Sentagmatik ve Paradigmatik İlişkiler Bağlamında Türkçe Dil Birimlerine Metodolojik Bakış

Öz Türkçe, asırlar içerisinde gelişen mimârisi, bu mimâriye ait benimsenmiş ve yerleşmiş normları olan işletimli bir dildir. Türkçede “cümleden ses”e kadar birbirini izleyen ve aynı düzeye bağlanan dil birimleri arasında yatay ilişki (sentagma), birbirinin yerini alabilen ve aynı düzeye bağlanan dil birimleri arasında düşey ilişki (paradigma) vardır. Bu itibarla dil birimleri arasında benzerliklerden yararlanarak “kıyas-analoji”, karşıtlıklardan yararlanarak “zıtlık-tezat” bağıntıları kurulabilir. Kök, köken, gövde, söz öbeğive cümle gibi anlam ögeleri ve yapım eki, çekim eki gibi görev ögeleri kümelendirilerek çeşitli dil birimleri oluşturulabilir. Gruplandırılması ve öbeklendirilmesi doğru yapılmış denk ve eşlenik dil birimleri, doğru gramatik çözümlemeler içerir ve dil birim etiyolojileri ile ilgili tutarlı bilgiler verir. Dilbilgisel izahı yapılamamış çözümlemesi tereddütlü dil birimleri ise Sentagmatik ve paradigmatik düzlemde doğru gruplandırma ve öbeklendirmelerle denk ve eşlenik hale getirilebilir. Sentagma ve paradigma Türkçedeki dil birimlerinin oluşturulmasında, çözümlenmesinde ve doğruluklarının sınanmasında önemli bir ölçüttür.

Anahtar Kelimeler:

dilbilim, sentagmatik ve paradigmatik ilişkiler, cümle, kelime grubu

PDF

___

Zülfikar, H. (1991). Terim Sorunları Ve Terim Yapma Yolları. Ankara: TDK Yayınları.
Gülensoy, T. (2011). Türkiye Türkçesindeki Türkçe Sözcüklerin Köken Bilgisi Sözlüğü. Ankara: TDK Yayınları.
Gencan, T. N. (1971 ). Dilbilgisi,. İstanbul: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Gabain, A. V. (1953). “Türkçede Fiil Birleşmeleri”. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı Belleten: 16-24.
Ercilasun, A. B. (1984). Kutadgu Bilig Grameri-Fiil. Ankara: Gazi Üniversitesi Yayınları.
Ergin, M. (1980). Kadı Burhaneddin Divanı. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları.
Başkan, Ö.(1967). Lengüistik Metodu. İstanbul: Çağlayan Kitabevi.
Aksan, D. (1995). Her Yönüyle Dil. Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Vardar, Berke. (2002). Açıklamalı Dilbilim Terimleri Sözlüğü. İstanbul: Multılıngual Yabancı Dil Yayınları.
Üst, S. (2014). “Dilbilimsel İnceleme Yöntemleri ve Klâsik Türk Edebiyatı”, Uşak Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 18, 125-146.
Şçerbak, A. M. (1996). “Kelime Şekillerinin Kıyasla (Analogie Yoluyla) Yapılması Üzerine”, Uluslararası Türk Dili Kongresi 1988, Ankara: TDK 1996. 84- 93.
Karpuz H., Ö., Akçataş A. (2001). Metinde Anlam Bağları Üzerine. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi 18, 37-47.
Karpuz, H. Ö. (1999). “Türkiye Türkçesi’nin Sözdizimiyle İlgili Çalışmaların Dilbilimi Metodolojisi Bakımından Değerlendirilmesi ve Bazı Teklifler”, 3. Uluslararası Türk Dili Kurultayı Bildirileri 1996, 625-639, Ankara: TDK.
İmer K., Kocaman A., Özsoy, A. S. (2011). Dilbilim Sözlüğü. İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
Hacıeminoğlu, N.(1991). Yapı Bakımından Türk Dilinde Fiiller. İstanbul: Kültür Bakanlığı Yayınları.
Gemalmaz, E. (1995). “Türkçenin Morfo-Sentaktik Yapısının Fonolojisine Etkileri”. Atatürk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 3, 1-7.
Ergin,. M. (1989). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Bayrak Yayınevi.
Dilçin, C. (2000). Divan Şiirindeki Paralel ve Ortak Söz Yapılarından Metin Eleştirisinde Yararlanma”. Journal Of Turkish Studies, (Abdulbaki Gölpınarlı Armağanı, Volume 19, 33-66.
Dilaçar, A. (1971). “Gramer Tanımı, Adı, kapsamı, Türleri, Yöntemi, Eğitimdeki Yeri ve kapsamı”. TDAY Belleten. 83-145.
Dilaçar, A. (1957). “Türk Lehçelerinin Meydana Gelişinde Genel Temayüllerin Koyulaşması Ve Körlenmesi”. TDAY Belleten, 83-93.
Aksan, D. (1993). Şiir Dili Ve Türk Şiir Dili. Ankara: Şafak Matbaası.