Yeni Hayat, Sûfi deneyimi ile alay etmektedir. Tasavvufun temel konuları, romanda mevcut olarak görülmektedir. Osman, Canan ve meleği bulmayı umut ettiği yolculuğuna bir Sûfi Dervişi gibi başlar. Tasavvuf edebiyatında, kadın (aşk) varoluşu ve Tanrıyı simgelemektedir, ancak, Osman'ın Canan'a olan aşkı, ruhani olmaktan çok bedenseldir. Yolculuk ilerledikçe, Pamuk, Tanrıyı aramaktan çok intikam peşinde koşan bir yolcuyu alaycılıkla gösterir. Sûfi geleneğiyle alay etmek, yeni hayatın arayışının bir inançtan, saplantıya dönüşümüyle, öykülemede daha belirgin hale gelir. Pamuk'un, sufi yolcuyla alay etmesi, Osman'ın, yolculuğun sonunda, aradığı meleğin sahte olduğunu anlayarak, yaşadığı hayal kırıklığı içinde ölmesi ile sonlanmaktadır.

Contrary to some critics who read in Pamuk’s The New Life strains of Sufi sentiments and Sufi tendencies, I want to argue that Pamuk, in this narrative, mocks the Sufi experience.