Kendini Toparlama Gücü Ölçeği’nin Uyarlanması: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışmaları

Bu çalışmada, Kendini Toparlama Gücü Ölçe-ği’nin (KTGÖ) Türkçe’ye uyarlanması ve ölçeğin ge-çerlik, güvenirlik çalışmaları yapılmıştır. Araştırma 2005-2006 öğretim yılında Gazi Üniversitesi Eğitim Fakültesinde öğrenim gören 155 öğrenci üzerinde ya-pılmıştır. Ölçek 24 maddeli 7’li Likert tipi bir ölçektir. Ölçeğin yapı geçerliği faktör analizi ile saptanmıştır. Yapılan benzer ölçekler geçerliği çalışmasında ise KTGÖ ile Genelleştirilmiş Özyeterlik Ölçeği arasında anlamlı bir ilişki bulunmuştur (r = .83). Ölçeğin cronbach alpha güvenirlik katsayısı .82; test-tekrar test güvenirlik katsayısı r = .84 olarak saptanmıştır. Ölçeğin madde toplam korelasyonları ise .03 ile .69 arasında bulunmuştur. Analizler sonucunda, KTGÖ’nin üniversi-te öğrencilerinin kendini toparlama gücü düzeylerini belirlemede geçerli ve güvenilir bir ölçek olduğuna karar verilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

ANAHTAR SÖZCÜKLER: Kendini toparlama gücü, kendini toparlama gücü ölçeği

ADAPTATION OF RESILIENCE SCALE (RS) TO THE TURK CULTURE: IT’S RELIABILITY AND VALIDITY

This study investigates the reliability and validity of the Turkish adaptation of “Resilience Scale”. The sample consisted of 155 undergraduates from the Faculty of Education, Gazi University, Ankara. Scale used in the research was a 24-item Likert-type revised “Resilience Scale” (RS) with 7-point response format. The construct validity of RS was examined by factor analysis. To test concurrent validity, correlations between scores on RS and “Generalized Self-Efficacy Scale” were calculated. There was a significant relationship between scores on the two scales (r = .83). Cronbach alpha coefficient of the scale was found .82; test-retest correlation coefficient was r = .84. Item-total correlations coefficiencies were .03 through .69. Considering reliability and validity study results, it can be concluded that RS was a valid and reliable instrument.

Keywords:

-,

PDF

___

Allen, L. R. ve Hurtes, K. (1999). Making an Impact. Parks ve Recreation, 34 (11). Aroian ve ark. (1997). Psychometric Evaluation of The Russian Language Version of The Resilience Scale. Journal of Nursing Measurement, 5 (2).
Baldwın, A. L. , Baldwın, C. P., Kasser, T. , Zax, M. , Sameroff, A. ve Seıfer, R. (1993). Contextual Risk and Resiliency During Late Adolescence. Development and Psychopathology, 5, 741-761.
Beauvaıs, F. ve Oettıng, E. R. (1999). Drug Use, Resilience, and Myth of the Golden Child. In M. D. Glantz ve J. L. Johnson (Eds.) Resilience And Development: Positive Life Adaptations (pp.101-107). New York: Kluwer Academic / Plenum Publishers.
Benard, B. (1996). The Foundations of The Resiliency Paradigm. Premier Issue.
Bland, L. ve Sowa, C. (1994). An Overview of Resilience in Gifted Children. Roeper Review, 17 (2), 77-74.
Büyüköztürk, Ş. (2002). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Cowen, E. L. (1998). Changing Concept of Prevention in Mental Health. Journal of Mental Health, v: 7, n: 5, 451-461.
Garmezy, N. (1993). Children in Poverty: Resilience Despite Risk. Pediatry, 56, 217-136.
Gizir, C. A. (2004). Academic Resilience : An Investigation of Protective Factors Contrubiting To The Academic Achievement of Eight Grade Students in Poverty. Yayınlanmamış Doktora Tezi, Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Hawkins, J. D. (1992). Risk and Protective Factors for Alcohol and Other Drug Problems in Adolescence and Early Adulthood: Implications for Substance Abuse Prevention. Psychological Bulletin, 112, 64-105.
Howard, S. ve Johnson, B. (2000). What Makes The Difference? Children and Teachers Talk About Resilient Outcomes for Children "At Risk". Educational Studies, 26 (3), 321-339.
Jew, C., Green, K. E. ve Kroger, J. (1999). Development and Validation of a Measure of Resiliency. Measurement ve Evaluation in Counseling ve Development, 32 (2), 75-90.
Luthar, S. ve Zıgler, E. (1992). Intelligence and Social Competence Among High-Risk Adolescents. Development and Psychopathology, 4, 287-299.
Mangham, C., Mcgrath, P., Reıd, G. ve Stewart, M. (1999). Resiliency: Relevance to Health Promotion Detailed Analysis. Dalhousie University: Atlantic Health Promotion Research Centre.
Masten, A. S. (2001). Resilience Processes in Development. American Psychologist, 56 (3), 227-238.
Masten, A. , Best, K. ve Garmezy, N. (1990). Resilience and Development: Contributions From the Study of Children Who Overcome Adversity. Develop- ment and Psychopathology, 2, 425-444.
Öğülmüş, S. (2001). Bir Kişilik Özelliği Ola- rak Yılmazlık". I. Ulusal Çocuk ve Suç Sempozyumu: Nedenler ve Önleme Çalışmaları, Ankara (29-30 Mart).
Özcan, B. (2004). Anne - Babaları Boşanmış ve Anne-Babaları Birlikte Olan Lise Öğrencilerinin Yılmazlık Özellikleri ve Koruyucu Faktörler Açısından Karşılaştırılması. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi: Ankara Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Rak, C. F. ve Patterson, L. E. (1996). Promoting Resilience in At-Risk Children. Journal of Counseling ve Development, 74 (4), 368-374.
Romano, J. L. ve Hage, S. M. (2000). Prevention, A Call to Action. Counseling Psychologist, 28 (6), 854- 856.
Rutter, M. (1987). Parental Mental Disorder as a Psychiatric Risk Factor. American Psychiatric Association Annual Review, 6, 647-663.
Silliman, B. (1994). Resiliency Research Review. Conceptual ve Research Foundations. (Elde edilme tarihi: 14 Eylül 2005). http://www.cyfernet.org
Tarter, R. E. ve Vanyukov, M. (1999). Re- Visiting the Validity of the Construct of Resilience. In M. D. Glantz ve J. L. Johnson (Eds.) Resilience And Development: Positive Life Adaptations New York: Kluwer Academic / Plenum Publishers, 85-107.
Vance, E. ve Sanchez, H. (1998). Creating a Service System That Builds Resiliency. NC Department of Health and Human Services.
Vasquez, G. (2000). Resiliency: Juvenile Offenders Recognize Their Strengths to Change Their Lives. Corrections Today, 62 (3), 106-111.
Wagnild, G. ve Young, H. M. (1993). Development and Psychometric Evaluation of The Resilience Scale. Journal of Nursing Measurement, 1 (2).
Werner, E. (1994). Resilient Children. Young Children, 68-72.
Yeşilay, A. (1993). Genelleştirilmiş Özyeterlik Ölçeği, (Elde edilme tarihi: 24 Mart 2004). www.ralfschwarzer.de/ Vol:III No: 26
Turkish Psychological Counseling and Guidance Journal