Diyarbakır İli Dicle İlçesi Bağcılığının Mevcut Durumu, Başlıca Sorunları ve Çözüm Önerileri

Bu çalışma Diyarbakır ili Dicle ilçesinde 100 adet bağ işletmesinde yürütülmüştür. Veriler üreticilerle yapılan anketler ile elde edilmiştir. Çalışmada üreticilerin yaş ve eğitim durumları, bağ işletmelerinin büyüklüğü ve örgütlenme durumlarının belirlenmesi amaçlanmıştır. İlçede, bağcılıkla uğraşan üreticilerin yaş ortalaması oldukça yüksek olup uzun yıllardır üzüm yetiştiriciliği yapmaktadırlar. Bağ alanlarının %72"sinin 30 da ve altında olduğu ve arazilerin üzüm üreticilerinin kendi mülkiyetleri olduğu tespit edilmiştir. Yörede bağcılık, üreticilerin öz tüketimlerini karşılamak için yaptıkları tarımsal üretim koludur. İlçede yetiştiriciliği yapılan üzüm çeşitlerinin çoğunlukla yerel üzüm çeşitlerinden oluştuğu saptanmıştır. Üreticilerin büyük bir çoğunluğunun kooperatif ya da birlik üyesi olmadığı belirlenmiştir. Üreticilerin %69"unun üzüm üretiminden iyi para kazanamadığı belirlenmiştir. Üzüm üretim tekniğini %59 oranında iyi derecede bildikleri, alet ve ekipman varlıklarının bağcılık için yeterli düzeyde olduğunu ifade etmişlerdir. Çalışmada elde edilen veriler ışığında, üreticilere bağcılık konusunda tarımsal bilginin verilmesi ve üreticinin gelirinin iyileştirilmesi için düzenlemeler yapılması gerektiği öngörülmektedir

Present Status of Viticulture in Dicle District of Diyarbakır Province, Its Primary Problems and Possible Solutions

This study has been maintained in 100 vineyard business which represent Dicle county, city of Diyarbakır. The data has been obtained through the surveys made by the cultivators. It has been aimed to determine the ages and the educational backgrounds of the cultivators, the size and the organization of the vineyard business in this study. The average age of the vineyard cultivators in county is quite high (52), and they have been making grape cultivation for many years. It has been established that 72% of vineyard fields are 30 da or below and the lands are the grape cultivators‟ own properties. Viticulture is the agricultural production branch that allows the cultivators afford their self-consumption. It has been confirmed that grape types cultivated in the county are mostly endemic grape types. It has been determined that the great majority of producers are not a member of cooperative or association. It has been determined that 69% of cultivators doesn‟t earn good money from grape cultivation. The cultivators have expressed that they know about grape production techniques very well at 59%, and the existence of tools and equipments are at sufficient level. In consideration of the data that have been obtained, it is predicted that some arrangements should be made to give agricultural information to the cultivators about viticulture and to be improved the cultivator‟s income

___

  • Çağlayan, L., 1989. İstatistik Analiz Ders Notları, Bornova (Basılmamış).
  • Çelik, H., Ağaoğlu, Y.S., Fidan, Y., Marasalı, B., Söylemezoğlu, G., 1998. Genel Bağcılık. Sunfidan A.Ş., Mesleki Kitaplar Serisi:1. Fersa Matbaacılık San. ve Tic Ltd. Şti. 253s, Ankara.
  • Çelik, H., 2006. Üzüm Çeşit Kataloğu. Sunfidan A.Ş. Mesleki Kitaplar Serisi No:3, 165s, Ankara.
  • Değirmenci Karataş, D., Karataş, H., Özdemir, G., 2015. Diyarbakır İli Bağcılığının Sektörel Durum Analizi. A Grafik, 109s,
  • Diyarbakır. ISBN:978-975-7635-58-1
  • Demiryürek, K., 1993. Televizyon İle Yaygın Çiftçi Eğitimi Projesine (YAYÇEP) Gölbaşı İlçesinde Çiftçilerin Katılımı Üzerine Bir Araştırma. Yüksek Lisans Tezi. Ankara Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 268s, Ankara.
  • Gürsöz, S., 1993. GAP Alanına Giren Güneydoğu Bölgesi Bağcılığı ve Özellikle Şanlıurfa İlinde Yetiştirilen Üzüm Çeşitlerinin Ampelografik Nitelikleri İle Verim ve Kalite Unsurlarının Belirlenmesi Üzerine Bir Araştırma. Doktora Tezi.
  • Çukurova Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 363s, Adana.
  • Karataş, H., 2005. Diyarbakır İli Asma Gen Potansiyelinin RAPD (Random Amplified Polymorphic DNA) Tekniği İle Moleküler Analizi. Doktora Tezi. Ankara Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 77s, Ankara.
  • Kaya, Ö., 2015. Dicle İlçesinde Geleneksel Bağlar ve Modern Bağların Karşılaştırılması. Yüksek Lisans Semineri. Harran Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 22s, Şanlıurfa.
  • Oraman, M.N., 1965. Arkeolojik Buluntuların Işığı altında Türkiye Bağcılığının Tarihçesi Üzerinde Araştırmalar-I. Ankara Ünv. Ziraat Fak. Yıllığı 15(2), 96- 108.
  • Özden, M., Karipçin, M.Z., 2007. GAP Bağcılığının Üretim Boyutları ve Bugünkü Durumu. GAP V. Tarım Kongresi, 5-12, 17-19 Ekim, Şanlıurfa. TÜİK, 2017. Türkiye İstatistik Kurumu Bitkisel Üretim İstatistikleri. https://biruni.tuik.gov.tr (Erişim Tarihi: 21.12.2017).
  • Çakır, A., Karakaya, E., Işıkırık, M., Çelik, Maraşlı, R., 2014. Lice (Diyarbakır) İlçesi Üzüm Üreticilerinin Sorunları ve Çözüm Önerileri. Türk. Doğa ve Fen Dergisi, 3(2), 14-19.
  • Güneş T., Arıkan, R., 1988. Tarım Ekonomisi İstatistiği. Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları: 1049, Ders Kitabı:305, 293s, Ankara.
  • Miran, B., 2003. Temel İstatistik. Ege Üniversitesi Basımevi, 137s, Bornova, İzmir.
  • Newbold, P., 1995. Statistics for business and economics. Prentice Hall, 867s, New Jersey, USA.
  • Kızılaslan, N., Somak, E., 2013. Tokat İli Erbaa İlçesinde Bağcılık İşletmelerinde Tarımsal İlaç Kullanımında Üreticilerin Bilinç Düzeyi. Gaziosmanpaşa Bilimsel Araştırma Dergisi, (4), 79-93.
  • Karakaya, E., Kızıloğlu, S., 2014. Küçükbaş Hayvancılık İşletmelerinin Örgütlenme Yapısı Bingöl İli Örneği. Türk Tarım ve Doğa Bilimleri Dergisi, 1(4), 552–560.
  • Öztürk, F.P., 2010. Isparta İlinde Kiraz İşletmelerinde Yeniliklerin Benimsenme ve Etki Değerlemesi. Yüksek Lisans Tezi. Selçuk Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, 106s, Konya.
  • Tatlıdil, H., 1989. Yağmurlama Sulama Sisteminin Yayılması ve Benimsenmesi Üzerine Bir Araştırma. Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları: 1157, Bilimsel Araştırma ve İncelemeler:639, 37s, Ankara.