Mehmet KARADAĞ, Canan AKKAYA, Aslıhan GÜMÜŞLÜ, Zehra TOPAL, Cem GÖKÇEN

Bir Üniversite Hastanesi Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı Ve Hastalıkları Kliniğinde Değerlendirilen Adli Olguların Sosyodemografik ve Klinik Özelliklerinin İncelenmesi

Amaç: Bu çalışmada, adli makamlarca Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Kliniğine yönlendirilen çocukların sosyodemografik özelliklerinin belirlenmesi, mevcut psikopatolojilerin tespiti ve adli rapor istem nedenlerinin tanımlanarak kliniğimiz tarafından düzenlenen raporların geriye dönük incelenmesi amaçlanmaktadır. Yöntemler: Ocak 2018- Ocak 2020 tarihleri arasında Gaziantep Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Anabilim Dalı’na adli psikiyatrik değerlendirme amacıyla yönlendirilen 177 olgunun dosyası geriye dönük incelenmiştir. Analizlere olguların sosyodemografik verileri, DSM-5’e göre klinik tanıları, adli olayların içerikleri ve verilen kararlar dahil edilmiştir. Bulgular: Toplam vakaların %57,6’sı suça sürüklenen, %42,3’ü mağdur çocuklardan oluşmaktaydı. Suça sürüklenen çocukların %86,3’ü erkek olup yaş ortalaması 15,4 iken, mağdurların %70,7’si kız cinsiyetteydi ve yaş ortalaması 13,3’dü. Suça sürüklenen çocuklar en sık hırsızlık (%36), mağdurlar ise cinsel istismar (%74,3) sebebi ile psikiyatrik değerlendirmeye alınmıştı. Adli makamlar tarafından suça sürüklenen çocuklar hakkında sıklıkla ‘’işlediği fiilin hukuki anlam ve sonuçlarını algılama ve bu fiille ilgili olarak davranışlarını yönlendirme yeteneğinin yeterince gelişip gelişmediği’’ (%96,1) hususunda; mağdurlarda ise ‘’beyanlarına itibar edilip edilemeyeceği’’ (%62) hususunda adli rapor istemi yapılmıştır. Suça sürüklenen çocukların %44,8’inin işlediği iddia edilen fiilin hukuki anlam ve sonuçlarını algılama ve bu fiille ilgili davranışlarını yönlendirme yeteneğinin geliştiği yönünde tıbbi kanaat bildirilirken; mağdurlara sorulan maruz kaldığı fiile karşı bedenen ve ruhen kendini savunabilecek durumda olup olmadığı sorusuna ise %89,3 oranında ruhen ve bedenen kendini savunamayacağı yönünde tıbbi kanaat bildirilmiştir. Sonuç: Çocukların gün geçtikçe adli olaylara daha fazla dahil olması ve düzenlenen raporların bu çocukların hayatının akışını ciddi derecede etkileyen kararların verilmesinde yönlendirici olması adli psikiyatrik değerlendirmenin önemini artırmaktadır.

Investigation Of Sociodemographic And Clinical Features Of Forensic Cases Evaluated In A University Hospital Child And Adolescent Psychiatry Clinic

Objective: We aimed to determine the sociodemographic characteristics of children who are referred to the Gaziantep University Faculty of Medicine Child and Adolescent Psychiatry Clinic by the judicial authorities, to determine the causes of forensic reports and to examine the reports prepared by our clinic retrospectively. Method: The files of 177 patients who were referred to Gaziantep University Faculty of Medicine Department of Child and Adolescent Psychiatry between January 2018 and January 2020 for forensic psychiatric evaluation were examined retrospectively. The analysis included sociodemographic data of the cases, clinical diagnoses according to DSM-5, content of judicial events and decisions made. Results: 57.6% of the total cases were delinquent child and 42.3% were victims. While 86.3% of the delinquent child were boys and the average age was 15.4, 70.7% of the victims were female and the average age was 13.3. Delinquent child were taken into psychiatric evaluation most frequently due to theft (36%) and victims were taken into psychiatric evaluation due to sexual abuse (74.3%). Forensic authorities frequently asked about '' whether the ability to perceive the legal meaning and consequences of the act and to direct the behavior in relation to this act is sufficiently developed '' (96.1%); The victims asked for a judicial report on "whether their statements will be trusted" (62%). While medical opinion is reported that 44.8% of the delinquent children have the ability to perceive the legal meanings and consequences of the alleged act and to direct their behavior related to this act; In the question of whether the victims are able to defend themselves physically and spiritually against the act they are exposed to, the medical opinion is reported that 89.3% of them cannot defend themselves spiritually and physically. Conclusion: Children are getting more involved in forensic events day by day and the fact that the reports about these children are guiding in making decisions that seriously affect the flow of their lives increases the importance of forensic psychiatric evaluation.

PDF

___

1. Biçer Ü, Tırtıl L, Kurtaş Ö, Aker T. Adli psikiyatri: Birinci Basamakta Adli Tıp, 2. Baskı, İstanbul: İstanbul Tabip Odası, 2011; 242-52.
2. Ayaz M, Ayaz AB, Soylu N. Çocuk ve ergen adli olgularda ruhsal değerlendirme. Klin. Psikiyatr. Derg. 2012; 15: 33-40.
3. Sener MT, Dursun OB, Aydin EF, Arslan S, Gulec M. Brief Report. Area of Specialty Preferences of Forensic Authorities in Forensic Psychiatric Evaluation Requests: A University Hospital Experience. Dusunen Adam. 2014; 27.
4. Ulaşabileceği adreshttps://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/ 1.5.5395.pdf
5. Türkiye Çocuk Suç İstatistikleri 2017 (http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id =27609)
6. Güler G. Suça sürüklenen çocukların biyopsikososyal değerlendirilmesi. Türkiye Klinikleri J Child Psychiatry-Special Topics, 2017; 3(3), 220-4.
7. Fletcher J, & Wolfe B. Long-term consequences of childhood ADHD on criminal activities. J Ment Health Policy Econ. 2009; 12(3), 119.
8. Putnam FW. Ten-year research update review: Child sexual abuse. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry. 2003;42: 269-78.
9. Stoltenborgh M, Van Ijzendoorn MH, Euser EM, Bakermans-Kranenburg MJ. A global perspective on child sexual abuse: Meta-analysis of prevalence around the world. Child Maltreat. 2011; 16: 79-101.
10. Papalia NL, Luebbers S, Ogloff JR, Cutajar M, Mullen PE. The long-term co-occurrence of psychiatric illness and behavioral problems following child sexual abuse. Aust N Z J Psychiatry. 2017; 51: 604-13.
11. Yektaş Ç, Tufan AE, Büken B, Çetin NY, Yazici M. Cinsel istismar mağduru çocuk ve ergenlerde istismar ve istismarcıya ilişkin özelliklerin ve psikopataloji ile ilişkili risk etkenlerinin değerlendirilmesi. Anadolu Psikiyatri Derg, 2018; 19: 501-8.
12. Şişmanlar ŞG, Biçer Ü, Coşkun A. Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları, 2. Baskı, Ankara: Türkiye Çocuk ve Genç Psikiyatrisi Derneği Yayınları, 2016: 450-69.
13. Yüksel T. Bir üniversite hastanesi çocuk psikiyatrisi polikliniğinde değerlendirilen suça sürüklenen çocuklar. Dicle Med J. 2019; 46: 559-65.
14. Gümüştaş F, Yulaf Y, Gökçe S, Sağlam S, Kütük EK. Adıyaman ilinde çocuk ve ergen psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olguların bir yıllık geriye dönük incelenmesi. Cukurova Med J. 2014; 39: 280-9.
15. Puzzanchera C, Adams B, Sickmund M. Juvenile Court Statistics 2008. Pittsburgh, PA: National Center for Juvenile Justice. Retrieved from http://www.ncjj.org/pdf/jcsreports/jcs2008.pdf.
16. Baxendale S, Cross D, Johnston R. A review of the evidence on the relationship between gender and adolescents' involvement in violent behavior. Aggress Violent Behav. 2012; 17: 297-310.
17. Philipp-Wiegmann F, Rösler M, Clasen O, et al. ADHD modulates the course of delinquency: a 15- year follow-up study of young incarcerated man. Eur Arch Psychiatry Clin Neurosci. 2018; 268: 391-9.
18. Willcutt EG. The prevalence of DSM-IV attention deficit/hyperactivity disorder: a meta-analytic review. Neurotherapeutics. 2012; 9: 490-9.
19. Young S, Moss D, Sedgwick O, Fridman M, Hodgkins P. A meta-analysis of the prevalence of attention deficit hyperactivity disorder in incarcerated populations. Psychol med. 2015; 45: 247-58.
20. Eyüboğlu M, Eyüboğlu D. Suça Sürüklenen Çocuklarda Psikiyatrik Bozukluklar, Sosyodemografik Özellikler ve Risk Faktörleri. Klin Psikiyatr Derg. 2018; 21.
21. Thapar A, Harrington R, McGuffin P. Examining the comorbidity of ADHD-related behaviours and conduct problems using a twin study design. Br J Psychiatry. 2001, 179: 224-9.
22. Gudjonsson GH, Sigurdsson JF, Sigfusdottir ID, Young S. A national epidemiological study of offending and its relationship with ADHD symptoms and associated risk factors. J Atten Disord. 2014; 18: 3-13.
23. Farrington DP, Loeber R: Child delinquents: Development, intervention, and service needs: Sage; 2001.
24. Hughes N. Nobody made the connection: The prevalence of neurodisability in young people who offend. 2012.
25. Şengül HA, Cantürk N, Cantürk G, Dağalp R. Ankara 1. Çocuk Ağır Ceza Mahkemesi’nde akran istismarı nedeniyle yargılanan çocukların değerlendirilmesi. Turk Pediatr Arsivi. 2012; 47.
26. Bağ Ö, Alşen S. Çocuk izlem merkezinde cinsel istismarın değerlendirilmesi: Bir merkezin bir yıllık deneyimi. Anadolu Psikiyatri Derg. 2017; 18.
27. Barth J, Bermetz L, Heim E, Trelle S, Tonia T. The current prevalence of child sexual abuse worldwide: a systematic review and meta-analysis. Int J Public Health. 2013; 58: 469-83.
28. Goldman JD, Padayachi UK. Some methodological problems in estimating incidence and prevalence in child sexual abuse research. J Sex Res. 2000; 37: 305- 14.
29. Sertdemir M, Kut B, Demirci Ş, et al. Konya İlinde Bir Çocuk ve Ergen Psikiyatrisi Kliniğinde Değerlendirilen Adli Olguların Sosyodemografik ve Klinik Özelliklerinin Geriye Dönük İncelenmesi. Turk J Child Adolesc Ment Health. 2020; 27: 27-32.
30. Anderson J, Martin J, Mullen P, Romans S, Herbison P. Prevalence of childhood sexual abuse experiences in a community sample of women. J Am Acad Child Adolesc Psychiatry. 1993; 32: 911-9.