COĞRAFYA ÖĞRETMENLERİNİN ÇEVRE BİLİNCİNİ OLUŞTURMA VE GELİŞTİRMEDEKİ ROLÜ: DİYARBAKIR ÖRNEĞİ

Bu çalışma çevre eğitiminde kilit rol oynadıkları düşünülen eğitmen gruplarından, coğrafya öğretmenlerinin çevre bilgisini, duyarlılığını ve mevcut müfredat programlarının bu konudaki durumunu ortaya koymaya yönelik bir çalışmadır. Öncelikle çevre eğitimi konusunda yapılan çalışmalar ve ortaya çıkan bir kısım tespitler kısaca özetlenmektedir. Daha sonra Diyarbakır il merkezinde, devlet okullarında görev yapan coğrafya öğretmenlerinin, çevre konusundaki bilgi ve duyarlılık düzeyleri anketlerle ortaya konulmakta ve bunu ders işleme şekillerine ne düzeyde yansıttıkları konusu irdelenmektedir. Anket sonuçları coğrafya öğretmenlerinin çevre konusunda yeterli bilgi ve beceriye sahip olmadıklarını ortaya koymaktadır. Ancak öğretmenlerin bu konuda kendilerinde bir eksiklik hissetmelerinin ve geliştirmeye açık tutumlarının da bir fırsat olduğunu belirtmekte fayda vardır. Çalışma çevre eğitimi alanında, eğitmenlerin eğitimi konusunda yapılan ilk çalışmalardan biridir ve umuyoruz ki bu alanda yeni çalışmaların yapılmasına önayak olarak, çağdaş yaklaşımların belirlenmesine ve çevreye karşı sorumluluk duygusunun gelişmesine katkıda bulunur.

PDF

___

Bennett, K., and C. Matthews. 2005. Research Summary Teachers in North Carolina’s Environmental Education Certification Program. The Journal of Environmental Education 36 (3):15-21.
Daştan, H. 1999. Çevre Bilinci ve Duğarlılığının Oluşmansında Eğitimin Yeri ve Önemi: Türkiye Örneği. Yüksek Lisans Tezi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kentleşme ve Çevre Sorunları Anabilim Dalı, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Ergün, D., T. Soykan, S. Erdem, İ. Günel, and A. Keskin. 2006. Atığın Yüzde 90'ı Doğaya. Radikal, 04.14.2006.
Fisman, L. 2005. The Effects of Local Learning on Environmental Awareness in Children: An Empirical Investigation. The Journal of Environmental Education 36 (3):39-50.
Gerald, A., and H. Hoody. 1998. Closing the Achievement Gap. Using the Environment as an Integrating Context for Learning. In Science Wizards. Poway, CA: Pew Charitable Trusts.
Görmez, K. 1997. Çevre Sorunları ve Türkiye. Ankara: Gazi Kitapevi.
Güney, E. 1996. Türkiye'de Çevre Sorunları. Konya: Öz Eğitim.
———. 2002. Genel Çevre Kirlenmesi. İstanbul: Çantay.
Hoody, L. 1995. The Educatıona Efficacy of Environmental Education, 1-20. San Diego, CA: The Pew Charitable Trusts and the Council of Chief State School Officers.
Kavruk, S. 2002. Türkiye'de Çevre Duyarlılığının Artırılmasında Çevre Eğitiminin Rolü. Yüksek Lisans Tezi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Kentleşme ve Çevre Sorunları Anabilim Dalı, Gazi Üniversitesi, Ankara.
Landers, P., M. Naylon, and A. Drewes. 2002. Providing a Systems Approach to Environmental Education in Minnesota. In Environmental Literacy Scope and Sequence, ed. T. Gaffey, 1-111. St. Paul, MN: Minnesota Office of Environmental Assistance.
Lidstone, J., and J. Stoltinan. 2004. What Should We be (Un)learning about Geographical and Environmental Education? International Research in Geographical and Environmental Education 13 (4):299-302.
Marsh, W., and J. Grossa. 2002. Environmental Geography: Science, Land Use, and Earth Systems. New York: John Wiley & Sons, Inc.
Meyer, N., and B. Munson. 2005. Personalizing and Empowering Environmental Education through Expressive Writing. The Journal of Environmental Education 36 (3):6-14.
Trewhella, W., K. Rodrıguez-Clark, N. Corp, A. Entwistle, S. Garret, E. Granek, K. Lengel, M. Raboude, P. Reason, and B. Sewall. 2005. Environmental Education As A Component Of Multidisciplinary Conservation Programs. Conservation in Practice 19 (1):75-85.
Yazarsız. 2005. Today Shapes Tomorrow: Environmental Education for a Sustainable Future - A Discussion Paper 2005 [cited October 10 2005]. Available from .