SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA İÇİN SOSYAL İNOVASYON VE SOSYAL HİZMET İLİŞKİSİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ

Bu çalışmanın amacı, sürdürülebilir kalkınma hedefini başarmak için önemli bir araç olan sosyal refah hizmetleri bağlamında sosyal hizmet ve sosyal inovasyon arasındaki ilişkiyi açıklamaktır. Sosyal hizmet, bilgi, beceri ve değer temelinde; sistem, güçlendirme ve ekolojik yaklaşımları dikkate alarak; bireylere, ailelere, gruplara, örgütlere ve topluma yönelik uygulamalarını ve müdahale çalışmalarını gerçekleştiren bir meslektir. Nihai amacı toplumda yaşayan her bireyin yaşam kalitesini iyileştirmek olan sosyal hizmet bilimi ve mesleği bireylerin sosyal iş- levselliğini artırmayı hedefler. Küreselleşen Dünya’da sosyal sorunların çeşitliliği arttık- ça sosyal hizmet mesleğinin de bu sorunlara çözüm üretmek ve müdahale etmek için yenilikçi/inovatif yöntemler uygulama ihtiyacı artmaktadır. Burada sosyal hizmet ve sosyal inovasyon arasındaki ilişki dikkati çeken bir konu olarak karşımıza çıkmaktadır. Sosyal inovasyon yeni fikirler, yeni stratejiler ve uygulamaları içeren bir süreçtir. Sosyal hizmet sosyal refaha ve sürdürülebilir kalkınmaya giden yolda eylemlerde bulunarak sosyal kalkınmayı desteklemektedir. Bu noktada inovatif düşünce ve yöntemlerin, işlevlerini kaybetmeye başlayan geleneksel yöntemler ile yer değiştirmesinin hızla değişen toplum yapısında ortaya çıkan sorunların çözümlenmesine katkı sağlayacağı düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Sürdürülebilir kalkınma, sosyal hizmet, sosyal inovasyon, sosyal kalkınma, sosyal refah

SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA İÇİN SOSYAL İNOVASYON VE SOSYAL HİZMET İLİŞKİSİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ

Keywords:

-,

PDF

___

Acar, H. ve Çamur Duyan, G. (2003). Dün- yada sosyal hizmet mesleğinin ortaya çı- kışı ve gelişimi. Toplum ve Sosyal Hizmet, (1), 1-19
Aktan, C., Özkıvrak, Ö. (2003). Sosyal Dev- letin Amaçları. http://www.canaktan.org/ politika/refah-devleti/amaclar.htm. Erişim Tarihi: 10.1.2015.
Arksey, H. ve Kemp, P. A. (2008). Dimensi- ons of Choice: A Narrative Review of Cash for Care Schemes. Oxford.
Ashford, D.E. (1988). Decentralizing Wel- fare State, Social Policies and Intergo- vernmental Politics. (Ed: Bruno Dente ve Francesco Kjellberg). The Dynamics of
Instutional Change: Local Government Re- organization in Western Democracies. Lon- don: Sage Modern Politics Audit Commission (2007). Seeing the Light: Innovation in Local Public Services,
Local Government National Report. Audit Commission. London. Barder, O. (2012). Sustainable Develop- ment, http://www.theguardian.com/profile/ owen-barder. Erişim Tarihi: 15.11.2014
Bessant, J. (2003). Challenges of Innova- tion Management. L. Shavinina (Ed.). The International Handbook on Innovation. Ox- ford: Elsevier Science.
Boyne, G.A., Gould Williams, J.S., Law, J. ve Walker, R.M. (2005). Explaining the adoption of ınnovation: an emprical analy- sis of public management reform. Environ- ment and Planning: Government and Po- licy, 23(3), 419-435
Brennan, E. (2010). Definitions for social sustainability and social work paper. Whi- te paper distributed for CSWE conference,
Portland State University. Brooks, F., Wertheimer, M.R., Beck, E.L. ve Wolk, J.L. (2004). Community partnerships:
An innovative model of social work educa- tion and practice. Journal of Community Practice, 12(3/4), 123-140
Brown, L. (2010). Balancing risk and inno- vation to improve social work practice. Bri- tish Journal of Social Work, 40, 1211-1228
Brundtland, G. H. (1987). World Com- mission on Environment and Develop- ment-1987. Our common future.
Cox, E. (2001). Community practice ıssues in the 21st century: Questions and challen- ges for empowerment-oriented practitio- ners. Journel of Community Practice, 9(1), 55.
Duyan, V. (2003). Sosyal hizmetin işlev ve rolleri. Toplum ve Sosyal Hizmet, 14(2), 22.
Ergün, M. (2011). Eğitim ve Kalkınma. Dicle
Üniversitesi Sosyal Araştırmalar Merkezi Sosyal Bilimler Sempozyumu ‘’Bölgesel Kalkınmada Eğitimin Rolü’’. Diyarbakır: Dicle Üniversitesi Sosyal Araştırmalar Mer- kezi. European Commission. (2013). Guide to social innovation-Regional and Urban Po- licy. sources/docgener/presenta/social_inno- vation/social_innovation_2013.pdf. Erişim Tarihi: 14.11.2014
Geray, U. (1991). Ekonomi. İ.Ü. Orman Fa- kültesi Yayınları, yayın no:3633, İstanbul.
Hautekeur, G. (2005). Community develop- ment in Europe. Community Development Journal, 40(4), 385-398
Higher Education Funding Council (HEF- CE) (2002). Teaching Quality Enhancement
Fund. http://dera.ioe.ac.uk/5996/1/02_24. pdf. Erişim Tarihi: 13.11.2014
Holmberg, J. ve Sandbrook, R. (1992). Sus- tainable development: what is to be done?
J. Holmberg (Ed.). Policies for a Small Pla- net. London. Human Development Report (2014). http:// www.tr.undp.org/content/dam/turkey/docs/
Publications/hdr/2014%20Human%20De- velopment%20Report%20-%20English. pdf. Erişim Tarihi: 10.11.2014
Kut, S. (1988). Sosyal Hizmet Mesleği, Ni- telikleri, Temel Unsurları, Müdahale Yön- temleri. Ankara.
Mengi, A. ve Algan, N. (2003). Küreselleş- me ve Yerelleşme Çağında Bölgesel Sür- dürülebilir Gelişme: AB ve Türkiye Örneği.
Ankara: Siyasal Kitabevi Mulgan, G. (2006). The Process of social innovation. Innovations, 1(2), 145-162
Oakley, P. ve Garforth, C. (1985). Guide to
Extension Training. Roma: FAO Training Series Özmete, E. (2010). Sosyal hizmette sürdü- rülebilir kalkınma anlayışı: Kavramsal ana- liz. Aile ve Toplum Dergisi, 11(6), 79-90
Özmete, E. (2012). Kırsal kalkınma için kadınların güçlendirilmesi: Sosyal hizmet modelleri. Ankara Sağlık Bilimleri Dergisi, 128.
Özmete, E. (2013). Sosyal hizmet ve ino- vasyon. Biz Bir Aileyiz Dergisi. http:// www.academia.edu/5515660/Sosyal_Hiz- met_ve_%C4%B0novasyon-Biz_Bir_Aile- yiz_DergisiEmine_%C3%96zmete. Erişim Tarihi: 10.11.2014.
Peeters, J. (2012). The place of social work in sustainable development: towards eco- social practice. International Journal of So- cial Welfare, 21 (3), 287-298.
Rae, M(2006). Health ınequalities-a susta- inable development issue. Public Health, (12), 1106-1109.
Sarıkaya, M. ve Kara, Z. (2007). Sürdürü- lebilir kalkınmada işletmenin rolü: kurumsal vatandaşlık. Yönetim ve Ekonomi, 14 (2), 233.
Şahin, F. (2004). Sosyal hizmet uzmanla- rının kuruluş ortamlarında aldıkları farklı mesleki kararlar yolu ile sosyal refah poli- tikasına katılımları. Toplum ve Sosyal Hiz- met, 15 (1), 95-110.
Tuncay, T. ve Erbay, E. (2006). Sosyal hiz- metin temel hedefi: Sosyal adalet-güçlen- dirmeyle retorikten pratiğe. Toplum ve Sos- yal Hizmet, 17(1), 53-71.
Tushman, M.L. ve Anderson, P. (1985).
Tecnological discontinuities and organizati- onal environments. Administrative Science Quarterly, 31(3), 439-465. Türkiye Aile Yapısı Araştırması (2006). An- kara: T.C. Başbakanlık Aile ve Sosyal Araş- tırmalar Genel Müdürlüğü.
Türkiye İstatistik Kurumu. (2014). 2003
İstatistiki Göstergeler, Ankara, No: Türkiye’de Yaşlıların Durumu ve Yaşlanma Ulusal Eylem Planı Uygulama Programı (2013). Ankara: Aile ve Sosyal Politikalar
Bakanlığı Engelli ve Yaşlı Hizmetleri Genel Müdürlüğü. Van de Ven, A.H., Polley, D.E., Garud, R. ve Venkataraman, S. (1999). The Innovati- on Journey. New York: Oxford University.
What’s Development?. http://www.comh- lamh.org/issues-to-consider/what-is- development/. Erişim Tarihi: 13.11.2014.
Yeşilırmak, U. İ. (2010). Sosyal yardım ala- nında bilişim teknolojilerinin kullanımı: Ör- nek model sosyal yardım bilgi sistemi. Sos- yal Yardım Uzmanlık Yeterlilik Tezi, Sosyal
Yardımlaşma ve Dayanışma Genel Müdür- lüğü, Ankara. Zastrow, C. (2013). Sosyal Hizmete Giriş.
(Ed: Bülent Özçelik). Ankara: Nika Yayınevi. Sayılı Kanun Uygulamaları İzleme Raporu. tachments/article/255/6284_Kanun_Uy- gulamalari_Raporu.pdf. Erişim Tarihi: 11.2014.
Sayılı Ailenin Korunması ve Kadına Karşı Şiddetin Önlenmesine Dair Kanuna İlişkin Uygulama Yönetmeliği.http://www. aile.gov.tr/data/5404eb05369dc311909 f853/6284_sayili_yonetmelik.pdf. Erişim Tarihi: 10.11.2014.