Bireysel İş Uyuşmazlıklarının Nedenleri, Yoğunlaştığı Konular ve Çalışma İş Kurumu’nun Bu Uyuşmazlıkları Çözme Yeteneği

Modern çalışma hayatında devlet, iş uyuşmazlıklarını İş Mahkemeleri aracılığı ile çözüme kavuşturmaktadır. Ancak İş Mahkemelerinden önce çeşitli arabuluculuk mekanizmaları vardır. Bu çalışmada, Türkiye’de 2012-2017 yılları arasında İş Mahkemeleri’nin yanında, kanunla iş uyuşmazlıklarını çözmekle görevli kılınan Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’na bağlı Çalışma ve İş Kurumu İl Müdürlüklerine yapılan işçi şikâyetleri başvurularının nedenleri, hangi konularda yoğunlaştığı ve Kurumun bu şikâyetleri çözme yeteneği irdelenecektir. Çalışma Genel Müdürlüğü’nün bu konuda yayınlanmış bir istatistik veya bülteninin olmaması konuyu önemli kılmaktadır. 2017 yılında yapılan yasal bir düzenleme ile Kurumun bu görevi kaldırılarak zorunlu arabuluculuk sistemi kurulmuştur. Bu düzenlemenin, Kurumun iş uyuşmazlıklarını çözmedeki başarısına bağlı olarak gerçekleştirilip gerçekleştirilmediği tespit edilmeye çalışılacaktır. Yeni uygulamanın varsa avantajları ve dezavantajları sıralanacaktır.

Causes of Individual Labor Disagreements and Their Intensive Topics and Labor and Employment Institution's Ability to Resolve These Disagreements

In the modern working life, state has been resolving labor disagreements via labor courts. However, before the labor courts proses there are various mediation mechanisms. Provincial Directorate of Labor and Employment Institution that depend on The Ministry of Labor and Social Security is responsible for resolving labor disagreements by law in addition the labor courts in Turkey between the 2012-2017. In this study, subjects that worker complaints causes and concentrate and resolution ability of these complaints will be discussed. This study is important since the General Directorate of Labor does not have a published statistic or bulletin in this issue. In 2017, with a legal arrangement, this duty was cancelled from the institution and a mandatory mediation system was established. It will be tried to determine whether this regulation is performed or not, depending on the success of the institution in resolving labor disagreements. If it is present, the advantages and disadvantages of the new application will be listed.

PDF

___

Anadolu, K. (2001) “Kıdem Tazminatı Koşulları ve İşçinin Kıdeminin Hesaplanması”, Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 232-263.
Çelik, A. (2015) “Dünyada ve Türkiye’de Kıdem Tazminatı Uygulamaları”, İktisat Dergisi, 530, 27-39.
Çelik, N. (2017) İş Hukuku Dersleri, İstanbul: Beta Yayınları.
Çil, Ş. (2007) “4857 Sayılı İş Kanununa Göre Fazla Çalışma ve Fazla Sürelerle Çalışma”, Çalışma ve Toplum, 3, 57-79.
Ergül, H. F. (2006) “Kurumlarda Ücret, Ücret Sistemleri ve Ücret Başarı İlişkisi”, Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 5(18), 92-105.
Mortaş, A. ve Koç, M. (2010) “İhbar Süresi ve Tazminatı”, 99, Mali Çözüm, 119-154.
Özdemir, C. S. (2010) “İşçilerde Yıllık Ücretli İzin Uygulaması ve Birikmiş İşçi İzinlerinin Kullandırılması”, Mali Çözüm, Eylül-Ekim, 270-279.
Özen, C. (2015) “Yıllık Ücretli İzin Hakkının 4857 Sayılı İş Kanunu’ndaki Görünümü”, ÇSGB Çalışma Dünyası Dergisi, 3(1), 55-77.
Öztürk, N. (2005) “Ücret Kuramında Yeni Yaklaşımlar”, Gazi Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 7(1), 29-49.
Sabuncuoğlu, Z. (2005) Uygulamalı İnsan Kaynakları Yönetimi, Bursa: Alfa Aktüel Basın Yayın.
Saracel, N. (1998) “İhbar Tazminatı ve Diğer Tazminatlarla İlişkisi”, Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 2(1-2), 1-12.
Süzek, S. (2012) İş Hukuku, İstanbul: Beta Yayınevi.
Şakar, M. (2016) “Kıdem Tazminat Fonu Kurulabilir mi?”, Mali Çözüm, Eylül-Ekim, 13-23.
Şişli, Z. (2012) “Bireysel İş Uyuşmazlıkları ve Yargısal Çözüm”, Ankara Barosu Dergisi, 2, 43-67.
Tunçomağ, K. ve Tankut, C. (1988) İş Hukukunun Esasları, İstanbul: Beta Yayınları.
TÜİK, Mevsimsel Etkilerden Arındırılmış Temel İşgücü İstatistikleri, http://www.tuik.gov.tr/UstMenu.do?metod=temelist (20.01.2018).
Türe, M. (2004) “Sigortasız İşçi Çalıştıran İşverenin SSK’na Göre Sorumluluğu”, Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 6(3), 137-151.
Yıldız, K. ve Akçay, H. (2016) “Türkiye’de Kıdem Tazminatının Ödenme Oranı ve Ödenmeme Sebepleri”, Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 19(36), 747-765.