Öz çevrenin de merkezin aldığı kararlar üzerindeki faaliyetleri ile çevreyi nasıl etkilediğini/dönüştürdüğünü Ankara’nın “ara” mekanı “sokak”larında ve bu “ara”ya “ekonomik zorunluluk”la sıkışmış sokak satıcıları bağlamında tartışan Alev Özkazanç ve Özkan Agtaş’ın makalesi, çeper ile merkez, meşru ile gayrı meşru arasındaki devingen, girift iktidar ilişkisinin daha yakın ve detaylı takibinin imkanını sunuyor. Yazarların 2006-2007 yıllarını kapsayan Ankara- Kızılay sokaklarındaki seyyarlarla sınırlı araştırmalarına dayalı bulgu ve gözlemlerini paylaştıkları bu özgül makale, küresel kapitalizmin yeniden yapılanma stratejileri içinde gittikçe kamusal imkan ve zenginliklerden dışlanan geniş bir enformel kesimin –kaçak, kayıt dışı, göçmen vs.- toplumsal/yasal ve mekansal onaylama ve kabullenmelerin kenarında bırakıldığı kanısını ve beklentisini sorguluyor. Toplum/merkez “dış”ı addedilen bu enformel grupların “ara”lardan taşan hallerinin, mekansal, toplumsal “sınır”lara sığmaz ilerleyişlerinin, kamusalın-sosyalliğin kalbine kalbine dolan yerlerinin ve bu grubun yaratıcı- çatışmalı-uyumlu politikliklerine dair makale boyunca karşılaştığınız ustalıklı deşifre içinse, sokağı, bu coğrafyada da, (-gezi parkı eylemleri tartışmalarından çok daha önce üstelik-) siyasetin şah damarı, sokak “ara”sındakileri ise “gayr-ı resmi sivil toplum” biçiminde tanımlayan siyasal jargonun nüvesi olarak addetmek yanlış olmayacak. Bu deşifre sayesinde, seyyarların otoriteyi temsil eden resmi güçlerle girdikleri mobilize mücadelelerde sokağı ele geçirdikleri anları, inatçı kolektif yayılmalarını, kontrol edilen iken kontrol edene evrilen sosyal/siyasal konumlarını, resmi gücün sokaktaki adımları bildiğimiz zabıta ile kurulmuş “denge siyaset”ini ve bu dengenin/uyumluluk halinin asimetrik güç ilişkisinin çatışmalı doğasına dair ezber bozan işleyişini yakalıyor, yeni seyyarlarla- eskiler arasındaki mesafeyle