Okulda disiplin cezası alma, ailede şiddete uğrama

Amaç: Çalışmada, öğrencilerin aile içi şiddete maruz kalma ve bunun okulda disiplin cezası alma ile ilişkisini belirlemek amaçlanmıştır. Yöntem: Örneklemi 408 öğrenci oluşturmaktadır. Öğrencilerin 204’ü okulda disiplin cezası aldığı belirlenen öğrenciler, 204’ü disiplin cezası olmayan öğrencilerdir. Araştırmada öğrencilerin sosyodemografik özellikleri, aile yapıları ve aile içi ilişkilerinin niteliğini ölçmeye yönelik 65 sorudan oluşan bir anket formu kullanılmıştır. Sonuçlar: Disiplin cezası alan öğrencilerin %25.5’i kız, %74.5’i erkek; disiplin cezası olmayan öğrencilerin %38.2’si kız, %61.8’i erkektir. Analiz sonuçlarına göre, anne-babanın sık kavga etmesietmemeye göre %90, annenin baba tarafından sözlü şiddete maruz kalması kalmamasına göre %72, annenin baba tarafından hem sözlü, hem de fiziksel şiddete maruz kalması kalmamasına göre öğrencinin okulda disiplin cezası alma olasılığını %70 artırmaktadır. Annenin çocuğa olumlu davranması olumsuz davranmasına göre öğrencinin okulda disiplin cezası alma olasılığını %38, babanın çocuğa olumlu davranması olumsuz davranmasına göre %74 oranında azaltmaktadır. Öğrencinin annesi tarafından hem sözlü, hem de fiziksel şiddete maruz kalması kalmamasına göre okulda disiplin cezası alma olasılığını %47; baba tarafından hem sözlü, hem de fiziksel şiddete maruz kalması kalmamasına göre %99 oranında artırmaktadır. Tartışma: Sonuçlar disiplin cezası olan öğrencilerin, olmayanlara göre daha fazla aile içi şiddete maruz kaldığını göstermektedir. Disiplin cezası olmayanlar arasında da şiddete tanık olan ya da uğrayan öğrencilerin olması, okulda disiplin cezası almada ailede şiddete maruz kalmanın tek başına belirleyici bir etken olmadığını göstermektedir.

Receiving disciplinary punishment at school, being exposed to family violence

Objective: In this study, it has been aimed at determining the relation between the students’ exposing to family violence and their receiving disciplinary punishment at school. Methods: The sampling was formed by 408 students. Two hundred and four of these students were the ones who received disciplinary punishment at school and the other 204 students were the ones who did not receive any disciplinary punishment. In the research, a questionnaire form containing 65 questions were used in order to measure the socio-economical characteristics, family structures and family relations. Results: 25.5% of the students receiving disciplinary punishment were girls and 74.5% of them were boys; 38.2% of the students receiving no disciplinary punishment were girls and 61.8% of them were boys. According to the analysis results, the possibility of receiving disciplinary punishment at school increases in the ratio of 90% according to the parents’ quarrelling frequently, 72% according to the mother’s being exposed to verbal violence by the father and 70% according to the mother’s being exposed to both verbal and physical violence by the father. The possibility of receiving disciplinary punishment at school decreases in the ratio of 38% when the mother behaves positively to the child rather than she behaves negatively and 74% when the father behaves positively to the child rather than he behaves negatively. The possibility of receiving disciplinlinary punishment at school increases in the ratio of 47% when the student is exposed to both verbal and physical violence by his/her mother rather than he/she is not and in the ratio of 99% when the student is exposed to both verbal and physical violence rather than he/she is not Discussion: The results show that the students who have received disciplinary punishment expose to more family violence than the ones who haven’t received any disciplinary punishment. However, the fact that there are also some students witnessing or exposing to violence among the ones who have not received any disciplinary punishment indicate that exposing to family violence is not the single factor in receiving disciplinary punishment at school.

PDF

___

1. Dönmezer İ. Ailede İletişim ve Etkileşim. İstanbul, Sistem Yayıncılık, 1999.
2. Yıldırım B, Aktepe E. Sınıf içi disiplin algılamaları ve disiplin sağlama araçları. 8. Ulusal Eğitim Bilimleri Kurultayı (6-9 Temmuz 2004, Malatya), İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi, 2004, Malatya
3. Charles CM. Building Classroom Discipline. New York, Longman, 1998.
4. Doğan İ. Toplum ve Eğitim. Ankara, Pegem Yayıncılık, 2004.
5. Irwin K. Theviolence of adolescent life experiencing and managing everyday threats. Youth Soc 2004; 35:452- 479.
6. Flannery DJ, Wester KL, Singer MI. Impact of exposure to violence in school on child and adolescent mental health and behavior. Am J Community Psychol 2004; 32:559-573.
7. Home Office, London: HMSO. Retrieved November 4, from http://www.Crimereduction, gov.uk/dv03f.htm//1, 2003.
8. Rittersberger HT. Aile içi şiddet: Bir sosyolojik yaklaşım. 20. Yüzyılın Sonunda Kadınlar ve Gelecek. Türkiye ve Ortadoğu Amme İdaresi Enstitüsü Yayınları, Ankara, 1989, 285:119-131.
9. Nicolson P, Wilson R. Is domesticviolence a gender issue? Viewsfrom a British city. J Community Appl Soc Psychol 2004; 14:266-283.
10. Osofsky JD. Community out reach for child renexposed to violence. Inf Mental Health J 2004; 5:478-487.
11. Margolin G, Gordis E B. Children’s exposure to violence in the family and community. Curr Dir Psychol Sci 2004; 13:152-155.
12. Strausse MA. Measuring intrafamily conflict and violence: The conflict stactics (ct) scale. MA Strausse, RJ Gelles (Eds.), Physical in American Families, Risk Factors and Adaptation to Violence in 8145 Families Transaction, New Brunswick (NJ), 1990, p.29-47.
13. CDC. Lifetime annual incidence partner violence and result in injuries. MMWR, 1998;47:1-97.
14. Walker EA. Sexualvictimizationandphysicalsymptoms in woman. Western J Med 1994:160.
15. Mian M. World report on violenceandhealth: What it means for children and pediatricians. J Pediatr 2004; 145:14-19.
16. Zun L, Rosen J. Psychosocialneeds of young persons who are victims of interpersonal violence. Pediatr Emerg Care 2003; 19:15-19.
17. Marino AB. Inequality and adolescent violence: An exploration of community, family, and individual factors. J Natl Med Assoc 2004; 96:486-495.
18. Kurry H, Obergfell J, Woessner F.G. The extent of familyviolence in Europe. A Comprasion of National Surveys, Violence Against Wom, 2004: 10:749-769.
19. Polat O. Şiddet. Adli Tıp Ders Kitabı. İstanbul, Der Yayınları, 2001.
20. Günçe G. Çocuğun cinsel istismarı. Çocuk İstismarı ve İhmali, Ankara, ILO, 1991, s.125-136.
21. Kars Ö. Çocuk İstismarı Nedenleri ve Sonuçları. Ankara, Bizim Büro Basım Evi, 1996.
22. Bilir Ş, Arı M, Dönmez NB, Güneysu S. 4-12 yaşları arasında 16.000 çocukta örselenme durumları ile ilgili bir inceleme, Çocuk İstismarı ve İhmali, Ankara, ILO, 1991, s.45-54.
23. Zeytinoğlu S, Kozcu Ş. Fiziksel çocuk istismarı konusunda bir araştırma. Psikoloji Semineri 1991; 6-7:76-84.
24. Sokullu AF. Kriminoloji ve viktimoloji bağlamında aile içi şiddete genel bir bakış: Suçla mücadele bağlamında türkiye’de aile içi şiddet. Ülke Çapında Kriminolojik-Viktimolojik Alan Araştırması ve Değerlendirmesi, İstanbul, Beta Basım, 2003, s.7-11.
25. Kaufman J, Zigler E. Do abused children become abusive parents? Am J Orthopsychiatry 1987; 57:186-192.
26. Tajima E. Risk factors for violence against children. J Interpers Violence 2002; 17:122-149.
27. Falbo G, Caminha F, Aguiar F, Albuquerque J, Chacon ML, Miranda S. Incidence of child and adolescent abuse among incarcerated females in the North east of Brazil. J Trop Pediatrics 2004; 50:292-296.
28. Gelles RJ. Violence in family: a review of resaarch in the seventies. J Marriage Fam 1980; 42:873-885.
29. Atauz S. Kitle iletişim araçlarında çocuk istismarı ve ihmali. Çocuk İstismarı ve İhmali, Ankara, ILO, 1991, s.233-244.
30. Kara B, Biçer Ü, Gökalp AS. Çocuk istismarı. Çocuk Sağlığı ve Hastalıkları Dergisi 2004; 47:140-151.
31. Kutchinsky B. Çocuğun cinsel istismarı: Yaygınlık, müdahale ve önleme. Çocuk İstismarı ve İhmali, Ankara, ILO,1991, s.201-214.
32. Oates K. Çocukların cinsel istismarının kalıcı etkileri. Çocuk İstismarı ve İhmali, Ankara, ILO, 1991, s.137- 146.
33. Özgüven İE. Ailede İletişim ve Yaşam. Ankara, Pdrem Yayınları, 2001.
34. Bulut I. Genç Anne ve Çocuk İstismarı. Ankara, Bizim Büro, 1996.
35. Kulaksızoğlu A. Ergenlik Psikolojisi. İstanbul, Remzi Kitabevi, 1999.
36. Yörükoğlu A. Gençlik Çağı. Ankara, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 1986.
37. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu. Aile İçi Şiddetin Sebep ve Sonuçları. Ankara, Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları, 1995.
38. Aydın B. Gelişimin Doğası, Gelişim ve Öğrenme Psikolojisi. Ankara, Pegem Yayıncılık, 2004.
39. Lynch M. Çocuk istismarının ve ihmalinin önlenmesi. Çocuk İstismarı ve İhmali, Ankara, ILO, 1991, s.291- 294.
40. Smith DC, Sandhu SD. Toward a positive perspective on violence prevention in schools building connections. J Consel Dev 2004;82:287-293.
41. Shaughnessy L, Doshi SR, Jones SE. Attempted suicide and associated health risk behaviors among native American high school students. J School Health 2004; 74-5:177-182.
42. Hair, JF, Anderson RE, Tathman RL, Black WC. Multivariate Data Analysis. New Jersey, Prentice Hall, 1998.
43. Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu. Aile İçinde ve Toplumsal Alanda Şiddet. Ankara, Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu Yayınları, 1998.
44. Yavuzer H. Ana Baba ve Çocuk. İstanbul, Remzi Kitabevi, 1992.
45. Dykstra CH, Alsop RJ. Domestic Violence and Child Abuse (Monograph). Englewood, American Humane Association,