EĞİTİM VE FELSEFE -EĞİTİMİN DOĞAL/İNSANÎ, TOPLUMSAL VE FELSEFÎ TEMELİ-

Eğitim her dönem ve şartta dikkat edilmesi ve tartışılması gerekenbir olgudur. Özellikle modern dönemlerde, her insan, örgün ya da yaygın birşekilde eğitim gördüğü için bu olgunun önemi kendiliğinden ortayaçıkmaktadır. Zira eğitim hemen fark edilebileceği gibi çok karmaşık ve aynızamanda birçok unsur ile birlikte düşünülmesi gereken bir olgudur. Bu nedenlebütün ilgili unsurlar üzerine düşen katkıyı sağlamalıdır. Bu itibarladır ki eğitimüzerine aynı zamanda “felsefi bakış tarzı”yla da düşünmek bir zorunlulukolarak görünmektedir. Hele Türk Eğitim Sistemi söz konusu olduğunda,yapılan onca çabaya rağmen çok ciddi kavramsal, yapısal ve yöntemselsorunları olduğu konusunda ilgili herkes mutabıktır. Öyleyse toplumun bukonuyla ilgili her kesimi, belli yaklaşım ve bakış açılarını, yargılarını “askıyaalıp” üzerine düşeni yapması gerekir. Açıktır ki, eğitimin sosyo-kültürel,siyasi, ekonomik, düşünsel, psikolojik… sonuçları devamlı olarak gözdengeçirilmesi gerekmektedir. Bu gözden geçirmenin tek bir alanlasınırlandırılmayacak çok çeşitli yolları vardır. Eğitime yaklaşımların ve onungidişatını fark etmenin en başta gelen yollarından biri ise, bütüncül, gerekçeli,analitik, sentetik ve eleştirel bakıştır. İşte bizim bu çalışmada dikkat çekmeyeçalıştığımız temel tema, bu bakış tarzını temsil eden “felsefi bakış tarzı”nıneğitime yaklaşımlarda ve eğitimle ilgili kararlarda ihmal edilmemesigerektiğine dikkat çekmekten ibarettir.

Anahtar Kelimeler:

Eğitim, Eğitim felsefesi, Eğitim ve toplum, Eğitim ve insan

PDF

___

Bircan, H. H. (2016). Fârâbî’ye Göre İnsanlığı Gerçekleştirmenin ve Medeniliğin Zorunlu Bir Şartı Olarak Eğitim ve Öğretim. Yüzüncü Yıl Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. Sayı: (Bahar 2016). ss. 104-123. Cassirer, E. (1996). Kant’ın Yaşamı ve Öğretisi. (Çev. D. Özlem). İstanbul: İnkılap Kitabevi Yayınları. Cevizci. A. (2012). Eğitim Felsefesi. İstanbul: Say Yayınları. Fârâbî, (1987). Risâletü’t-tenbîh alâ sebîli’s-saâde. (Thk. Sahban Halîfât). Amman. [Fârâbî, (1992). Mutluluk Yoluna Yöneltme. (Çev. H. Özcan). İzmir]. Fârâbî, (1992). Tahsîlü’s-saâde. (Thk. C. Ali Yasin). el-A’mâlü’l-felsefiyye İçinde (119-197). Beyrut: Dâru’l-Menâhil. [Fârâbî, (1999a). Mutluluğun Kazanılması, (Çev. A. Arslan). Ankara: Vadi Yayınları]. Fârâbî, (2008). Kitâbü’l-burhân, (Metin ve Tercüme. Çev. Ö. Türker ve Ö. M. Alper). İstanbul: Klasik Yayınları. Frankena, W. K. (2007). “Eğitim”. Felsefe Ansiklopedisi. (Ed. A. Cevizci). Ankara: Ebabil yayınları. Gutek, L. G. (2011). Eğitime Felsefi ve İdeolojik Yaklaşımlar. (Çev. N. Kale). Ankara: Ütopya Yayınları. Kant, I. (2009). Eğitim Üzerine. (Çev. A. Aydoğan). İstanbul: Say Yayınları. Moore, R. (2015). Eğitim ve Toplum-Eğitim Sosyolojisinde Sorunlar ve Açıklamalar-. (Çev. H. Arslan). İstanbul: Paradigma Yayınları. Noddings. N. (2016). Eğitim Felsefesi. (Çev. R. Çelik). Ankara: Nobel Yayınları. Reboul, O. (1991). Eğitim Felsefesi. (Çev. I. Gürbüz). İstanbul: İletişim Yayınları.