Vahiy Çeşitlerine Dair Zemahşerî ve Beyzâvî’nin Yaptığı Tasniflerin Ulûmü’l-Kur’ân Açısından Analizi

Ulûmü’l-Kur’ân; Kur’ân’ın nüzul sürecine, yapısal hususiyetlerine, dil ve üslup özelliklerine dair bilgiler ihtiva etmekte, Kur’ân’ın muhtevası ile ilgili birtakım niteliksel veriler içermektedir. Kur’ân’ın anlaşılmasına önemli derecede katkı sunan bu bilgiler, söz konusu literatürde genellikle belirli rivayetler çerçevesinde ele alınmış, zaman zaman da âyetler ile ilişkilendirilmiştir. Bu açıdan salt metodik öncüllerle hareket etmeyen ulûmü’l-Kur’ân’ın âyetleri ele alış biçimi, tefsir literatüründen farklılık arz etmektedir. Ulûmü’l-Kur’ân’da “vahyin geliş şekilleri/keyfiyyâtü’l-vahy” konusu rivayetler çerçevesinde tasnif edilirken Şûrâ sûresi 51. âyete sıklıkla atıf yapılmaktadır. Başka bir deyişle, söz konusu tasnifler Şûrâ sûresi 51. âyet ile eşleştirilmektedir. Bu âyetin, tefsir literatüründe bağlamı ve söz konusu literal ihtimaller gözetilerek çok daha kapsamlı bir biçimde ele alındığı görülür. Bununla birlikte Şûrâ sûresi 51. âyetin spesifik tartışmalara konu edildiği tefsir örnekleriyle karşılaşmak da mümkündür. Tefsirlerde vahiy tasniflerine yansıması açısından bu âyetle ilgili dikkat çeken iki yorum bulunmaktadır. Bunlardan birisi, Ebü’l-Kāsım Cârullah ez-Zemahşerî’ye (ö. 538/1144) diğeri ise Nâsırüddîn el-Beyzâvî’ye (ö. 685/1286) aittir. Zemahşerî ve Beyzâvî’nin tefsirleri incelendiğinde bu âyetin Mu‘tezile ile Ehl-i sünnet arasındaki rü’yetullah tartışmalarına konu edildiği ve tasniflerin bu bağlamda yapıldığı görülmektedir. Mu‘tezilî bir müellif olmasına rağmen Zemahşerî’nin tasnifinin ulûmü’l-Kur’ân literatüründe Ehl-i sünnet âlimlerin yaptığı tasnifler ile mutabık olması ise merak uyandırıcıdır. Bu çalışmada Şûrâ sûresi 51. âyetle ilgili Zemahşerî ile Beyzâvî’nin yaptıkları tespitlerin arkaplanı şerh-haşiye geleneği üzerinden okunmuştur. Zemahşerî bu âyeti, Allah’ın görülemeyeceğini kanıtlayan bir delil olarak açıklarken Beyzâvî bu tespite tepkisel bir tefsir örneği geliştirmiştir. Vahyin geliş şekillerine ayrı bir başlık açan Ulûmü’l-Kur’ân (bir disiplin olarak) ise bu âyeti adeta bir şablon gibi kullanmakta ve söz konusu tartışmalardan uzak bir şekilde ele almaktadır. Çalışmada bu âyet bağlamında yapılan tartışmaların ve tasniflerin öznel boyutları değerlendirilmiş; konuyla ilgili daha kapsamlı bir çerçeve sunduğundan ulûmü’l-Kur’ân literatüründe, Zemahşerî’nin tasnifine benzer bir tasnife gidildiği sonucuna ulaşılmıştır.

An analysis of Classification of Revelation Types Made by al-Zamakhsharī and al-Bayḍāwī in Terms of the Sciences of the Qurʾān

The Sciences of the Qurʾān contain information about the process of Qurʾān and its structural characteristics, language and stylistic features, as well as statistical data on the content of the Qurʾān. This information, which contributes significantly to the understanding of the Qurʾān, is generally classified within the relevant narratives and the classifications are sometimes associated with verses. In this context, the way in which the Sciences of the Qurʾān explain the verses, which do not act solely on methodical premises, differs from the Qurʾānic exegesis books. In the Sciences of the Qurʾān, the subject of revelation forms are classified within the frame of the narrations, and the 51st verse of the Sūrat al-Shūrā is frequently referred to. In other words, the related classifications are matched with the 51st verse of the Sūrat al-Shūrā. In the exegesis, this verse is handled more comprehensively considering its context and the literal possibilities. There are two remarkable comments about this verse in terms of its reflection in the revelation classifications. However, on the contrary, it is possible to encounter examples where the verse is subject to specific discussions. One of them belongs to Jār Allāh al-Zamakhsharī (d.538/1144) and the other to Nāṣir al-Dīn al-Bayḍāwī (d. 685/1286). When the exegesis of al-Zamakhsharī and al-Bayḍāwī are examined, it is seen that this verse is the subject of ru’yat Allah (seeing Allah) discussion between Muʿtazila and Ahl al-Sunnah and the classifications are made in this context. However, it is interesting to note that the classification of al-Zamakhsharī is more suitable for the perspective of the Sciences of the Qurʾān. In this study, the codes of the determinations made by al-Zamakhsharī and al-Bayḍāwī related to the 51st verse of Sūrat al-Shūrā was read on the commentaries. While al-Zamakhsharī explains this verse as a proof for the argument that God cannot be seen, al-Bayḍāwī develops an example of reactionary interpretation upon Zamakhsharī’s view. The Sciences of the Qurʾān (as a discipline), which opens a separate title to the ways of revelation, uses this verse as a template and takes it away from the discussion. In the study, the subjective dimensions of the discussion and classifications made in the context of this verse were evaluated. As a result, it is concluded that a classification similar to classification of al-Zamakhsharī has been made in the literature of the Sciences of the Qurʾān as it provides more comprehensive framework.

Keywords:

The Interpretation, the Sciences of the Qurʾān, Revelation, 51st verse of Sūrat al-Shūrā, al-Zamakhsharī al-Bayḍāwī,

PDF

___

Beyzâvî, Nâsıru’d-dîn Ebü’l-Hayr Abdullah b. Ömer b. Muhammed. Envârü’t-tenzîl ve esrârü’tte’vîl. 5 Cilt. Beyrut: Dârü İhyâi’t-Türâs el-Arabî, ts.
Buğa, Mustafa Dîb & Mutû, Muhyiddîn. el-Vâdıh fî ulûmi’l-Kur’ân. Dimeşk: Dârü’l-Kelimi’tTayyib, 1998.
Cerrahoğlu, İsmail. Tefsir Usulü. Ankara: Semih Ofset, 1983.
Demirci, Muhsin. Vahiy Gerçeği. İstanbul: İFAV, 2011.
Demirci, Muhsin. Tefsir Usulü. İstanbul: İFAV, 2016.
Gazlân, Abdülvehhâb. el-Beyân fî mebâhis min ulûmi’l-Kur’ân. Dimeşk: Dârü’l-Beyrûtî, 2017.
Itır, Nureddin, Ulûmü’l-Kur’âni’l-Kerîm. Dimeşk: Matbaatü’s-Sabâh, 1996.
Hafâcî, Ebü’l-Abbas Şehabeddin Ahmed b. Muhammed b. Ömer. Hâşiyetü’ş-Şihâb ala Tefsir’lBeyzavi = İnayetü’l-Kadi ve kifayetü’r-Razi. 8 Cilt. Beyrut: Dârü Sâdir, ts.
Kâdı İyâz. eş-Şifâ bi tarîfi hukûki’l-Mustafâ. thk. Abduh Ali. İmârât: Vahdetü’l-Buhûs ve’dDirâsât, 2013.
Kâzerûnî, Ebû’l-Fazl el-Kureşî el-Hatîb. Hâşiyetü’t-Tefsîri’l-Beyzâvî. 4 Cilt. Mısır: Dârü’l-Kütübi’l-Arabiyyeti’l-Kübrâ, ts.
Kazvînî, Ömer b. Abdurrahman. Keşfü’l-Keşşâf, University of Michigan Special Collections Library, 467: 1b-532a. University of Michigan.
Konevî, Ebü’l-Müfedda İsamüddin İsmail b. Muhammed b. Mustafa İsmail Efendi. Hâşiyetü’lKonevî ala Tefsiri’l-Beyzâvî ve maahü Hâşiyetü İbn Temcîd. 20 Cilt. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2001.
Kur’ân Yolu. Erişim 15 Eylül 2019. https://kuran.diyanet.gov.tr
Kurban, Nur Ahmet. “Vahiy Kavramının Belirlenmesinde Şûrâ Sûresi 51. Âyetin Önemi Üzerine İnceleme = An Analysis on the Importance of the Verse 51 of the Surah al-Shura
in Determination of the Concept of Wahy (Revelation)”, İslâmi Araştırmalar = Journal of Islamic Research 30/2 (2019), 205-225.
Mekkî, İbn Akîle. ez-Ziyâde ve’l-ihsân fî ulûmi’l-Kur’ân. İmârât: Câmiatü’ş-Şârika, 2006.
Mennâu’l-Kattân. Mebâhis fî ulûmi’l-Kur’ân. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1998.
Molla Fenârî, Şemseddin Muhammed b. Hamza b. Muhammed. Aynü’l-a‘yân : tefsirü’l-fatiha. Dersaâdet: Rıfat Bey Matbaası, 1325.
Sabbağ, Muhammed b. Lütfî. Lemehât fî ulûmi’l-Kur’ân. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî, 1990.
Sofuoğlu, Mehmed. Tefsire Giriş. İstanbul: Çağrı Yayınları, 1981.
Subhi Salih. Mebâhis fî ulûmi’l-Kur’ân. İstanbul: Dersaadet, ts.
Süyûtî, Celâleddin. el-İtḳān fî ʿulûmi’l-Ḳurʾân. Thk. Şuayb Arnaût. Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 2008.
Şeyhzâde, Muhyiddin Mehmed Kocevî. Hâşiye Muhyiddin Şeyhzâde alâ Tefsiri’l-Kâdi el-Beyzavi = Hâşiye alâ Tefsiri’l-Kâdi el-Beyzâvî. 8 Cilt. Beyrut: Dârü’l-Kütübi’l-İlmiyye, 1999.
Zemahşerî, Cârullah Ebü’l-Kasım Mahmud b. Ömer. el-Keşşâf ʿan hakāʾikı gavâmizi’t-tenzîl ve ʿuyûni’l-ekāvîl. Thk. Âdil Ahmed Abdülmevcûd, Ali Muhammed Muavvid. 6 Cilt. Riyad: Mektebetü’l-Abîkân, 1998.
Zerzur, Adnan Muhammed, Ulûmü’l-Kur’ân. Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî, 1981.