Temele Alınan Yaklaşım/lar Bağlamında Yeni İlköğretim DKAB Öğretim Programı

Öz Türkiye'de Milli Eğitim Bakanlığı'nın diğer branşlarda gerçekleştirmiş olduğu program değişikliği çerçevesinde 2006 yılında ilköğretim Din Kültürü ve Ahlâk Bilgisi (DKAB) dersi öğretim programı hazırlanmış ve uygulamaya konmuştur. Yeni hazırlanan programda eğitimsel açıdan yapılandırmacı yaklaşım, çoklu zeka ve öğrenci merkezli öğrenme; dinbilimsel olarak da dinin temel bilgi kaynakları dikkate alınarak İslam'ın kök değerleri çerçevesinde "mezheplerüstü ve dinler açılımlı" anlayış olarak ifade edilebilecek bir yaklaşım benimsenmiştir. Bu çalışmada 2006 yılında hazırlanan ve 2007-2008 eğitim öğretim yılında uygulamaya konulan İlköğretim DKAB Öğretim Programı, temele aldığı yaklaşımlar bağlamında değerlendirilmektedir. Eğitimdeki yeni gelişmelere paralel olarak diğer derslerin programlarında gerçekleştirilen yenilikleri yansıtmaya çalışan DKAB programı ile ilgili şu tespitler yapılabilir: Programın temele aldığı yaklaşım olan yapılandırmacılığa göre din öğretiminin nasıl olabileceği noktasında bazı problemler söz konusudur. Bu çerçevede DKAB programı amaçlar/kazanımlar ile içeriği bağlamında yapılandırmacı yaklaşımın temel özellikleri ile tam olarak örtüşmemekte, bununla birlikte öğrenme öğretme süreci ve ölçme değerlendirme boyutunda büyük oranda yapılandırmacılıkla uyumlu gözükmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Yeni İlköğretim DKAB Programı, Yapılandırmacılık, Din Eğitimi ve Öğretimi, Program Değerlendirme

The New Primary Curriculum of the Course of “Religious Culture and Ethical Knowledge” in the Context of its Basic Theoretical Approaches

Keywords:

New primary religious culture and ethical knowledge curriculum, Constructivism Religious education, Religious teaching, Curriculum, Evaluation.,

PDF

___

Atıcı, B. (2000). Yeni bir olanak: (www ve sosyal oluşturmacılık.) Ulusal Öğretmen Yetiştirme Sempozyumu (10-12 Mayıs 2000), Çanakkale: Onsekiz Mart Üniversitesi.
Aydın, H. (2007). Felsefi temelleri ışığında yapılandırmacılık. Ankara: Nobel Yayınları.
Bellefeuille, G. L. (2006). Rethinking reflective practice education in social work education: A blended constructivist and objectivist instructional design strategy for a web-based child welfare practice course. Journal of Social Work Education, 42(1) 85-103.
Buhagiar, M.A. (2007). Classroom assessment within the alternative assessment paradigm: Revisiting the territory. Curriculum Journal, 18(1), 39–56.
Demirel, Ö. (2003). Eğitimde program geliştirme. Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
Doğan, H. (1975). Program geliştirmede sistem yaklaşımı. Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 7(14).
Duman, B. (2008). Öğrenme-öğretme kuramları ve süreç temelli öğretim. Ankara: Anı Yayıncılık.
Dunlop, J.C., & Grabinger, R.S. (1996). Rich environments for active learning in the higher education classroom, B.G. Wilson (Ed.), Constructivist Learning Environments, içinde (65-82). New Jersey: Educational Technology Publications.
Durmuş, S. (2001). Matematik derslerinde yapısalcı yaklaşımlar. Etüt, 6, 35-36.
Ernest, P. (1995). The one and the many, L. Steffe & J. Gale (Ed.). Constructivism in Education, içinde (459-486). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Ertürk, S. (1982). Eğitimde program geliştirme. Ankara: Meteksan.
Fer, S., & Cırık, İ. (2007). Yapılandırmacı öğrenme: Kuramdan uygulamaya. İstanbul: Morpa Yayınları.
Glasersfeld, E.V. (1987). Learning as a constructive activity, C. Janvier (Ed.). Problems of Representation in the Teaching and Learning of Mathematics, içinde (3-17). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Grimmitt, M. (2000). Constructivist pedagogies of religious education project: Rethinking knowledge, teaching and learning in religious education, M. Grimmitt (Ed.). Pedagogies of Religious Education, içinde (207-227). England: McCrimmon Publishing Co Ltd.
Hein, G.E. (1991), Constructivist learning theory, http://www.exploratorium. edu/ IFI/resources/constructivistlearning.html. (26.07.2005).
Honebein, P. (1996). Seven goals for the design of constructivist learning environments. B.G. Wilson (Ed.). Constructivist Learning Environments, içinde (11-24). New Jersey: Educational Technology Publications.
Jonassen, D H. (1991). Objectivist vs. constructivist: Do we need a new philosophical paradigm? Educational Technology: Research and Development, 39(3), 5-14.
Kaymakcan, R. (2007a). Türkiye’de din eğitiminde çoğulculuk ve yapılandırmacılık: Yeni ortaöğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi programı bağlamında bir değerlendirme. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 7(1), 177-210.
Kaymakcan, R. (2007b). Yeni ortaöğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretim programı inceleme ve değerlendirme raporu. İstanbul: Eğitim Reformu Girişimi.
Kaymakcan, R. (2009). Öğretmenlerine göre Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersleri, yeni eğilimler: Çoğulculuk ve yapılandırmacılık. İstanbul: DEM Yayınları.
Kılıç, G.B. (2001). Oluşturmacı fen öğretimi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 1(1), 7-22.
Koç, G., & Demirel, M. (2004). Davranışçılıktan yapılandırmacılığa: Eğitimde yeni bir paradigma. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 27, 174-180.
Lin, X., John, D.B., Cindy E.H., Ronald, J.K., ve diğerleri. (1996). Instructional design and development of learning communities: An invitation to a dialogue, B. G. Wilson (Ed.). Constructivist Learning Environments, içinde (203-220). New Jersey: Educational Technology Publications.
Matthews, M.R. (1992). Old wine in new bottles: A problem with constructivist epistemology. http://www.ed.uiuc.edu/EPS/PESYearbook/92docs/Matthews. HTM. (26.07.2007).
Merrill, M.D. (1991). Constructivism and instructional design. Educational Technology, 31(5), 45-53.
Milli Eğitim Bakanlığı. (2006). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi (4,5,6,7 ve 8. Sınıflar) Öğretim Programı ve Kılavuzu. Ankara.
Murphy, E. (1997). Constructivism: From philosophy to practice. http://www.cdli. ca/ ~elmurphy/ emurphy/cle.html. (21.01.2006)
Özden, Y. (2008). Öğrenme ve öğretme. Ankara: Pegem Akademi Yayınları.
Reeves, T.C., & Okey, J.R. (1996). Alternative assessment for constructivist learning environments, B.G. Wilson (Ed.), Constructivist Learning Environments, içinde (191-202). New Jersey: Educational Technology Publications.
Savery, J.R., & Duffy, T.M. (1996). Problem based learning: An instructional model and its constructivist framework B.G. Wilson (Ed.). Constructivist Learning Environments, içinde (135-148). New Jersey: Educational Technology Publications.
Seimears, C.M. (2007). An exploratory case study: The impact of constructivistbased teaching on english language learners understanding of science in a middle school classroom. Yayımlanmamış doktora tezi. USA: Kansas State University, Department of Curriculum and Instruction, College of Education.
Semerci, Ç. (2001). Oluşturmacılık kuramına göre ölçme ve değerlendirme. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 1(2), 429-440.
Sözer, M.A. (2006). Postmodernizm ve eğitim. http://www.subjektif.com/ makale/ postmodernizm.htm (20.01.2008).
Şimşek, N. (2004). Yapılandırmacı öğrenme ve öğretime eleştirel bir yaklaşım. Eğitim Bilimleri ve Uygulama, 3(5), 115-139.
Thanasoulas, D. (2002). Constructivist learning. http://www3.telus.net/ linguisticsissues/ constructivist.html. (25.08.2006).
Varış, F. (1994). Eğitimde program geliştirme: Teori ve teknikler. Ankara: Alkım Yayınları
Wilson, B.G. (1996). What is constructivist learning environment? B.G. Wilson (Ed.). Constructivist Learning Environments, içinde (3-8). New Jersey: Educational Technology Publications.
Winn, W.D. (1991). The assumptions of constructivism and instructional design. Educational Technology, 31(9), 38-40.
Zakari, M.I. (2005). Constructivism: Is it the last paradigm shift influencing instructional design? Muslim Education Quarterly, 22 (1&2), 36-66.
Zengin, M. (2010). Yapılandırmacılık ve din eğitimi: İlköğretim DKAB öğretim programlarının değerlendirilmesi ve öğretmen görüşleri açısından etkililiği. Yayımlanmamış doktora tezi, İstanbul: Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.