TÜYLÜ MEŞE’NİN (Quercus pubescens) TÜRKİYE’DE YENİ BİR YAYILIŞ ALANI: ELMALI DAĞI (KAYSERİ)

Türkiye bulunduğu coğrafi konum gereği dünyanın belli başlı ana bitki kuşaklarının kesişim alanında yer almaktadır. Sahip olduğu makro iklimler yanında özel konum koşullarının etkisiyle çok çeşitli mikro iklimlerin de etkili olabildiği bir ülke özelliğine sahiptir. Doğal olarak iklim koşullarında görülen çeşitlilik flora üzerinde belirleyici olmakta, floristik anlamda ülkeye önemli avantajlar kazandırmaktadır. Gerek otsu, gerekse odunsu türler bakımından zengin bir floraya sahip olan Türkiye’nin ağaç türlerinin içinde meşe (Quercus) türlerinin ise ayrı bir yeri vardır. Birçoğu endemik olan bu meşe türleri içinde Türkiye’nin Sıcak devrede yağış noksanlığı belirgin olan alanlarında doğal olarak yaşama imkanı bulan türlerinden birisi de kuşkusuz tüylü meşedir (Quercus pubescens). Bugüne kadar yapılan bitki coğrafyası araştırmalarında tüylü meşenin Türkiye’deki doğal yayılış alanları içerisinde Kayseri ilinin Erciyes Dağı ve Ali Dağında bulunduğu literatürde açıkça görülmekte, araştırmamıza konu olan sahada ise tüylü meşenin varlığından söz eden herhangi bir çalışmadan bahsedilmemektedir. 2015 yılı yaz döneminde yetişme koşullarını dikkate alarak Kayseri ilinin Bünyan-Özvatan ilçeleri arasında kuzeydoğu-güneybatı doğrultusunda uzanan Elmalı Dağının güney ve güney-batı yüzlerinde tüylü meşenin doğal olarak yetişme imkanı bulabileceği tezinden yola çıkılmış, kimi yerlerde çalı, kimi sahalarda ise ağaç boyutunda tüylü meşe topluluklarına rastlanılmıştır. Türkiye’de tüylü meşenin doğal yayılışı ile ilgili bilinen alanların dışında, yeni bir sahada da adı geçen ağaç türünün doğal yayılış alnı ortaya konulmaya, çalışılmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Tüylü meşe, Türkiye’nin ağaçları, Bitki örtüsü, Kayseri

THE DISTRIBUTION AREA OF HAIRY OAK TREE (Quercus Pubescens) IN TURKEY: ELMALI MOUNTAIN (KAYSERİ)

Turkey related to its geographical position is at the intersection point of the main floras of the world. It has an effective macro climate and it has micro climates because of the effects of the special position conditions as well. The variabilities seen in the natural climate conditions have an effect on the flora and such a case provides an advantage on the flora. The oak tree types has an important place among the types of trees in Turkey that has a rich flora with grassy and woody types. The hairy oak, obviously one of the types of oak trees most of which are endemic, has a chance to survive where the climate is hot and the drought can be seen. From the plant geography researches carried on up to now, it is clearly seen in the literature that the natural distribution areas of the hairy oak are the Erciyes mountain and the Ali mountain in Kayseri. On the other hand no research has been encountered in the literature where we carried out our research about the presence of hairy oak tree. In the summer of 2015, the hairy oak tree is supposed to be found between Bünyan and Özvatan towns of Kayseri on the Elmalı Mountain lying in northeast-southwest directions, we met hairy oak trees sometimes in the form of bush and sometimes at the height of a tree. Turkey outside of the area known about the natural distribution of downy oak, forehead to reveal the natural distribution of a new field of said tree species were studied

Keywords:

Hairy Oak, Tress in Turkey, Flora, Kayseri,

PDF

___

Akkemik, Ü., Editör, 2014, Türkiye’nin Doğal – Egzotik Ağaç ve Çalıları 1, Orman Genel Müdürlüğü yay. S. 689, Ankara.
Akman, Y., 1995, Türkiye Orman Vejetasyonu, Ankara Üniv. Fen Fak. Yayınları s. 131, Ankara.
Akman, Y., vd., 2007, Bitki Ekolojisi, Palmiye Yayıncılık, s.15, Ankara.
Anşin, R., Özkan,C., 2006, “Tohumlu Bitkiler (Spermatophyha) Odunsu Taksonlar”, K.T.Ü, Orman Fak. 167,s.19, Trabzon.
Atalay, İ., 1994, Türkiye Vejetasyon Coğrafyası, Ege Üniv. Basımevi, s.226-229, İzmir.
Avcı, M., 2013, Dünya’da ve Türkiye’de Step Formasyonu, Prof. Dr. Asaf Koçman’a Armağan, Ege Üniv. Yayınları, Edebiyat Fak. Yay. No:180, İzmir.
Aydınözü,D.,2008, Avrupa Kayını (Fagus silvatica)’nın Yıldız (Istranca) Dağlarındaki Yayılış Alanları, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Coğrafya Bölümü, Coğrafya Dergisi, Sayı. 17. ISSN No: 1302-7212, İstanbul.
Browicz,K., 1982, Chorology of Trees and Shrubs in South – West Asia and Adjacent regions, Vol.I, Warszawa.
Çağlar, Y., 2003, Dendroloji (Ağaçbilim) ve Orman Ekolojisi “Okulu” ders Notları, Kırsal Çevre ve Ormancılık Sorunları Araştırma Derneği yay, No: 13, s.70-73, Ankara.
Çetik, A. R., 1985, Türkiye Vejetasyonu:I, İç Anadolu’nun Vejetasyonu ve Ekolojisi, Selçuk Üniv. Yay. Fen- Edebiyat Fak. Yay. No: 7-1, Konya.
Davis, P.H., 1965, Flora of Turkey and the East Aegean Islands, Volume 7, Edinburgh.
Dönmez, Y., 1968, Trakya’nın Bitki Coğrafyası, İ.Ü. Coğrafya Enst. Yay.No: 51, İstanbul.
Günal, N., 1997, Türkiye’de Başlıca Ağaç Türlerinin Coğrafi yayılışları, Ekolojik ve Floristik Özellikleri, Çantay Kitapevi, s. 94-96, İstanbul.
Mataracı, T., 2004, Ağaçlar, Doğa Severler İçin Rehber Kitap, Marmara Bölgesi, Doğal – Egzotik Ağaç ve Çalıları, Tema vakfı, yay. No:39, s. 300, İstanbul.
Öztürk, S., 2013, Türkiye Meşeleri Teşhis ve tanı Kılavuzu, Orman ve Su İşleri Bakanlığı, Orman Genel Müdürlüğü Yayınları, s. 188 – 192, Ankara.
Ünaldı, E.Ü., 1996, Erciyes Dağı’nın Fiziki Coğrafyası, Lazer Ofset Basımevi, s.86, Ankara.
Ürgenç, S.İ., 1998, Genel Plantasyon ve Ağaçlandırma Tekniği, İstanbul Üniv. Orman Fak. S. 69, İstanbul.
Yaltrık,F., 1984, Türkiye Meşeleri Teşhis Kılavuzu, Tarım ve Köyişleri Bakanlığı Genel Müdürlüğü Yayınları, Ankara.
Yeşilöz, F., 2011, Quercus pubescens Willd. Bitkisi Üzerinde Fitoterapötik Araştırmalar, Gazi Üniv, sağlık Bilimleri Enst. Basılmamış Yüksek Lisans Tezi, s. 13-14, Ankara.
Yiğit, N., 2012, Morfometrik Analiz Sistemi Kullanılarak Kastamonu Yöresi meşelerinin Filogenetik Analizi, Gazi Üniv. Fen Bilimleri Enst. Basılmamış Doktora Tezi, s. 13-14, Ankara.
Zohary,M., 1973, Geobotanical Foundations of the Middle East, Vol.I,II, Stutgart.