Kur’an-ı Kerim Çerçevesinde Eğitim, Eğitimci ve Eğitilen

Kur’an gönderildiği andan itibaren farklı seviyede iman, yaşam tarzı ve deneyimlere sahip insanların bulunduğu heterojen yapıdaki kitlelere hitap etmektedir. İnsanlar birbirinden farklı psikolojik ve sosyal konumlara sahiptir. Bu çeşitliliğe rağmen Kuran-ı Kerim her asırda sahip olduğu o muhteşem belagatinin yanında içerdiği ilke ve metotlarla insanlığı etkilemeye devam etmektedir. Bu çalışmada tüm eğitimci pozisyonunda olanlara ayetlerin sunduğu ilham gösterilmeye çalışılmıştır. Kur’an-ı Kerim’in eğitim felsefesinin birçok ayet örneğiyle ortaya konulmuş olması günümüz eğitimcilerinin düşünce gündemlerine zenginlik katacaktır. Tüm eğitim faaliyetlerinde günümüz eğitim sistemlerinin bir türlü ulaşamadığı muvaffakiyete ulaşmasının sırrı olarak gördüğümüz insan fıtratına en uygun eğitim- öğretim metotlarının sistemli ve mükemmel bir şekilde kullanılması ile ortaya çıkan zengin miras insanlık için önemli bir ayak izi olacaktır. Kur’an’ın insanları eğitirken kullandığı eğitim ilke ve metotlarına ayetler ışığında geniş yer verilmiştir.

Education, Educator, and Student in the Framework of Qur'an-ı Kerim

It addresses the heterogeneous masses of people with different levels of faith, lifestyle, and experience since the Qur'an was sent. People have different psychological structures and have different social positions. Despite this diversity, the Qur'an continues to affect humanity with the principles and methods it contains besides the magnificent rhetoric that it has in every century. In this study, it was tried to show the inspiration offered by the verses to all the educators. The fact that the education philosophy of the Qur'an is revealed with many examples of verses will enrich the thought agendas of today's educators. The rich heritage that has emerged through the systematic and perfect use of the most appropriate education and training methods for the human fitra, which we see as the secret of achieving the achievement of today's education systems in all educational activities, will be an important footprint for humanity. The education principles and methods used by the Qur'an while educating people are given wide coverage in the light of verses.

Keywords:

Qur’anic Education, Principles and Methods, Education Goals, Educator Student,

PDF

___

Abay, A. (2012). Kur’an’da Kişilik Eğitiminin İlkeleri. Düşün Yayıncılık, İstanbul.
Alaylıoğlu, R. ve Oğuzkan, A. F. (1976). Ansiklopedik eğitim sözlüğü: İnkılap Yayınları, İstanbul.
Alkubaysı, M. H. (2003). “Peygamber’in Sünnetinde Örnek Olma Yoluyla Eğitim”. II. Din Şurası Tebliğ ve Müzakereleri, 566-576.
Ayasbeyoğlu, N. (1991). İslamiyet’in Eğitimimize Getirdiği Değerler ve Kur'an-I Kerim'in Eğitim ile İlgili Ayetlerinin Tahlili. Milli Eğitim Basımevi, İstanbul.
Aydın, M. Ş. (1992). İbn Cema’a’ya Göre Öğretmenin Görev ve Nitelikleri. EÜİFD, 8, 213-228.
Aydın, M. Ş. (2001). İslam eğitim geleneğinde öğretmenlik. EÜİFD, 11, 59-75.
Aydınlı, A. (1995). Hz. Peygamber’in Örnekliği ve Cihanşümul Peygamberliği, İslam’da İnsan Modeli ve Hz. Peygamber Örneği, TDV Yayınları, Ankara.
Baktır, M. (1984). İslâm’da İlk Eğitim Müessesesi Ashâb-ı Suffa. Yaylacık Matbaası, İstanbul.
Bayraklı, B. (2001). Yeni Bir Anlayışın Işığında Kur’an Tefsiri. Bayraklı Yayınları, İstanbul.
Binbaşıoğlu, C. (1977). Genel Öğretim Bilgisi: Öğretimin İlke, Yöntem ve Teknikleri. Binbaşıoğlu Yayınevi, Ankara.
Çelikkaya, H. (1999). Öğretmenlik Mesleğine Giriş. Alfa, İstanbul.
Dağ, M. ve Öymen, H. R. (1974). İslâm eğitimi tarihi:(H. I-VI/M. VII-XIII Yüzyıllarda). Milli Eğitim Basımevi.
Dağdeviren, A. (2002). Kur’ân-ı Kerim’de Sorular ve Cevaplar. (Basılmamış Doktora Tezi). SÜSBE.
Elmalılı, M. H. Y. (2008). Hak Dini Kur’an Dili, Sad. Sıtkı Gülle. Huzur Yayınevi, İstanbul.
Erikson, E. H., Üstün, T. B. ve Şar, V. (1984). İnsanın sekiz çağı. Birey ve Toplum, Ankara.
Esed, M. (1999). Kur’an Mesajı Meal-Tefsir (Çeviren: Cahit Koytak, Ahmet Ertürk). İşaret Yayınları, İstanbul:
Fersahoğlu, Y. (1998). Kur’an’da Zihin Eğitimi. Marifet Yayınları, İstanbul.
Gazâlî, İ. (1974). İhyâu ‘Ulûmi’d-Dîn, (Çeviren: Ahmed Serdaroğlu). Bedir Yayınları, İstanbul.
Gökalp, Z. (1974). Terbiyenin Sosyal ve Kültürel Temelleri. MEB Yayınları, İstanbul.
Gürer, B. (2007). Bireysel ve Sosyal Farklılıkları Sosyal Bütünleşmeye Dönüştürmede Din Eğitimi Açısından Kur’an’ın rolü. (Basılmamış Doktora Tezi). İstanbul: MÜSBE.
Hamidullah, M. (1980). İslam Peygamberi I-II, (Çeviren: Salih Tuğ). İrfan Yayınevi, İstanbul.
Hökelekli, H. (2008) Kur‟an‟ın Eğitime Getirdiği Değerler ve Hedefler, X. Kur‟an Sempozyumu, Kur‟an ve Eğitim. 57-72.
Kara, N. (1993). “Kuran’da Tekrarlar”. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 4(4), 103-130.
Kasapoğlu, A. (2004). “Kur'an'da Kıssa Terapisi-Hz. Peygamberin Kıssalardan Terapi Amaçlı Yardım Alması”. Cumhuriyet Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 8(2), 69-80.
Kayadibi, F. (2001). “İslam Dininin Eğitim ve Öğretime Verdiği Önem”. İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (4), 33-44.
Kesir, İ., Karlığa, B., ve Çetiner, B. (1988). Hadislerle Kur'an-ı Kerîm Tefsîri. Çağrı Yayınları, İstanbul.
Keyifli, Ş. (2013). “Eğitim ve Din Eğitimi”. Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi (ÇÜİFD), 13(2), 31-54.
Kırca, C. (1987). “Kur’an’a Göre Din Eğitiminin Genel Prensipleri”. Diyanet Dergisi, 23(3), 11-30.
Koçyiğit, H. (2012). “Kur'an ve Eğitim”. Hikmet Yurdu Düşünce-Yorum Sosyal Bilimler Araştırma Dergisi, 5(10), 123-150.
Kutub, M. (1975). İslâm Terbiye Metodu (Çeviren: Ali Özek). Hisar Yayıncılık, İstanbul.
Kutub: (1967). Kur’ân’da Edebî Tasvir (Çeviren: Süleyman Ateş). Hilal Yayıncılık, Ankara.
Okiç, M. T. (1978). İslamiyet’te Kadın Öğretimi. Diyanet İşleri Başkanlığı Yayımları, Ankara.
Ornstein, R. E. (1990). Yeni Bir Psikoloji (Çeviren: Erol Göka-Feray Işık). İnsan Yayınları, İstanbul.
Oruç, C. (2008). “Din Eğitiminin Hedefleri”. Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 13(1), 259-269.
Öcal, M. (1990). Din Eğitimi ve Öğretiminde Metodlar. TDV, Ankara.
Özbek, A. (1991). Bir Eğitimci Olarak Hz. Muhammed. Esra Yayınları, Konya.
Rahman, F. (1999). Ana Konularıyla Kur’an (Çeviren: Alparslan Açıkgenç). Ankara Okulu Yayınları.
Sâbûnî, M. A. (1992). Safvetü’t-Tefasir: Tefsirlerin Özü (Tercüme: Sadreddin Gümüş, Nedim Yılmaz). Ensar Neşriyat, İstanbul.
Saiyidain, K. G. (2003). İkbalin Eğitim Felsefesi (Çeviren: Prof. Necmettin Tozlu). Ankara Okulu Yayınları, Ankara.
Suyuti, C. (1992). el-Câmiu’s-sağîr. Çağrı Yayınları, İstanbul.
Tokur, B. (2011). “Kur’an’da Soru Kalıpları ve Metaforlar”. Atatürk Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (36), 105-118.
Turgut, A. (1991). Tefsir usulü ve Kaynakları. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları.
Vatandaş, C. (2007). “İnsanlığın Model İhtiyacı ve Hz. Peygamber’in Örnekliği Üzerine”. Cahiliye Toplumundan Günümüze Hz.Muhammed: Sempozyum Tebliğ ve Müzakereleri, 289-313.
Zorlu, C. (2006). Tebliğde Öncelik ve Tedrîcilik. Sempozyumlar ve Paneller Serisi: 35, TDV Yay., 236-248.