'da Sanayinin Büyük Kentlerle Entegrasyonu. Yalova'da Sanayileşme ve Çağdaş Kentleşme Konferansları Kitabı. Yalova, 80-86.
Toksöz, G. (2011). Antalya İli İşgücü Piyasası Analizi. Ankara: Uluslararası Çalışma Örgütü Türkiye Ofisi.
TÜİK, ADNKS (Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi) Sonuçları, https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr (Erişim Tarihi: 04.08.2020).
TÜİK, Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi Sonuçları, https://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=95&locale=tr (Erişim Tarihi: 11.09.2020).
TÜİK, Ulusal Eğitim İstatistikleri Veritabanı, http://biruni.tuik.gov.tr/medas/?kn=130&locale=tr (Erişim Tarihi: 11.09.2020).
Tümertekin, E. (1977). Türkiye’de İç Göçler Üzerine. İstanbul Üniversitesi Coğrafya Enstitüsü Dergisi. 22: 29-42.
Uğur, A. (2003). Aydın Şehrinin Kuruluşu ve Gelişme Evreleri. Coğrafi Bilimler Dergisi. 1(2): 41-62.
Yakar, M., Saraçlı, S., Yazıcı, H. (2010). Afyonkarahisar İlinde İller Arası Göçlerin Gelişmişlik Endeksleriyle Analizi. Doğu Coğrafya Dergisi, 15(24): 255-271.
Yavuz, O. (1993). Erzurum’dan Göç Sorunu, Nedenleri, Sonuçları ve Çözüm Yolları. Tarım Ekonomisi, 2: 10-21.
YÖK, Yükseköğretim Bilgi Yönetim Sistemi, https://istatistik.yok.gov.tr/ (Erişim Tarihi: 11.09.2020).