Mimarlık, insan mutluluğuna adanan uğraşı ifade eder. Mimarlıkta, nesneözne ilişkisinden hareketle mekânı insan mutluluğu için düzenleme hedefi vardır. Bunun için mimarlık olanı tanımaya çalışırken, olması gereken üzerinde de kafa yormayı içererek, nesnenin nasıllığı ile beraber neden ve niçinliğini de sorgular. Mimarlık, hem insanla‐nesne arasında hem de geçmişle‐gelecek arasında köprü kurar. Mimari bir obje kültürel yönü olan, bir tarihselliğe sahip olan, sosyolojik ifadesinin yanında bireysel değeri içeren, belli amaçlar gözetilerek yapılmış estetik, ekonomik ve pragmatik bir boyuta sahip, teknoloji ile yakından ilgili fizik nesnesidir (Şafak; 2002, 24). Böyle içerimleri ifade eden mimari objenin, son dönemlerdeki algısı ve mekana yansıması da çağın hâkim eğilim ve ideolojisinden vareste olamaz. Bu çalışmada daha çok geçmişi insanlık tarihi kadar eski olan mimarlığın son dönemlere ait algılanmasını ve yansımasını inceleyeceğiz. İçinde yaşadığımız çağı çalışmanın kolaylıkları ve zorlukları içinde barındıran süreç olması yanında bu sürecin iç içe –modernizm/postmodernizm‐yaşanan süreci ifade etmesinin yarattığı zorluklar da vardır. Çünkü modern ve sonrası dönemi tek kalıba sığdırmak ve bu dönemin çerçevesini belirlemek çok kolay bir uğraş değildir. Ayrıca içinde yaşadığımız zamanı barındırması dolayısıyla gözlemlediğimiz, hissettiğimiz ve iletişim içerinde olduğumuz durumları kapsaması açısından da bu süreç “öznelliği” içinde barındırır. Çalışmada modern mimari ve onun kültürel izdüşümü kavramsallaştırılmaya çalışılacak, özellikle sanayi sonrası gelinen noktadan hareketle kentteki toplumsal ilişkilerin, sanayileşmenin ve modern düşüncenin mimariye etkisi “çağın hâkim düşünce tarzı” bağlamında ifade edilecektir. Ayrıca modern süreçte sosyal ve kültürel yaşamın mimariye ve insan davranışlarına etkisine de değinilecektir. Mimarlığın statik bir durum yerine dinamik bir süreci ifade ettiği gerçeğinden hareket edilerek çağın akımlarından/yönelimlerinden etkilendiği ön kabulünden yola çıkılacaktı