Yazımızda dikkate aldığımız temel sorular şunlardır: Kur’an’ın mutlak hakikat iddiası ve hafıza arasında ne tür bir ilişki gözlemlenebilir? Bu ilişki, İslam’ın ötekisi olarak adlandırılan, dolayısıyla olumsuzlanan şeyleri susturma ve baskılama formu olarak ele alınabilir mi? Şayet böyle bir baskılama söz konusuysa, İslam geleneğinde birçok ses, metin ve kavramı unut(tur)ma, susturma ve baskılamanın nedenleri neler olabilir? Fark edebildiğimiz şekliyle, bütün ya da mutlak hakikate erişme teşebbüsünde bulunan monolojik-kavramsal düşünce, entelektüel farkındalık ve metin/yorum geleneğine hâkim olmaya başladığında, bu gelenek düzlemi, geleneğin oluşumuna katkı yapan parçalar için bir tür suskunluk, unutuluş veya baskılamaya yol açma anlamında tahripkâr bir boyut kazanmaya başlamıştır.

This paper aims at focusing on some crucial questions as follows: What kind of relation can be observed between Qur’anic claim to absolute truth and memory? Can this relation be taken as a form of silencing and suppressing so-called the others of Islam? And finally what are reasons for forgetting, silencing and suppressing some voices, texts, and concepts in Islamic tradition? As far as we can see, when monological-conceptual thinking, which tried to reach at whole or absolute truth, dominated reflective textual tradition, this tradition became a drifting power into oblivion for the parts which made contribution to the formation of this tradition.