Aktif Vatandaş Hedefinde Üniversite-Kamu İş Birliği: Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı (ASPB) İl Müdürlükleri Örneği

Kapitalizmi yaşadığı bunalımdan kurtarmanın formülü olarak sunulan neoliberal sistemin sosyal haklar temelinde yükselen “sosyal vatandaşlık” anlayışı yerine “aktif vatandaşlık” kavramını gündeme getirmesi, bireyleri eğiterek onları toplumla uyumlu ve topluma katkı sunacak biçimde yetiştirme işlevini üstlenen okullara dolayısıyla üniversitelere yeni işlevler yüklemektedir. Bu işlevleri yerine getirmekte üniversitelerin önemli bir ortağı da kamu kurumlarıdır. Bu çalışma, Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı örneğinden yola çıkarak değişen dünyanın yeni paradigmaları ışığında aktif vatandaş hedefine katkı sağlamak üzere üniversite-kamu iş birliğinin ne derece sağlandığını ve iş birliği yapılabilecek alanları ortaya koymayı amaçlamaktadır.Bu amaçla 81 ilin Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı İl Müdürlükleri çalışma evreni olarak kabul edilmiş ve evrenin tamamına 46’sı Likert tipi, 10 tanesi açık uçlu olmak üzere toplam 56 sorudan oluşan anket uygulanmıştır. Anketten elde edilen nitel verilerden frekans dağılımı yaparak yüzdeler elde edilmiş ve araştırmaya nicel bir boyut kazandırılmıştır.Araştırma sonucunda üniversite-kamu iş birliğinin illerin %48’inde kurulamadığı tespit edilmiştir. İş birliği kurabilenlerde ise bu ilişki biçiminin kurumsallaşmış olmadığı, kurumların net bir politika belirlemediği görülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

topluma hizmet uygulamaları, aktif vatandaş, sosyal vatandaşlık, neoliberalizm ve üniversite-kamu iş birliği

University Public Cooperation in terms of the Goal of Active Citizenship: he Case of Ministry for Family and Social Policies Provincial Directorates

he fact that the neo-liberal system has brought forward the concept of “active citizenship” instead of “social citizenship” based upon social rights, as a formula to save capitalism from depression has loaded new functions to schools, consequently to universities which take over the task of training individuals in harmony with society and making them contribute to it. In fulilling these functions, public enterprises are important partners of universities. his study aims to set forth to what extent university-public cooperation has been ensured and the ields convenient for cooperation for the purpose of contributing to the goal of active citizenship in the light of new paradigms of changing world by referring to Family and Social Policies Ministry sample.For this purpose, Family and Social Policies Provincial Directorates of 81 provinces were accepted as the targets population of the study and a questionnaire was conducted composed of 56 questions, 46 of which were Likert scale and 10 of which were open-ended. By means of getting frequency distribution and percentage from qualitative data of the questionnaire a quantitative dimension was added to the study. By means of the study, it has been concluded that university-public cooperationcould not be achieved in 48%of cities. However it has been observed that this type of relationship is not institutional and the institutions do not deine a clear policy

Keywords:

community service practices, active citizenship, social citizenship, neo-liberalism and university-public cooperation,

PDF

___

Altvater, E. (1985). Yeni liberal karşı devrimin müptezelliği. Kriz, neo-liberalizm ve Reagan
dosyası. İstanbul: Alan Yayınları.
Aydın, R. (22 Mart 2010). Çağdaş üniversite. Erişim tarihi: 9 Mart 2015, www.ramazanaydin.
com/2010/03/22/94/.
Bulut, N. (2003). Küreselleşme: Sosyal devletin sonu mu? Ankara Üniversitesi Hukuk
Fakültesi Dergisi, 2 (52), ss. 173-197.
Dündar, İ. P. (2010 yaz). Vatandaşlık bilinci üzerine. Uluslararası Sosyal Araştırmalar
Dergisi, 3 (12), ss. 128-139.
EACEA (Education, Audiovisual and Culture Executive Agency). (2012). Citizenship
Education in Europe.
Eryılmaz, B. (2011). Kamu yönetimi (4. Baskı). Ankara: Okutman Yayıncılık.
Güler, B. A. (2005). Devlette reform yazıları: Dünya’da ve Türkiye’de ekonomik
liberalizasyondan siyasi-idari liberalizasyona. Ankara: Paraf Yayınları.
Hablemitoğlu, Ş. ve Özmete, E. (2012). Etkili vatandaşlık eğitimi için bir öneri. Ankara
Sağlık Bilimleri Dergisi, 1 (3), ss. 39-54.
Harris, J. (1999). State social work and social citizenship in Britain: From clientelism to
consumerism. British Journal of Social Work, 29 (6), ss. 915-937.
Küçükoğlu, A. (2012). Öğretmen eğitiminde topluma hizmet uygulamaları deneyimsel
öğrenme yaklaşımı. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi, 1 (4), ss. 214-
-
Koray, M. (2003). Sosyal refah devleti: Kimi için umut kimi için kaygı kaynağı. Sosyal
demokrat yaklaşımlar (ss. 93-113). İstanbul: SODEV-TÜSES Yayınları.
Mahiroğlu, A. (2005 Yaz). Avrupa Birliği ülkelerinde yeni eğitim politikaları, yaşam boyu
öğrenme. MEB Dergisi, 167. Erişim tarihi: 31.07.2014, http://yayim.meb.gov.tr/
dergiler/167/index3-mahiroglu.htm.
Marshall, T. (1992). Citizenship and social class. London: Pluto Press.
Owen, H. (1998). Public management and administration. USA: ST Martin’s Press.
Özkazanç, A. (2009). Toplumsal vatandaşlık ve neo-liberalizm sorunu. Ankara Üniversitesi
SBF Dergisi, 64 (1), ss. 247-274.
Przeworski, A. (1991). Democracy and the market, political and economic reforms in eastern
Europe and Latin America. New York: Cambridge University Press.
Sarıipek, B. (2006). Sosyal vatandaşlık ve günümüzde yaşadığı dönüşüm: Aktif vatandaşlık
(sosyal politika açısından bir değerlendirme). Çalışma ve Toplum, 9, ss. 67-95. Erişim
tarihi: 21.06.2014, http://www.calismatoplum.org/sayi9/sariipek.pdf.
Saunders, P. (1993). Citizenship in a liberal society. Citizenship and social theory (ss. 57-
. London: Sage Publication.
Semerci, P. (2010). Dev ve cüce aynı yolda: Yoksulluk ve pozitif özgürlükler. İnsan hakları
ihlali olarak yoksulluk (ss. 1-21). İstanbul: İstanbul Bilgi Üniversitesi Yayınları.
Speck, B. W. ve Hoppe, L. S. (2004). Service learning: History, theory and issues. Westport,
CN: Praeger Publishers.
Şenkal, A. (2005). Sivil toplum ve sosyal sermaye: Sosyal politikaya dayalı alternatif
kalkınma modeli arayışları. İktisat Fakültesi Mecmuası, 1 (55), ss. 1-55.
Şenkal, A. ve Doğan, M. (2012). Sosyal politika ve sosyal haklar: Vatandaşlık haklarının
yeniden kavramlaştırılması arayışı. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü Dergisi, 17(9), ss. 63-80.
Tambaş, U. (2011 Bahar). Baudrillard’ı anlamak. Özne Dergisi, 14. Kitap. Jean Baudrillard
Sayısı, ss. 24-32.
Tekeli, İ. (1999). Modernite aşılırken siyaset. Ankara: İmge Kitapevi.
YÖK, (2007). Beden eğitimi öğretmenliği lisans programı. Ankara.
YÖK, (2010). Yüksek öğrenimde yeniden yapılanma: 66 soruda Bologna süreci uygulamaları.
Ankara: Yüksek Öğretim Kurumu Yayınları. Erişim tarihi: 1 Mart 2015, http://www.
yok.gov.tr/documents/10279/30217/yuksekogretimde_yeniden_yapilanma_66_
soruda_bologna_2010.pdf/f3ec7784-e89d-4ee0-ad39-9f74532cd1dc.
Zabcı, F. Ç. (2002). Dünya Bankası’nın küresel pazar için yeni stratejisi: Yönetişim. Ankara
Üniversitesi SBF Dergisi, 57 (3), ss. 151-180.