Okul Reddi Değerlendirme Ölçeği Çocuk Formu’nun Türkçe Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması

Bu çalışmanın amacı, okul reddi olan çocuk ve ergenleri belirlemek amacıyla Kearney ve Silverman (1993) tarafından geliştirilmiş ve Kearney tarafından (2002) gözden geçirilmiş olan “Okul Reddi Değerlendirme Ölçeği Çocuk Formu’nun (ORDÖ)” Türkçe’ye uyarlama, geçerlik ve güvenirlik çalışmasını yapmaktır. Araştırmanın çalışma grubunu, Ankara'nın Polatlı ilçesindeki meslek liselerinden seçilen 257 ortaöğretim öğrencisi oluşturmaktadır. Elde edilen verilerin analizinde SPSS 21 ve Lisrell 8.0 paket programları kullanılmıştır. Elde edilen veriler üzerinde ölçeğin geçerliğine ilişkin bilgi elde edebilmek için döndürülmüş temel bileşenler faktör analizi kullanılmıştır. ORDÖ’nün faktör yapısının geçerli bir model olup olmadığının saptanması için doğrulayıcı faktör analizi yapılmıştır. Ölçeği oluşturacak maddeleri ve ölçeğin güvenirliğini belirlemek amacıyla, madde toplam test korelasyonu, ölçüt geçerliği ve Cronbach alfa iç tutarlık katsayısı hesaplanmıştır. Tüm ölçeğin iç tutarlık katsayısı 0,85, birinci alt faktöre ilişkin 0,73, ikinci alt faktöre ilişkin 0,71, üçüncü alt faktöre ilişkin 0,61, dördüncü alt faktöre ilişkin 0,67 bulunmuştur. Ölçüt geçerliliği için, Ortaöğretim Öğrencileri Okul Tükenmişliği Ölçeği ile arasında ilişki araştırılmış, negatif yönde, düşük düzeyli, anlamlı ilişki çıkmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk, ergen, okul reddi, geçerlik, güvenirlik

PDF

___

Atkinson, L., Quarrington, B. ve Cyr, J. J. (1985). School refusal: The heterogeneity of a concept. American Journal of Orthopsychiatry, 55(1), 83-101.
Aypay, A. (2012). Ortaöğretim Öğrencileri İçin Okul Tükenmişliği Ölçeği (OOTÖ). Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 12(2), 773-788.
Broadwin, I. T. (1932). A contribution to the study of truancy. American Journal of Orthopsychiatry, 2(3), 253.
Brown, T. A. (2012). Confirmatory factor analysis for applied research. Guilford Press.
Dekkers, H. ve Claassen, A. (2001). Dropouts- Disadventeged By Defination? A Study of The Perspective of Early School Leavers. Studies in Educational Evaluation, 27, 341-354.
Egger, H. L., Costello, J. E. ve Angold, A. (2003). School Refusal And Psychiatric Disorders: A Community Study. Journal Of The American Academy Of Child & Adolescent Psychiatry, 42(7), 797-807.
Hersov, L. (1972) School Refusal. British Medical Journey. 3, 102-104.
Hooper, D., Coughlan, J. ve Mullen, M. R. (2008). Structural equation modelling: Guidelines for determining model fit. Electronic Journal of Business Research Methods, 6(1), 53-60.
Horney, K. (1950). Neurosis and human growth. New York: W. W. Norton and Company.
Johnson, A. M., Falstein, E. I., Szurek, S. A. ve Svendsen, M. (1941). School phobia. American Journal of Orthopsychiatry, 11(4), 702.
Jöreskog, K. G. ve Sörbom, D. (1993). LISREL 8: Structural equation modeling with the SIMPLIS command language. Scientific Software International.
Kearney, C. A. (2002). Identifying the function of school refusal behavior: A revision of the School Refusal Assessment Scale. Journal of Psychopathology and Behavioral Assessment, 24(4), 235-245.
Kearney, C. A. ve Albano, A. M. (2004). The Functional Profiles Of School Refusal Behavior: Diagnostic Aspects. Behavior Modification, 28, 147–161.
Kearney, C. A., Chapman, G. ve Cook, L. C. (2005). Moving From Assessment To Treatment Of School Refusal Behavior İn Youth. International Journal Of Behavioral Consultation And Therapy, 1(1), 46-51.
Kearney, C. A. ve Silverman, W. K. (1993). Measuring The Function Of School Refusal Behavior: The School Refusal Assessment Scale. Journal Of Clinical Child Psychology, 22, 85-96.
Kearney, C. A. ve Silverman,W. K. (1996). The evolution and reconciliation of taxonomic strategies for school refusal behavior. Clinical Psychology: Science and Practice, 3, 339–354.
King, N. J. ve Ollendick, T. H. (1989). School refusal: Graduated and rapid behavioural treatment strategies. Australian and New Zealand Journal of Psychiatry, 23, 213-223.
Kline, R. B. (2011). Principles and practice of structural equation modeling. Guilford press.
Mcelhinney, J.H., Kunkel, C. R. ve Lucas, A. L. (1970). Evidences of school related alienation in elementary school pupils, Paper presented atAmerican Educational Research Association 54th Annual Meeting, March 2-6.
Partridge, J. M. (1939). Truancy. Journal Of Mental Science, 85, 45-81.
Sümer, N. (2000). Yapısal eşitlik modelleri: Temel kavramlar ve örnek uygulamalar. Türk Psikoloji Yazıları, 3(6), 49-74.
Şimşek, H., & Katıtaş, S. (2014). İlköğretim İkinci Kademe Öğrencilerinde Okula Yabancılaşmanın Çeşitli Değişkenler Açısından. Ahi Evran Üniversitesi Kırşehir Eğitim Fakültesi Dergisi, 15(1).
Tabachnick, B. G. ve Fidell L. S. (2001) Using multivariate statistics. Needham Heights: Allyn & Bacon.
Thambirajah, M. S., Grandisom, K. J. ve De-Hags, L. (2008). Understanding School Refusal: A Handbook For Professionals İn Education, Health And Social Care. London: Jessica Kingsley.
Tezbaşaran, A. A. (1996). Likert tipi ölçek geliştirme kılavuzu. Ankara: Türk Psikologlar Derneği Yayınları.
Warren, W. (1948). Acute Neurotic Breakdown In Children With Refusal To Go To School. Arch Dis Child, 23, 266-272.