Onsekizinci yüzyılın kökten devrimcileri, insanın ahlakî iyiliğine, bilimin ve aklın gereği olan ilkeleri bilme ve hayata geçirme konusunda insanın entellektüel yeterliliğine büyük güven duyuyorlardı. Burke bu güven duygusunu paylaşmıyordu ve "șplak ve titrek insan doğasının” sadece köklü bir toplumun yerleşmiş geleneklerinin sağlayabileceği türden bir desteğe ve rahatlığa muhtaç olduğunu savunuyordu. Bir siyasî erdem olarak sağduyu hakkındaki düşünceleri, toplum ve hükümet, ahlâk ve din hakkındaki görüşleri hep geleneğin müdafaasıyla ilişkilidir.