Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi Öğretmenlerinin Öğretim Teknolojileri Alanındaki Yeterlikleri

Öz Bu çalışmada, İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi (İDKAB) dersi öğretmenlerinin öğretim teknolojileri alanındaki yeterlikleri araştırılmıştır. İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi öğretmenlerinin öğretim teknolojileri yeterliklerinin belirlenmesinde Recai Doğan ve Nurullah Altaş tarafından geliştirilen "İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretmenlerinin Yeterlik Ölçeği" kullanılmıştır. İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi öğretmenlerinin sahip olması gereken öğretim teknolojileri yeterliklerin belirlenmesinde kullanılan ölçek, 9 yeterlik maddesinden oluşmaktadır. İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi alanında görev yapan öğretmenlerin sahip olması gereken öğretim teknolojileri yeterlikleri ve bu yeterliğe sahip olma düzeyleri; cinsiyet, mezun olunan lise türü, öğrenim durumu, mezun olunan fakülte, branş, görev süresi, görev yapılan okulun bulunduğu yerleşim merkezi, daha önce hizmet içi eğitim kursuna katılma durumu ve katıldığı hizmet içi eğitim kursu sayısına göre farklılık gösterip göstermediği araştırılmıştır. Araştırmanın evrenini, Erzurum ilinde ilköğretim okullarında görev yapan Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersi öğretmenleri oluşturmaktadır. Örneklem ise evrene dâhil olan Erzurum ilindeki ilköğretim okullarında görev yapan ve Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersine giren 400 sınıf öğretmeni ve 130 Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi öğretmeninden oluşmaktadır. Araştırma verilerinin çözümlenmesinde, SPSS tekniği ile Faktör analizi, t-Testi, Anova ve LSD çoklu karşılaştırma testi kullanılmıştır. Araştırmada, İDKAB dersi öğretmenlerinin “Öğretim Teknolojileri” alanındaki yeterliklerden 8’ine “oldukça”, 1’ine ise “orta” derecede sahip oldukları tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Öğretmen, yeterlik, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi

PDF

___

Acuner, H. Y. ve Erbaş, A. A. (2016). “Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi ve Diğer Branş Öğretmenlerine Göre Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretmenlerinin Yeterlikleri”. Dinbilimleri Akademik Araştırma Dergisi, 16 (1), 147-170.
Arıcı, İ. (2018). “Din Dersi Öğretmeni Yetiştirme Faaliyetlerinin Dünü ve Bugünü.” Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 11 (56), 877-884.
Aslantürk, Z. (1995). Sosyal Bilimler İçin Araştırma Metod ve Teknikleri. İstanbul: MÜİF Vakfı Yayınları.
Aydın, M. Ş. (1996). Din Dersi Öğretmenlerinin Pedagojik Formasyonları. Kayseri: Erciyes Üniversitesi Yayınları.
Balcı, A. (2001). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntem Teknik ve İlkeleri. III. Baskı. Ankara: Pegem A Yayınları.
Başaran, İ. E. (1994). Türkiye Eğitim Sistemi. II. Baskı. Ankara: Gül Yayınevi.
Brain, N. (1975). “Competency Based Program for Educating The Economics Teacher”. Journal of Economic Education. 7 (1), 62–64.
Brundrett, M. (2000). “The Question of Competence: The Origins, Strengths and Inadequacies of A Leadership training Paradigm”. School Leadership and Management, 20, (3), 353–369.
Bursalıoğlu, Z. (1981). Eğitim Yöneticisinin Yeterlikleri. II. Baskı. Ankara: AÜEBF. Yayınları.
Büyüköztürk, Ş. (2002). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı. II. Baskı. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Cevat C. (1997). “Öğretmen Yeterlilik Duygusu”, Yaşadıkça Eğitim Dergisi, 50, 27–32.
Cevat, C. (2000). Eğitimde Örgütsel Adanma ve Öğretmenler. Ankara: Anı Yayıncılık.
Cheng, Y. C. (1994). “Effectiveness of Curriculum Change in School: An Organizational Perspective”. International Journal of Educational Management, 8 (3), 26–34.
Dağlı, A. (1999). “İlköğretim Okul Müdürlerinin Algılarına Göre İlköğretim Okulu Öğretmenlerinin Yeterlikleri”. Eğitim ve Bilim, 23 (113), 35–43.
Denis, H. (Spring 1999). “Opportinities and Obstacles in the Competency-Based Training and Assessment of Primary Teachers in England”. Harvard Educational Review, 69 (1), 1–28.
Doğan, H. (1972). Öğrenci, Öğretmen ve Program Yönünden Türk Ortaöğretim Sisteminin Değerlendirilmesi. İstanbul: Millî Eğitim Basımevi.
Doğan, R. ve Altaş, N. (2002). "İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretmenlerinin Yeterlilik Ölçeği Üzerine Bir Ön Araştırma”. AÜİF. Dergisi, XLIII, 109–122.
Dursun, F. ve Saracaloğlu, A.S. (2017). “Bilişim Teknolojileri Öğretmen Yeterliklerinin Değerlendirilmesi”. Turkish Studies, 12 (23), 89-120.
Fidan, H., Tüysüz C. ve Atalar, T. (2015). “Öğretmenlerin Bilgisayar Yeterlikleri ve Öğretimde Teknoloji Kullanımına İlişkin Algılarının Çeşitli Değişkenler Bakımından İncelenmesi”. Bayburt Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, X (II), 460-481.
Galejs, I. and Dahlia F. S. (1982). “Social Competence, School Behaviors and Cooperative-Competitive Preferences: Assessments by Parents, Teachers and School-Age Children”. The Journal of Genetic Psychology, 141, 243–252.
Genç, S. Z. (2000). “Bilgi Toplumunda Öğretmen Eğitimi”. Eğitim Yönetimi, 23, 375– 386.
Hacıoğlu, F. ve Alkan, C. (1997). Öğretmenlik Uygulaması. Ankara: Alkım Yayınları.
ISTE Standards Teachers. (25.08.2018). https://www.iste.org/docs/pdfs/20- 14_ISTE_Standards-T_PDF.pdf
Jason J., T. and Trudy, L. H. (2004). “The Impact of Teacher Immaediacy and Perceived Caring on Teacher Competence and Trustworthiness”. Communication Quarterly, 52 (1), 39–53.
Karasar, N. (1998). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayınevi.
Küçükahmet, L. (1984). “Lisans Düzeyinde Eğitim Elemanı Yetiştirmede Uygulanan Modeller ve Sorunlar”. Eğitim Bilimleri Sempozyumu (Ankara 5–6 Nisan 1984). (39- 48). Yay. Haz.: Cahit Kavcar. Ankara: AÜEBF. Yayınları.
McCay, L. O. and Denis, W. K. (Winter 2001/2002). “Developing Social Competence in The Inclusive Primary Classroom”. Childhood Education, 78 (2), 70–78.
MEB. (2002). Öğretmen Yetiştirme ve Eğitimi Genel Müdürlüğü, Öğretmen Yeterlilikleri. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.
MEB. (2006). “Temel Eğitime Destek Projesi “Öğretmen Eğitimi Bileşeni” Öğretmenlik Mesleği Genel Yeterlikleri”. Tebliğler Dergisi, 2590, 1491-1540.
MEB. (2008). Öğretmen Yeterlikleri: Öğretmenlik Mesleği Genel ve Özel Alan Yeterlikleri. Ankara: Devlet Kitapları Müdürlüğü.
Oğuzkan, F. (1974). Eğitim Terimleri Sözlüğü. II. Baskı. Ankara: TDK Yayınları.
Öcal, M. (1991). Din Eğitimi ve Öğretiminde Metotlar. II. Baskı. Ankara: TDV Yayınları.
Öğretmen Yeterlikleri Özet Rapor. (2009). Ankara: Türk Eğitim Derneği Yayınları.
Özdamar, K. (2002). Paket Programlar ile İstatistiksel Veri Analizi-I. IV. Baskı. Eskişehir: Kaan Kitabevi.
Öztürk, S. (2002). “Öğretmenliğin Mesleki Temelleri”. Eğitim Üzerine. ( 13–44). Edt.: Erdal Toprakçı. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Saarni, C. (1999). The Development of Emotional Competence. New York: The Guilford Pres.
Tandoğan, M. ve Akkoyunlu, B. (1998). Çağdaş Eğitimde Yeni Teknolojiler. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları No. 1021.
Tavşancıl, E. (2005). Tutumların Ölçülmesi ve SPSS ile Veri Analizi. II. Baskı. Ankara: Nobel Yayınları.
Yokuş, E., Cücük, E., Başaran, M. ve Yıldırım, İ. (2017). “Öğretmen Adaylarının Mesleğe İlişkin Öz Yeterlikleri İle Bilgisayar Destekli Eğitime Yönelik Tutumları Arasındaki İlişkilerin İncelenmesi”. Turkish Studies, 12 (32), 147-161.