BURCU ÇAKALOZ, GÜLŞEN ÜNLÜ, Merve AKTAŞ TERZİOĞLU, Nazlı KAPUBAĞLI, Çiğdem TEKKANAT

Çocuklarda suç davranışı ile sosyodemografik özelliklerin ve zekanın ilişkisi

Amaç: Bu çalışmada, adli makamlarca TCK madde 31/2 gereğince bilirkişi raporu düzenlenmek üzere bir üniversite hastanesine gönderilen suça sürüklenen çocuklar ve ailelerinin sosyodemografik özellikleri, suçun niteliği ve suç işleme davranışının zeka düzeyi ile ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Yöntem: Bu çalışma, 01.07.200930.06.2013 tarihleri arasında adli makamlar tarafınca Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi Çocuk ve Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı'na TCK madde 31/2 gereğince rapor düzenlenmesi istenen çocuk ve ergenlerin dosya kayıtlarının geriye dönük olarak taranması ile gerçekleştirilmiştir. Adli dosya kayıtlarından olgular ve ailelerinin sosyodemografik özellikleri, WISC-R (Wechsler Intelligence Scale for Children-Revised, WÇZÖ-R, Wechsler Çocuklar için Zeka Ölçeği-Yeniden Gözden Geçirilmiş Formu) sonuçları, klinik değerlendirme sonuçları ve adli olaya ilişkin bilgiler elde edilmiştir. Sonuçlar: Olguların %91.3'ü (s=116) erkek, %8.7'si (s=11) kızdır. Yüz yirmi yedi çocuğun toplam 167 suçu işlendikleri belirlenmiştir ve en sık işlenen suçun mal varlığına karşı işlenen suçlar olduğu, bunu beden dokunulmazlığına karşı işlenen suçların izlediği görülmüştür. Klinik değerlendirme ile olguların %65.4'ünün (s=83) normal zeka düzeyinde olduğu, %26.8'inin (s=34) sınırda zihinsel kapasiteye sahip olduğu, %7.8'inin (n=10) zeka geriliğinin bulunduğu belirlenmiştir. Bir defa suç işleyenlere göre, yineleyen suç öyküsü bulunanların sözel zeka puan ortalaması istatistiksel olarak düşük saptanmıştır. Tartışma: Suça sürüklenen çocuklarda entelektüel kısıtlılık, sosyoekonomik güçlükler ve hem çocuk, hem de ailede düşük eğitim düzeyinin sıklığı dikkat çekicidir. Çocuk suçluluğunu azaltmak için risk altındaki çocukların gereksinimlerinin belirlenmesi ve buna uygun koruyucu ve destekleyici önlemlerin alınması gerekli görünmektedir.

Relation of juvenile criminal behavior to sociodemographic features and intelligence

Objective: This study aimed to evaluate the sociodemographic features of the juvenile offenders and their families, the characteristics of the crime and the relationship between criminal behavior and intelligence in a group of teens that were referred to a university hospital for forensic evaluation regarding Turkish penal code article 31/2, by legal forces. Methods: This study was carried out by the retrospective assessment of medical records of children and adolescents that were referred to Pamukkale University Medical School Child and Adolescent Psychiatry Department for forensic evaluation regarding Turkish penal code article 31/2 by legal authorities between the dates 01.07.2009 and 30.06.2013. Sociodemographic features of the cases and their families, WISC-R (Wechsler Intelligence Scale for Children-revised) results, clinical assessment results and data regarding the legal process were derived from the legal file records of the cases. Results: Of the cases, 91.3% (n=116) were male while 8.7% (n=11) were female. A total of 127 children were convicted of 167 crimes in total and the most common committed crimes were offences against property while offences against physical integrity came in the second. Via clinical evaluation, it was determined that 65.4% of the cases (n=83) had normal intellectual capacity. Of the cases, 26.8% (n=34) had borderline intellectual functioning while 7.8% (n=10) had some type of mental retardation. Repeat offenders had statistically lower average verbal IQ scores compared to one-time offenders. Discussion: It is remarkable that delinquent children have frequently common problem areas such as limited intellectual capacity, socioeconomic difficulties and low educational backgrounds for both the cases and their families. It seems necessary to determine the requirements of children under risk and taking precautions and providing support in relation to this, to successfully decrease the rates of child delinquency.

PDF

___

1. Çocuk Hakları Sözleşmesi. T.C. Resmi Gazete, 27 Ocak 1995, sayı:22184.
2. Çocuk Koruma Kanunu. T.C. Resmi Gazete, 15 Temmuz 2005, sayı:25876.
3. Türk Ceza Kanunu. T.C. Resmi Gazete, 26 Eylül 2009, sayı:5237.
4. http://www.adlisicil.adalet.gov.tr/istatistik_2012 /adliistatistik_2012.pdf
5. http://www.adlisicil.adalet.gov.tr/istatistik_2011 /100.pdf
6. Oldehinkel AJ, Hartman CA, De Winter AF, Veenstra R, Ormel J. Temperament profiles associated with internalizing and externalizing problems in preadolescence. Dev Psychopathol 2004; 16:421-440.
7. Loeber R, Pardini D. Neurobiology and the development of violence: common assumptions and controversies. Phil Trans R Soc 2008; 363:2491- 2503.
8. Farrington DP. Predictors, causes and correlates of male youth violence. M Tonry, M Moore (Eds.), Youth Violence, Chicago: University of Chicago Press, 1998, p.421-475.
9. Barkley RA, Fischer M, Smallish L, Fletcher K. Young adult follow-up of hyperactive children: antisocial activities and drug use. J Child Psychol Psychiatry 2004; 45:195- 211.
10. Beaver KM, Shutt JE, Boutwell BB, Ratchford M, Roberts K, Barnes JC. Genetic and environmental influences on levels of self-control and delinquent peer affiliation: results from a longitudinal sample of adolescent twins. Crim Justice Behav 2009; 36:41-60.
11. Schraiber LB, D'Oliveira AF, Couto MT. Schraiber LB, D'Oliveira AF, Couto MT. Violence and health: recent scientific studies. Rev Saude Publica 2006; 40:112-120.
12. Wechsler D. WAIS-R Manual: Wechsler Adult Intelligence Scale-Revised. New York, DC: Psychological Corporation, 1981.
13. Savaşır I. ve Şahin N. Wechsler Çocuklar için Zeka Ölçeği (WISC-R) Uygulama Kitapçığı. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayını, 1995.
14. Kurtuluş A, Salman N, Günbet G, Boz B, Cenger CD, Acar K. Denizli ilinde 12-15 yaş arasındaki suça sürüklenen çocukların sosyodemografik özellikleri. Pam Tıp Derg 2009; 2:8-14.
15. Bilaç Ö, Şentürk Pilan B, Orhon Z, Bayrak A. Suça sürüklenen çocukların suç ve tanı dağılımlarının incelenmesi: Kesitsel bir araştırma. Çocuk ve Gençlik Ruh Sağlığı Dergisi 2014; 21:115-122.
16. Göker Z, Hesapçıoğlu ST, Sarp KS, ST Kandil. KTU Tıp Fakültesi Çocuk-Ergen Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Polikliniği'ne son iki yılda başvuran adli olguların değerlendirilmesi. Adli Tıp Dergisi 2006; 20:1-5.
17. Gümüştaş F, Yulaf Y, Gökçe S, Sağlam S, Kütük EK. Adıyaman ilinde çocuk ve ergen psikiyatrisi polikliniğine yönlendirilen adli olguların bir yıllık geriye dönük incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi 2014; 39:280-289.
18. Aksu H, Karakoç S, Özgür BG, Gün B. Aydın ilinde bir yıldaki çocuk ve ergen adli olguların değerlendirilmesi. Anadolu Psikiyatri Derg 2013; 14:369- 377.
19. Harris MB. Aggression, gender and ethnicity. Aggress Violent Behav 1996; 1:123-146.
20. Cottle CC, Lee RJ, Heilbrun K. The prediction of criminal recidivism in juveniles: A meta-analysis. Criminal Justice and Behavior 2001; 367-394.
21. http://www.tuik.gov.tr/PreHaberBultenleri.do?id= 16048
22. Polat O. Kriminoloji ve Kriminalistik Üzerine Notlar. Ankara: Seçkin Yayıncılık, 2004
23. http://hdr.undp.org/en/content/humandevelopment-report-2014
24. Friedman E, Billick SB. Unintentional child neglect: literature review and observational study. Psychiatr Q 2015; 86:253-259.
25. Zuravin SJ. Unplanned childbearing and family size: their relationship to child neglect and abuse. Fam Plann Perspect 1991; 23:155-161.
26. Gilbert R, Widom CS, Browne K, Fergusson D, Webb E, Janson S. Burden and consequences of child maltreatment in high-income countries. Lancet 2009; 373:68-81.
27. Lopez-Leon M, Rosner R. Intellectual quotient of juveniles evaluated in a forensic psychiatry clinic after committing a violent crime. J Forens Sci 2010; 55(1):229-231.
28. Bilgin NG, Avcı A, Çekin N, Savran B. Farik-i mümeyyizlik muayenesi için gönderilen çocukların biyopsikososyal özellikleri. Adli Tıp Bülteni 2001; 6:103-110.
29. http://www.edb.adalet.gov.tr/csr.pdf
30. Tamer H, Açıksarı Ö, Keten A, Karanfil R, Avşar A. Kahramanmaraş ilinde suça sürüklenen çocukların sosyodemografik özellikleri. Adli Tıp Dergisi 2014; 28:115-120.