Türkiye’deki üniversitelere öğrenci yerleştirme sistemi, iki taraflı eşleşme modellerinin bir örneğidir. Bu sistemde adaylar programlar hakkında tercihlerini bildirirken, en çok yirmi dört program seçebilmektedirler. Tercih kısıtlaması altında oluşan eşleşme adil olmamaktadır. Bu makalenin amacı, kısıtlama altında ortaya çıkan adil olmayan eşleşmede haklı kıskançlığa sahip olan aday sayısını tespit edip, tercih kısıtlamasının ne ölçüde etkili olduğunu belirlemektir. Makalede, 2005 yılı Öğrenci Seçme ve Yerleştirme Sistemi verilerini kullandık. Tercih bildiriminde bulunan adayların yüzde 22.6’sı tercihlerinin tamamını doldurmuştur. Bu durum kısıtlamanın oldukça etkili olduğunu göstermektedir. Adayların tercih kısıtlaması olmaması durumunda yapacakları tercihleri kurduğumuz iki farklı model ile tahmin edip, geliştirdiğimiz eşleşme algoritmasıyla adayları programlara yerleştirdik. Bu modellerin sonuçları, tercih kısıtlamasının adayların programlara adil olmayan bir eşleşme ile yerleştirilmesine ve en azından yüzde ikilik bir kısmında haklı kıskançlığa neden olduğunu göstermektedir.