Evrensel Ahlak Yasası Karşısında Tesir ve Yayılma İmkânı Bakımından Aristokratik Bir Ahlâk Mümkün müdür?

Ahlâk felsefesi genel anlamda insan davranış ve eylemlerini konu edinen pratik felsefenin bir alt dalıdır. İnsan eylem ve davranışlarını belirleyen genel ilkeler var mıdır? Bu ölçütler karşısında insanın irade özgürlüğünün bulunup bulunmadığı sorunu da etiğin araştırma alanına girmektedir. İnsan yaşamının anlam ve değeri bir yüksek amaca ulaşma gayretiyle ortaya çıkmaktadır. Ahlakî açıdan bu yüksek amaç “en yüksek iyi” dediğimiz şeydir. Ahlak tarihi boyunca en yüksek iyinin ne olduğu araştırılmıştır. Eğer herhangi bir ahlâk kendisini, istediği şartların uygulanmasındaki güçlüğünden dolayı sınırlı bir seçkinler zümresine özgü kılıyorsa bu ahlâk tipine, tesir ve yayılma imkanı bakımından aristokratik ahlâk denilmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Ahlak, etik, insan, aristokrasi, en yüksek iyi, seçkin insan, aşk ahlakı

Philosophy of morality is generally a sub-branch of practical philosophy whose subjects are human behaviors and actions. Are there general principles which determines human’s actions and behaviors? Despite these principles, whether there is a free will which is within the field of ethics research. The meaning and value of human life occurs in an effort to achieve a higher purpose. In terms of morality, this higher purpose is what we called as “the highest good”. Throughout history of morality, what is the highest good has been investigated. If any morality renders itself belonging to an elite clan limited due to difficulties in the implementation of the conditions demanded, this sort of morality is called aristocratic morality

Keywords:

Morality, ethics, human, aristocracy, the highest good, elite human, morality of love,

PDF

___

Aristoteles. (1983). Politika. (Çev. Mete Tunçay). İstanbul: Remzi Kitapevi.
Arslan, A. (1994). Felsefeye Giriş. Ankara: Vadi Yayınları.
Aster, E. V. (1972). Bilgi Teorisi ve Mantık. (Çev. Macit Gökberk). İstanbul: İ.Ü.E.F. Yayınları.
Aydın, H. (1983). Metafizikçi Olarak Nietzsche. Bursa: Uludağ, Üni. Basımevi.
Cevizci, A. (1996). Felsefe Sözlüğü. Ankara: Ekin Yayınları.
Cevizci, A. (2000). Felsefe Tarihi. İstanbul: Say Yayınları.
Erdem, H. (1997). Problematik Olarak Din-Felsefe Münasebeti. Konya.
Honer, S.M.-Hunt, T.C. (1996). Felsefeye Çağrı. (Çev. Hasan Ünder). Ankara: İmge Kitabevi.
Megill, A. (1998). Aşırılığın Peygamberleri. (Çev. Tuncay Birkan). Ankara: Bilim ve Sanat Yayınları.
Mengüşoğlu, T. (1988). Felsefeye Giriş. İstanbul: Remzi Kitapevi.
Murphy, J.W. (2000). Postmodern Sosyal Analiz ve Postmodern Eleştirisi. (Çev. H. Aslan). İstanbul: Paradigma.
Nietzsche, (1960). Zur Genealogie der Moral, Werke in drei Baenden. Herausgeber: K.Schlechta, C.Hanser Verlag, München.
Özlem, D. (1990). Max Weber’de Bilim ve Sosyoloji. İstanbul: Ara Yayıncılık.
Poyraz, H. (1995). Dil ve Ahlâk. Ankara: Vadi Yayınları.
Randall, J. H. Jr- Buchler, J. (1989). Felsefeye Giriş. (Çev. Ahmet Arslan), İzmir: Ege Üniversitesi Basımevi.
Russell, B. (1983). Felsefe Tarihi. (Çev. Muammer Sencer). İstanbul: S A Y.
Taylan, N. (1998). Düşünce Tarihinde Tanrı Sorunu. İstanbul: Ayışığı Kitapları,.
Tepe, H. (1992). Etik ve Metaetik. Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu.
Topçu, N. (1968). Bergson. İstanbul: Hareket Yayınları.
Ülken, H. Z. (1946). Ahlak. İstanbul: İ.Ü.E.F. Yay.
Ülken, H. Z. (1968). Varlık ve Oluş. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fak. Yayınları.
Ülken, H. Z. (1981). Aşk Ahlakı. İstanbul: Ülken Yayınları.
West, D. (1998). Kıta Avrupa Felsefesine Giriş. (Çev. Ahmet Cevizci). İstanbul: Paradigma.