Ticari kâr ve mali kâr ayrımında karşımıza çıkan en önemli kavramlardan biri kanunen kabul edilmeyen giderlerdir. Ticari kârın tespitinde kanunen kabul edilmeyen giderler niteliğinde olan bazı giderler indirim konusu yapılabilirken mali kârın tespitinde bu giderler indirim konusu yapılamamaktadır. Dolayısıyla genelde vergi matrahını oluşturan mali kârın tespiti için kanunen kabul edilmeyen giderlerin doğru uygulanması önem arz etmektedir. Bu nedenle kanun koyucu Gelir Vergisi Kanunu’nun 40. maddesinde indirim konusu yapılabilecek giderleri belirtmiştir. İndirim konusu yapılabilecek bu giderler dışındaki bütün giderler kanunen kabul edilmeyen giderler olarak kabul edilmektedir. Aynı kanunun 41. maddesinde indirim konusu yapılamayacak giderler ayrıca sayılmıştır. Bu sayılan giderler de tereddüt oluşturmayacak şekilde kanunen kabul edilmeyen giderler olarak göz önünde bulundurulacaktır. Fakat uygulama açısından dikkate alındığında bazı giderlerin; kanunen kabul edilmeyen gider olarak dikkate alınıp alınmayacağı veya ücret olarak dikkate alınıp stopaja tabi tutulması gerekliliğinin söz konusu olup olmadığı gibi konular açısından tereddüt oluşturduğu görülmektedir. Bu kapsamda, çalışmada kanunen kabul edilmeyen giderlere ilişkin uygulamada karşılaşılan hatalara ve bunların düzeltilmiş muhasebe kayıtlarına yer verilmiştir.

One of the most important concepts that is confronted in the differentiation of accounting profit and taxable profit is expenses which are not legally accepted. Whereas in the determination of accounting profit some expenses which are not legally accepted as an expense can be deducted, these expenses cannot be deducted in the determination of taxable profit. Therefore, it is important to correctly apply the expenses that are not legally accepted for the determination of the accounting profit which constitutes the tax base in general. For this reason, the law has stated expenses that can be deducted in the 40th article of the Income Tax Law. All the expenses except these that can be discounted are considered as legally deductible expenses. The expenses that cannot be deducted are also counted in article 41 of the same law. These expenses will also be considered as unacceptable expenses without any hesitation. However, when considered from the application point of view, it is seen that there is a doubt in terms of issues such as whether it should be taken into consideration as an unacceptable expense or whether the necessity of being subject to withholding should be considered as a fee. Within this context, the errors encountered in the application in relation to legally unacceptable costs and their adjusted accounting records are included in our study.