Uluslararası ilişkiler teorileri içerisinde ana akım (idealizm, realizm ve türevleri), Habermasçı eleştirel ve Levinasçı post-yapısalcı-eleştirel yaklaşımlar, ‘uluslararası olan’ı kavramak için kullandıkları farklı teorik araçlar, yaklaşımlarındaki epistemolojik ve ontolojik farklılıklar ile birbirlerinden ayrılsalar da, uluslararası olanın siyasal ve toplumsal olan ile içinde bulunduğu kurucu ilişkileri açıklayabilmek ve uluslararası ilişkileri daha adaletli ve eşitlikçi bir etik zemine taşımak yönünde yeni perspektifler sunabilmek noktasında belirli bir sınırlılığı paylaşmakta ve benzeşmektedirler. Bu çalışma kendisini, söz konusu sınırlılığın uluslararası ilişkiler teorileri literatüründe önemli ve geniş bir yer kaplayan tezahürlerini ele almak ve dört yaklaşım arasındaki bu ortak sınırlılığı, siyaset bilimi ile tarihsel sosyoloji literatüründen de yardım alarak, uluslararası ilişkiler disiplinin tarihsel gelişimi ve temel tartışmalarına atıfla çözümlemeye çalışmakla sınırlamaktadır.

Although their distinct epistemological and ontological approaches and various theoretical tools which they mobilize to comprehend ‘the international’ differentiate them, mainstream theories, critical approaches which follows the works of Habermas and post-structural-critical perspectives which follows the works of Levinas, resemble each other by sharing a mutual constraint that becomes evident in their incapability of explaining the constructive links between the international, the political and the societal and more importantly in their incapability of transforming the intellectual ground of international relations to an equitable and just frame. This work is dealing with the manifestations of the mutual constraint shared by those four approaches and trying to seek the roots of the constraint by analyzing the historical development and main debates of International Relations.