Stafilokok suşlarının teikoplanin duyarlılığının belirlenmesi için Clinical Laboratory Standards Institute (CLSI) M100-S23 rehberinde disk difüzyon (DD) değerlendirme kriterleri verilmiş olsa da bu yöntemin teikoplanine orta duyarlı ya da dirençli suşları duyarlılardan ayırmadaki etkinliğinin açık olmadığı bildirilmektedir. Diğer taraftan, European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing (EUCAST) ise stafilokokların teikoplanin duyarlılığının değerlendirilmesinde DD testinin güvenilir olmadığını bildirmektedir. Bu çalışmada stafilokokların teikoplanin duyarlılıklarının belirlenmesinde DD ve Gradiyent strip testi (GST) yöntemlerinin sıvı mikrodilüsyon (SMD) yöntemi ile uyumlarının CLSI ve EUCAST standartları ışığında değerlendirilmesi, böylece seçilen yöntem ve/veya değerlendirme standartlarının teikoplanin duyarlılık test sonuçları üzerindeki etkisinin tartışılması amaçlanmıştır. Bu amaçla 100 Staphylococcus aureus ve 100 koagülaz negatif stafilokok (KNS) suşunun teikoplanin duyarlılıkları SMD, GST ve DD yöntemleri ile test edilmiş, sonuçlar CLSI ve EUCAST standartlarına göre değerlendirilmiştir. Test metotlarının birbiriyle uyumlu oluşu her bir metot ile aynı kategoride sonuç alınmış olması olarak tanımlanmış; uyumsuz sonuçlar DD veya GST ile yanlış duyarlı bulunmuş ise çok büyük hata, DD veya GST ile yanlış dirençli bulunmuş ise büyük hata, DD veya GST ile orta duyarlı bulunmuş iken referans yöntem ile dirençli veya duyarlı bulunmuş veya tersi ise küçük hata olarak kategorize edilmiştir.S.aureus suşları CLSI rehberine göre değerlendirildiğinde DD ve GST, SMD ile % 100 uyumlu, EUCAST kriterleri dikkate alınarak değerlendirildiğinde ise GST, SMD metodu ile % 92 oranında uyumlu sonuç vermiştir (% 5 çok büyük hata, % 3 büyük hata). CLSI kriterlerine göre KNS'lerin 17'si teikoplanine orta derecede duyarlı bulunurken GST ve DD yöntemleri SMD ile % 85 uyumlu sonuç vermiştir (% 15 küçük hata). KNS'lerin duyarlılık test sonuçları EUCAST kriterleri dikkate alınarak değerlendirildiğinde ise yöntemler arası uyumun % 71 olduğu görülmüştür (% 29 çok büyük hata). Sonuç olarak, referans yöntemle teikoplanine duyarlı bulunan suşlar için yöntemler arasında uyum problemi görülmezken orta derecede duyarlı ve dirençli bulunan suşlar için DD ve GST'nin, SMD ile uyumsuz sonuçlar vermesi stafilokokların teikoplanine duyarlı olduklarının güvenle söylenebilmesi için SMD yönteminin kullanılmasının daha uygun olacağını düşündürmüştür. Ayrıca stafilokokların teikoplanin duyarlılığının değerlendirilmesinde kullanılan standartların da sonuçlarımız üzerinde önemli etkisi olduğu unutulmamalıdır

Although disk diffusion (DD) interpretive criteria for the evaluation of teicoplanin susceptibility are given in the Clinical Laboratory Standards Institute (CLSI) M100-S23 document, it has been mentioned that the ability of DD method to differentiate teicoplanin-intermediate and teicoplanin-resistant staphylococci from teicoplanin-susceptible strains is not clear. On the other hand, the European Committee on Antimicrobial Susceptibility Testing (EUCAST) reports that DD method is unreliable for teicoplanin susceptibility testing. We aimed in this study to determine the compliance of DD and Gradient Strip Test (GST) methods with broth microdilution (BMD) method in respect of both CLSI and EUCAST standards. Thus, we will be able to discuss whether the method and / or the evaluation standards we use effect the results of teicoplanin susceptibility tests of staphylococcus strains. Teicoplanin susceptibility testing of 100 Staphylococcus aureus and 100 coagulase negative staphylococci (CoNS) strains were performed with DD, GST and BMD methods and evaluated according to both CLSI and EUCAST interpretive criteria. Agreement between the methods was defined as the same category of susceptibility. Errors were defined as; very major error, resulting from false susceptibility by the DD or GST method; major error, resulting from false resistance by the DD or GST method; and minor error, intermediate result by the DD or GST method and a resistant or susceptible category by the BMD method or vice versa. Disk diffusion and GST displayed 100 % agreement with BMD method for S.aureus strains according to CLSI standards, while GST displayed 92 % agreement with BMD according to EUCAST standards (5 % very major error, 3 % major error). Accroding to CLSI standards, while 17 of CoNS strains displayed intermediate susceptibility for teicoplanin with BMD method, DD and GST methods displayed 85 % agreement with BMD (15 % minor error). On the other hand, according to EUCAST standards, overall agreement between testing methods was 71 % (29 % very major error). In conclusion, although there is not any agreement problem between testing methods for the strains determined as teicoplanin-susceptible with reference method, discordant results were obtained with DD and GST methods for the strains which displayed intermediate susceptibility or resistance with BMD method. So, it can be suggested that teicoplanin susceptibilities of staphylococcus strains can only be reliably identified by reference BMD method. In addition, it should be kept in mind that that evaluation standards we use also have an effect on the results of teicoplanin susceptibility tests