Tiyatroda Gerçeklik İllüzyonunun Yaratılmasında Oyuncunun Sahiciliğinin Önemi

Gerçekçi tiyatroda, seyircinin, izlediği rol kişisinin hissettiği duyguları hissederek onunla empati kurmasını amaçlanır. Bu amacı gerçekleştirebilmek içinse, bir gerçeklik illüzyonu yaratılarak, seyircinin, bir oyun değil, gerçek bir yaşam kesiti izlemekte olduğuna inandırılması sağlanmaya çalışılır. Gerçeklik illüzyonunun, oyun metninde, sahnedeki duyusal unsurlarda ve oyunculukta gerçeğe benzerlik yoluyla yaratılabileceği düşünülmüş; fakat ilerleyen dönemlerde, gerçeklik illüzyonu yaratılması için bu etkenlerin birer gereklilik olup olmadığı konusunda farklı görüşler ortaya konmuştur. Bu makalede, empati sürecinin analiz edilmesi, gerçeklik illüzyonunun yaratılmasında kullanılan etkenlerin gereklilik düzeyinin incelenmesi ve bu illüzyonun yaratılmasında oyuncunun sahiciliğinin öneminin değerlendirilmesi amaçlanmaktadır.

THE IMPORTANCE OF THE AUTHENTICITY OF THE ACTOR TO CREATE AN ILLUSION OF REALITY IN THEATRE

In realistic theatre, the aim is the spectator to feel the emotions felt by the character and develop emphaty with the character in the play. For this aim, an illusion of reality is tried to be created; and then, the spectator will believe that it is not a play, but a real fragment of life. For the illusion of reality, it is thought that, the similarity to the reality of the text, the sensorial elements on the stage and the acting is necessary. But in the later periods, there were different opinions about the necessity of these factors for creating an illusion of reality. This article aims to analyse the process of emphaty, examine the degree of necessity of the factors that are used to create an illusion of reality and to evaluate the importance of the authenticity of the actor fort his illusion.

Keywords:

Theatre, realistic, illusion, emphaty acting.,

PDF

___

ADLER, S., (2006). Aktörlük Sanatı, Nazım Uğur Özüaydın (çev.), Mitos-Boyut Yayınları, İstanbul.
BENEDETTI, J., (1998). Stanislavski And The Actor, Routledge/Theatre Arts Books, New York. BRESTOFF, R., (1995). The Great Acting Teachers And Their Methods, Smith And Kraus Publishers, New Hampshire.
BROOK, P., (2004). Açık Kapı, Metin Balay (çev.), Yapı Kredi Yayınları, İstanbul.
CARLSON, M., (2008). Tiyatro Teorileri, Eren Buğlalılar, Barış Yıldırım (çev.), De Ki Basım Yayım Limited Şirketi, Ankara.
CARNICKE, S. M., (2006). “Stanislavky’s System: Pathways For The Actor”, Twentieth Century Actor Training, der. Alison Hodge, Routledge, London.
COPEAU, J., (1967). “Dramatik Ekonomi”, Sahneye Koyma Sanatı, der. Suat Taşer, Bilgi Yayınevi, Ankara.
HULL, S. L., (1985). Strasberg’s Method As Taught By Lorrie Hull, Ox Bow Publishing Inc., Connecticut.
KAZAN, E., (1997). Bir Yaşam, Nihal Yeğinobalı (çev.), Afa Yayınları, İstanbul.
KRASNER, D., (2006). “Strasberg, Adler and Meisner: Method Acting”, Twentieth Century Actor Training, der. Alison Hodge, Routledge, London.
LONGWELl, D. ve S. Meisner. (1987), Sanford Meisner On Acting, Vintage, New York.
STANISLAVSKI, K. S., (1996a). Bir Aktör Hazırlanıyor, Suat Taşer (çev.), Papirüs Yayınları, İstanbul.
STANISLAVSKI, K. S., (1996b). Bir Karakter Yaratmak, Suat Taşer (çev.), Papirüs Yayınları, İstanbul.
TOLSTOY, L. N., (2004). Sanat Nedir, A. Baran Dural (çev.), Bilge Karınca Yayınları, İstanbul.
VICENTINI, C., (2012). Theory Of Acting: From Antiquity To The Eighteenth Century, Marsilio & Acting Archives, Napoli.
WHYMAN, R., (2008). The Stanislavsky System Of Acting: Legacy And Influence In Modern Performance, Cambridge University Press, New York.
HOPKINS, A., (1967). “Seyirciyi Zaptetmek”, Sahneye Koyma Sanatı, der. Suat Taşer, Bilgi Yayınevi, Ankara,