Matematik Öğretiminde Robotik Etkinlikler Kullanılmasının Başarıya Etkisi

Bu çalışmanın temel amacı, matematik öğretiminde robotik etkinlikler kullanılmasının öğrencilerin ders başarılarına olan etkilerinin araştırılmasıdır. Çalışmada yarı deneysel desenlerden Eşitlenmemiş Kontrol Gruplu Model kullanılmıştır. Çalışmanın evrenini 2013-2014 eğitim öğretim yılı birinci döneminde Ankara İli Cebeci Ortaokulu 6. Sınıf öğrencileri oluşturmaktadır. Örneklem olarak okul yönetimi tarafından önceden oluşturulmuş sınıflardan üçü rastgele yöntemi ile kontrol, üçü deney grubu olarak atanmıştır. Veri toplama aracı olarak “Matematik Başarı testi” kullanılmıştır. Çalışmanın alt amaçlarına uygun olarak betimsel istatistikler ve araştırmada veri analiz tekniği olarak tekrarlı ölçümler için iki yönlü varyans analizi yöntemi kullanılmıştır. Çalışmanın sonucunda, robotik etkinliklerle desteklenen matematik öğretim yönteminin, geleneksel yöntem ile verilen derse göre, matematik başarısını artırmada etkili olduğu görülmüştür. Araştırmanın alt amaçları doğrultusunda gerçekleştirilen analizler sonucunda; robotik etkinliklerle desteklenen matematik öğretim yönteminin, geleneksel yöntem ile verilen derse göre, matematik başarısını artırmada matematik başarı düzeyi düşük öğrencilerde daha etkili olduğu belirlenirken, matematik başarı düzeyi orta ve yüksek olan öğrencilerde anlamlı bir etki olmadığı görülmüştür.

THE EFFECT OF USING ROBOTIC ACTIVITIES IN MATHEMATICS TEACHING ON ACHIEVEMENT

The main purpose of this study is to investigate the effects of using robotic activities in mathematics teaching on students' academic achievement. The Unequal Control Group Model, one of the quasi-experimental designs, was used in the study. The universe of the study consists of the 6th grade students of Ankara Cebeci Secondary School in the first term of the 2013-2014 academic year. As a sample, three of the classes previously formed by the school administration were randomly assigned as control and three as experimental groups. "Mathematics Achievement Test" was used as data collection tool. In accordance with the sub-objectives of the study, two-way analysis of variance method was used for repeated measurements as descriptive statistics and data analysis technique in the research. As a result of the study, it was observed that the mathematics teaching method supported by robotic activities was effective in increasing mathematics achievement compared to the lesson given with the traditional method. As a result of the analysis carried out in line with the sub-objectives of the research; While it was determined that the mathematics teaching method supported by robotic activities was more effective in increasing mathematics achievement in students with low mathematics achievement compared to the lesson given with the traditional method, it was observed that there was no significant effect in students with medium and high mathematics achievement levels.

PDF

___

Alakoç, Z. (2003). Matematik Öğretiminde Teknolojik Modern Öğretim Yaklaşımları, The Turkish Online Journal of Educational Technology, TOJET 2(1). Article 7.
Alkan, C. (2005). Eğitim teknolojisi. Ankara: Anı Yayıncılık.
Atılgan, H., Kan, A. ve Doğan, N. (2006). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme. Ankara: Anı Yayıncılık
Barreto, F. and Benitti, V. (2012). Exploring the educational potential of robotics in schools: A systematic review. Computers & Education 58(2012) 978–988.
Caci, B., Cardaci, M. and Lund, H. H. (2003). Assessing educational robotics by the “Robot edutainment questionnaire”. Technical report. The Maersk Mc-Kinney Moller Institute for Production Technology, University of Southern Denmark.
Çankaya, S., Durak, G. ve Yünkül, E. (2017). Robotlarla programlama eğitimi: öğrencilerin deneyimlerinin ve görüşlerinin incelenmesi. Turkish Online Journal of Qualitative Inquiry, 8(4), 428-445.
Dursun, F. (2006). Öğretim Sürecinde Araç Kullanımı. İlköğretmen Dergisi,1, 8-9.
Eğitim Reformu Girişimi (2010). PISA 2009 Sonuçlarına ilişkin değerlendirme. Sabancı Üniversitesi İstanbul Politikalar Merkezi
Francis, K. and Davis, B. (2018). Coding Robots as a Source of Instantiations for Arithmetic. Digital Experiences in Mathematics Education, 4(2-3), 71-86.
Göksoy, S. ve Yılmaz, İ. (2018). Bilişim Teknolojileri Öğretmenleri ve Öğrencilerinin Robotik ve Kodlama Dersine İlişkin Görüşleri. Düzce Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8 (1), 178-196.
Karasar, N., (1999). Bilimsel araştırma yöntemleri. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Kasalak, İ. (2017). Robotik Kodlama Etkinliklerinin Ortaokul Öğrencilerinin Kodlamaya İlişkin Öz yeterlik Algılarına Etkisi ve Etkinliklere İlişkin Öğrenci Yaşantıları. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Kazez, H. ve Genç, Z. (2016). İlkokul Matematik Öğretiminde Yeni Bir Yaklaşım: Lego Moretomath. Journal of Instructional Technologies & Teacher Education, 5(2).
Keppel, G. (1991). Design and Analysis: A researcher’s handbook (3rd ed.) Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Keser, H. (1988). Bilgisayar destekli öğretim için bir model önerisi. Yayınlanmamış doktora tezi. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Kitchenham, B. (2004). Procedures for performing systematic reviews. Joint technical report Software Engineering Group, Keele University, United Kingdom and Empirical Software Engineering, National ICT Australia Ltd, Australia.
Mitnik, R., Nussbaum, M. and Soto, A. (2008). An autonomous educational mobile robot mediator. Autonomous Robots, 25(4), 367–382.
Papert, S. (1993). Mindstorms: Children, computers, and Powerful Ideas (2nd ed.). New York, NY: Basic Books.
Petre, M. ve Price, B. (2004). Using robotics to motivate ‘back door’ learning. Education and Information Technologies, 9(2), 147–158.
PISA (2004). PISA. Learning for tomorrow’sworld. First resultsfrom PISA 2003. OECD Publishing.
PISA (2018). PISA 2018 Results: Snapshot of Student Performance. https://www.oecd.org/pisa/publications/pisa-2018-results.htm adresinden 09 Ağustos 2020 tarihinde alınmıştır.
Resnick, M. (1991). Xylophones, hamsters, and fireworks: the role of diversity in constructionist activities. In I. Harel, & S. Papert (Eds.), Constructionism. Norwood, NJ: Ablex Publishing Corporation.
Resnick, M. (1996). Distributed constructionism. Proceedings of the International Conference on the Learning Science, Evanston, IL, USA.
Rusk, N., Resnick, M., Berg, R., and Pezalla-Granlund, M. (2008). New pathways into robotics: strategies for broadening participation. Journal of Science Education and Technology, 17(1), 59–69.
Somyürek, S. (2015). An effective educational tool: construction kits for fun and meaningful learning. International Journal of Technology and Design Education, 25(1), 25-41.
Tekin, H. (1991). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme. Ankara: Yargı Kitap ve Yayınevi. TIMSS. (2015).
TIMSS 2015 International Mathematics Report. Distribution of Mathematics Achievement. http://timss2015.org/timss-2015/mathematics/student-achievement/distribution-of-mathematicsachievement/ adresinden 09 Ağustos 2020 tarihinde alınmıştır.
Turgut, F. (1984). Eğitimde Ölçme ve Değerlendirme Metotları. Üçüncü Baskı. Ankara: Saydam matbaacılık.
Yetik, S. S. (2011). Çevrimiçi öz düzenleyici öğrenme ortamında farklı denetim odaklarına göre sunulan meta bilişsel rehberliğin öğretmen adaylarının öz düzenleme becerilerine ve öz yeterlik algılarına etkisi. Yayınlanmamış doktora tezi. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Yolcu, V. (2018). Programlama Eğitiminde Robotik Kullanımının Akademik Başarı, Bilgi-İşlemsel Düşünme Becerisi ve Öğrenme Transferine Etkisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Süleyman Demirel Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.