Toplumsal Bir Sorun: Suçlu Çocuklar ve Ailenin Önemi

Çocuk, gelişim dönemlerini yaşayan, toplumsal anlamda birey olmaya hazırlanan 18 yaşından küçük birey olarak tanımlanmaktadır. Bu dönemde birey, biyolojik gelişiminin yanı sıra sosyal, duygusal, zihinsel gelişim açısından oldukça yoğun bir süreç yaşar. Çocuğu suça yönelten nedenler, bireysel ve çevrensel nedenler olmak üzere iki temel gruba ayrılır. Bireysel nedenler, çocukların işlediği suçların, ancak oldukça küçük bir kısmını açıklayabilmektedir. Çocukların suça yönelmesinde esas önemli faktör çevresel nedenlerdir. Bunların başında, çocuğun hayatını içinde geçirdiği aile, okul, iş, kent ve arkadaş çevresi gelmektedir. Ailenin çocuk üzerindeki etkisi bu dönemde son derece önemlidir. Bu nedenle ailenin eğitimi yaşam boyu öğrenme anlayışıyla süreklilik kazanmalıdır.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk suçluluğu, suçlu çocuk, aile, çocuk

A Social Problem: Delinquency Children and Importance of Family

Child is defined that person lives development terms, gets ready a person in a society and under age of 18. In this term person experiences social, emotional development, intellectual processes intensively except biologic process. The reasons of juvenile delinquency are divided into two main groups. One is individual causes, the other is environmental causes. Individual causes can explain only a small part of all delinquency problems. The most important factor causing juvenile delinquency is environmental causes. These are family, school, working place, city and friends. Influence of family on child is important enormously in this term. Therefore family education should continue with mentality lifelong learning

Keywords:

Juvenile Delinquency, delinquency children, family, child,

PDF

___

Akyüz, E. (2000). Ulusal ve Uluslararası Hukukta Çocu- ğun Haklarının ve Güvenliğinin Korunması. An- kara: Millî Eğitim Bakanlığı Yayınları.
Akyüz, H. (1991). Eğitim Sosyolojisinin Temel Kavram ve Alanları. İstanbul: Milli Eğitim Yayınları
Aldag, R. ve T. Stearns. (1991). Management. Cincinna- ti: South-Western Publishing Co.
Aydın, B., A. Turla., M. Kocakaya., B. Karaaslan. (2004). Samsun’da Suç İşlediği İddiasıyla Emniyet Mü- dürlüğüne Gelen Çocuklar. Adli Psikiyatri Dergi- si. Cilt/Sayı: 1 (3) Temmuz, s.45-53.
Aytaç, S. (1997). Çalışma Yaşamında Kariyer. İstanbul: Epsilon Yayıncılık.
Atar, H. (1993). Eğitim ve Çocuk Suçluluğu. İzmir: Ege Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Yayınları.
Bıyıklı, L. (1983). Gelişmiş Ülkelerde Suçlu ve Korun- maya Muhtaç Çocuklar İçin Koruyucu Aile Uygu- laması. Çocuk Suçluluğu ve Çocuk Mahkemeleri Sempozyumu, Ankara Üniversitesi Basımevi, Ankara, s. 61-67.
Collinsworth, P., R. Strom ve S. Strom. (1996). Parent Succes İndicator: Development and Factorial Validation. Educational and Psychological Mea- surement. Vol:56, No:3, June, p.147-158.
Çakmaklı, K. (1991). Aileler İçin Sosyal Hizmet. Eğitim Serisi 3. İstanbul: T.C. Başbakanlık Aile Araştır- ma Kurumu Başkanlığı Yayınları.
Sokullu, F.A. (1992). Çocuk Suçluluğu Kriminolojisinde Aile Faktörü . M.Ü.Hukuk Fakültesi 10.Yılı Adli- ye ve Çocuk Suçluluğu Sempozyumu, Marmara Üniversitesi, İstanbul,ss 127-133.
Stekel, W. (1997). Bir Anneye Mektuplar. (Çev.: A. Çan- kırılı). İstanbul: Timaş Yayınları.
Şişman, M. (2000). Öğretmenliğe Mesleğine Giriş. An- kara: Pegem A Yayıncılık.
Temel, F. ve A. Aksoy (2005). Ergen ve Gelişimi: Yetiş- kinliğe İlk Adım. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Tezcan, M. (2003). Gençlik Sosyolojisi. Ankara: Naturel Yayıncılık.
Turam, E. (1996). TV’deki Şiddetin Çocuklara Etkile- ri Üzerine Farklı Bir Bakış. Cogito Dergisi. Yapı Kredi Yayınları, Sayı:6, Kış-Bahar, İstanbul, s.391-406.
Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuk ve Yeniden Top- lumsallaşma. Ankara: Bizim Büro Basımevi.
Yavuzer, H. (1981). Psiko-Sosyal Açıdan Çocuk Suçlu- luğu. İstanbul: İ.Ü. Edebiyat Fakültesi Yayınları
(2001). Çocuk ve Suç. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Zulliger, H. (1996). Suçlu Çocuklar ve Çocuk Mahke- meleri. (Çev.: K. Sipal). İstanbul: Cem Psikoloji Yayınları. lık.