Osmanlı Devleti'nin iskân politikasında Tanzimat devrinin önemli bir yeri bulunmaktadır. Zira kendilerini, uzun yıllar boyunca biriken meseleleri çözebilecek yetki ve liyakatta gören devrin yöneticilerinin üzerinde hassasiyetle durdukları problemlerden biri de düzenli bir iskân politkasının tesbiti ve tatbiki idi. Bu yıllarda bozulan iskân sisteminin yeniden sağlıklı bir yapıya kavuşturulması devlet ve toplum düzeninin aksayan yönlerini ortadan kaldırmak için gerekli adımlardan bilini oluşturmaktaydı. Nitekim Sultan II. Mahmud, Bosna eyaletinde çıkan ayaklanmaların bastırılmasından sonra, burada lüzumlu gördüğü reformların tatbik edilmesi için gönderdiği talimatta, eski iskân nizamının tekrar ele alınarak tanzim edilmesini emretmişti. Bu dönem İskan Politikasının hedefi; öncelikle muhtelif savaşlar dolayısıyla Muhacir durumuna düşen müslim ya da gayrimüslim Osmanlı tebâsı ile Osmanlı Devleti'ne ilticâ eden yabancı uyruklu kimseleri boş, verimli ve problemsiz mahallere yerleştirmek idi. Ayrıca asayişin temini, vergilerin artırılması ve usûlüne uygun biçimde toplanması, orduya alınacak asker sayısının yeterli hale getirilmesi için 1840'lardan itibaren konaı-göçer aşiretlerin Anadolu'nun çeşitli yerlerine iskân edilmeye çalışılması da tanzimat devri iskân politikasının diğer bir yönünü teşkil etmektedir.