Turizm alanında çalışan akademisyenlerin öğreticilik becerilerinin değerlendirilmesi

Yükseköğretim kurumlarında ders veren akademik personelin öğretim becerilerinin değerlendirilmesi ve ortaya çıkan eksikliklerin giderilmesi çok önemlidir. Bu kapsamda Turizm Eğitimi alanında görev yapan akademisyenlerin öğreticilik becerileri değerlendirilmeye çalışılmıştır. Balıkesir Üniversitesi Turizm Fakültesi’ndeki 17 akademisyene ve öğrenim gören 33 Lisans ve lisansüstü öğrenciye Millî Eğitim Bakanlığı’nın Öğretmen Yeterlikleri çalışmasından alınmış 15 açık uçlu soru sorulmuştur. Sorular için anket formu oluşturulmuş ve yüz yüze görüşme tekniği kullanılmıştır. Akademisyenler ve öğrencilerin öğreticilik becerileri ile ilgili sorulara vermiş oldukları cevaplar genel olarak olumlu (akademisyenlerin %80’i, öğrencilerin %67’si) olsa da akademisyenlerin öz değerlendirme yapma, materyal hazırlama, bireysel farklılıkları dikkate alma, ders dışı etkinlikler düzenleme ve faklı ölçme teknikleri kullanma konusunda eksikliklerinin olduğunu söylemek mümkündür.

Anahtar Kelimeler:

Öğreticilik becerileri, Turizm eğitimi, Akademisyenlerin öğreticilik becerileri

Assessment of the teaching skills of academics working in the field of tourism

It is very important to assess the teaching skills of academic staff lecturing in higher education institutions and to address the deficiencies. In this regard, an attempt has been made to assess the teaching skills of academics working in the field of Tourism Education. A total of 15 open-ended questions from the Teacher Competencies set by the Turkish Ministry of National Education (MoNE) were asked to 17 academics and 33 undergraduate and postgraduate students studying at Balıkesir University Faculty of Tourism. A questionnaire was prepared for the questions and the face-to-face interview technique was used. Although the responses of academics and students to the questions about their teaching skills are generally positive (80% of academics, 67% of students), it can be said that academics have deficits in making self-assessment, preparation of course materials, consideration of individual differences, organization of extracurricular activities, and use of different measurement techniques.

Keywords:

Tourism education, Teaching skills, Teaching skills of academicians,

PDF

___

Acar, F. E., Kılıç, A., Ay, Ş., Vardar, A. K. ve Kara, R. (2010). Öğretim elemanlarının pedagojik formasyon ihtiyacı. In International Conference on New Trends in Education and Their Implications (11-13).
Afflerbach, P., Pearson, P.D. & Paris, S.G (2008) Clarifying difference between reading skills and reading strategies. The Reading Teacher, 61,364-365.
Bahar-Ozvaris, S., Aslan, D., Sahin-Hodoglugil, N. ve Sayek, I. (2004). A faculty development program evaluation: From needs assessment to long-term effects, of the teaching skills improvement program. Teaching and Learning in Medicine, 16(4), 368-375.
Başıbüyük, B. (2015). Erzincan Üniversitesi öğretim elemanlarının teknolojik pedagojik alan bilgisi öz yeterlilik algılarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi [Yüksek Lisans Tezi], Sakarya Üniversitesi.
Baysal, Z. N., Çarıkçı, S. ve Yaşar, E. B. (2017). Sınıf öğretmenlerinin düşünme becerileri öğretimine yönelik farkındalıkları. Eğitimde Nitel Araştırmalar Dergisi, 5(1), 7-28.
Beceri. (t.y.). Türk Dil Kurumu güncel Türkçe sözlük içinde. Erişim adresi: https://sozluk.gov.tr/ Erişim Tarihi: 26.08.2021.
Bircan, İ. (2003). Eğitimde yeni yönelimler gelişmiş ülkelerde sınıf öğretmeni yetiştirme uygulamaları. Eğitimde yansımalar: VII. Çağdaş Eğitim Sistemlerinde Öğretmen Yetiştirme Ulusal Sempozyumu Kitabı, Cumhuriyet Üniversitesi, Sivas 44-47.
Choeda, C., & Kinley, K. (2013). Implementation of teaching kkills and strategies in the schools: A study of graduates of a teacher education program. Bhutan Journal of Research and Development, 2(1), 53-63.
Coşkun, N. (2016). Eğitim fakültesi öğrencilerinin ve öğretim elemanlarının öğretmenlik meslek etiği değerlerine ilişkin görüşleri: Mesleki etik değerlerin kazanımı sürecinde örtük program [Doktora Tezi], Adnan Menderes Üniversitesi.
Demirel, Ö. (1999). Planlamadan değerlendirmeye öğretme sanatı. Pegem Yayıncılık.
Genç, S. Z., ve Eryaman, M. Y. (2007). Değişen değerler ve yeni eğitim paradigması. Sosyal Bilimler Dergisi, 9(1), 89-102.
Gömleksiz, M. N. ve Akyıldız, S. (2012). Vatandaşlık ve demokrasi eğitimi dersi öğretim programının uygulamadaki etkililiğinin değerlendirilmesi. Milli Eğitim, 41(196), 69-91.
Gülbahar, B. (2018). Ortaokul öğretmenlerinin sınıf içi lider öğretmenlik becerilerine ilişkin algılarının bazı değişkenler açısından incelenmesi. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 19(1), 1-28.
Ilgaz, H. (2018). Bireysel farklılıklar kapsamında çevrimiçi öğrenme araştırmalarına ilişkin sistematik bir derleme. Journal of Theoretical Educational Science, 11(4), 1003-1018.
Kalaycı, N. (2009). Yüksek öğretim kurumlarında akademisyenlerin öğretim performansını değerlendirme sürecinde kullanılan yöntemler. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 60(60), 625-656.
Kılıç, A. ve Saruhan, H. (2006). Teknik eğitim fakültesi öğretmen adaylarının öğretmenlik becerileri. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (16), 407-417.
Korkut, H. (1999). Öğretim üyelerinin pedagojik formasyon gereksinimleri. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi Dergisi, 20(20), 477-502.
Maden, S. (2012). Temel dil becerilerinin eğitimi açısından ders dışı (informal) etkinliklere yönelik öğretmen ve öğrenci tercihleri. Milli Eğitim Dergisi, 42(196), 36-55.
Merriam, S.B. (2013). Nitel araştırma desen ve uygulama için bir rehber, Ankara, Nobel Yayıncılık.
Oddens, D. A. M. (2004). Kişilik nitelikleri açısından Hollanda’da mesleki eğitim için öğretmen eğitimi eğilimleri. Mesleki ve Teknik Eğitimde Öğretmen Eğitimi Uluslararası Konferansı, Ankara, 37-44.
Oktay, A. (1991). Öğretmenlik mesleği ve öğretmenin nitelikleri. Marmara Üniversitesi Atatürk Eğitim Fakültesi Eğitim Bilimleri Dergisi. 3(3), 187-193.
Okutan, M. ve Kahveci, A. (2012). Ilköğretim okul müdürlerinin genel öz yeterlik inançlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi (Rize örneği). Kastamonu Eğitim Dergisi, 20(1), 27-42
Özer, B., Duran, V., & Tekke, M. (2020). Training of trainers: an action-based research for ımproving the pedagogical skills of academicians. International Journal of Evaluation and Research in Education, 9(3), 704-715.
Patton, M. Q. (2002). Qualitative research ve evaluation methods. Thousand Oaks, CA: Sage.
Recepoğlu, S. (2021). Sosyal bilgiler öğretmen adaylarının yaşam boyu öğrenme eğilimleri ile öz-yönetimli öğrenme becerileri arasındaki ilişkinin incelenmesi. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 41(1), 551-569.
Saydam, M. ve Çangal, Ö. (2018). Yabancılara Türkçe öğretiminde etkin katılımlı ders dışı etkinliklerin öğrenci motivasyonuna etkisi. Journal of Theoretical Educational Science, 11(2), 342-356.
Soran, H., Akkoyunlu, B. ve Kavak, Y. (2006). Yaşam boyu öğrenme becerileri ve eğiticilerin eğitimi programı: Hacettepe üniversitesi örneği. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 30(30), 201-210.
Sutton, J., & Austin, Z. (2015). Qualitative research: Data collection, analysis, and management. The Canadian journal of hospital pharmacy, 68(3), 226.
Tonbul, Y. (2008). Öğretim üyelerinin performansının değerlendirilmesine ilişkin öğretim üyesi ve öğrenci görüşleri. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 56(56), 633-662.
Tuncel, İ. (2008). Duyuşsal özelliklerin gelişimi açısından örtük program, [Doktora Tezi], Hacettepe Üniversitesi.
Uysal, İ. (2013). Akademisyenlerin genel öz-yeterlik inançları: AİBÜ eğitim fakültesi örneği. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 3(2), 144-151.
Yılmaz, K. (2010). Lisans düzeyinde sosyal bilgiler eğitiminde karşılaşılan sorunlar ve çözüm önerileri: öğretim elemanlarının görüşleri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 8(2), 297-332.
Yıldırım, A., ve Şimşek, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. (5. baskı) Ankara: Seçkin Yayıncılık.