Öz Türkiye'de özellikle son on yılda sanatta kurumsal eleştiri pratiklerinden sıkça söz edilmeye başlanmıştır. Bu pratikler aynı zamanda güncel/çağdaş sanat dinamiklerinin önemli bir kısmını oluşturmaktadır. Neoliberalizmin kültür politikalarında görünürde sanat hem özerk hem de politiktir. Sanatçının muhalefetini ve eleştirel yaklaşımını özgürce icra edebileceği neredeyse sınırsız kurumsal ve finansal destek vardır ve bu da oldukça çekicidir Buradaki sorun ise eleştiri üretiminin, eleştirinin hedefindeki bizzat karşı olduğu sistem tarafından desteklenmesidir. Kurum altında ve sponsorluğunda kurumsal eleştiri, simgesel sermayenin himayesinde burjuvazi eleştirisi gibi günümüz sanat ortamında kabullenilmiş durumlar söz konusudur. Politik referanslara sahip olan, toplumsal meselelere eğilen çağdaş sanatın bu şekilde şirketler ve kurumları tarafından sahiplenilmesi ise tesadüf değildir. Bu tarz bir kültür ve sanat anlayışı şirketler için kamuya karşı bir imaj düzeltme aracı olmasının yanı sıra büyük bir metadır da. Çalışmanın amacı bu bulgulardan hareketle Türkiye'de çağdaş sanatta kurumsal eleştirinin sorunlarını ortaya koymaktır. Anahtar kelimeler: Kurumsallaşma, kurumsal eleştiri, çağdaş sanat. ABSTRACT Especially in the last ten years institutional critique art practices in Turkey, began to be frequently mentioned. These practices constitute an important part of the dynamics of contemporary art at the same time. Seemingly autonomous art and culture as well as the policies of neo-liberalism is political. Opposition and critical approach to the artist can freely exercised virtually unlimited corporate and financial support is quite interesting. The problem here is the production of criticism, that criticism against the target system to support himself. Under the sponsorship of the Agency and institutional critique, critique of the bourgeoisie under the auspices of the symbolic capital, there are situations, such as acceptance in today's art scene. With political references, focusing on social issues and institutions of contemporary art owned by the companies in this way is not a coincidence. This kind of understanding of culture and the art is an image correction tool for companies as well as a great commodity to the public. Aim of this study is to reveal the Problems of institutional critique in contemporary art in Turkey with these findings. Key words: Institutionalisation, institutional critique, contemporary art.