Günümüz İlahiyat Fakültelerinde okutulan klasik ve modern disiplinler dünyasızlık ve pozitivistik düşünceden olumsuz olarak etkilenmektedir. Klasik disiplinlerin bu sorunu bilgi ve varlık felsefelerinde tümelleri tikellere nispetle üst düzeye yerleştiren ortaçağ hiyerarşik metafizik âlem görüşüne değin geri götürülebilir. Modern disiplinlerde ise Osmanlı İmparatorluğunun son dönemlerine geri götürülebilir. Bu sorunlardan kaçınmak için en uygun yol tefsir ve hadisi, yaşayan dünya felsefesi olan ahlak felsefesinin alt disiplinleri olarak ele almaktır. Ahlak felsefesi ise müzik gibi pozitivistik olmayan düşünme tarzına sahip estetik disiplinler tarafından sürekli eleştiri ve revize konusu olarak tutulmalıdır

Both classical and modern disciplines in the faculties of theology today have been suffering from worldlessness and positivistic thinking. The problem of worldlessness in classical disciplines, most obviously tafsir and hadith, can be dated back to Medieval ages when hierarchical metaphysical construction of universe was elevating generals or universals to highest level of philosophy of knowledge while degrading the value of particulars. Positivistic thinking in modern Islamic disciplines can be dated back to the late period of Ottoman Empire. In this paper, the basic claim is made as follows: Tafsir and hadith can be only sub-disciplines of ethics which is criticized and revised by aesthetical disciplines, such as music, if tafsir and hadith are to regain their living worlds. This is because ethics is a general philosophy of living world which takes its aesthetical orientations from nonpositivistical disciplines like music