ÖRGÜT KÜLTÜRÜ TİPLERİ İTİBARİYLE BİREYLERİN ALGILADIKLARI MAĞDURİYET FARKLILIKLARINI BELİRLEMEYE YÖNELİK BİR ARAŞTIRMA

Öz Bu çalışmada, Harrison ve Handy’nin örgüt kültürü tipleri sınıflandırmasına göre çalışanların mağduriyet algılamalarının farklılaşıp farklılaşmadığını belirlemek temel amaç olarak belirlenmiştir. Çalışmada ayrıca çalışanların demografik özellikleri itibariyle algıladıkları mağduriyetin anlamlı farklılıklar gösterip göstermediği de ikincil amaç olarak belirlenmiştir. Kayseri’de 24 farklı kamu ve özel sektör kuruluşunda, 710 çalışan ile yapılan araştırma sonuçlarına göre en yüksek mağduriyetin güç kültüründe görüldüğü ve en düşük mağduriyetin ise görev kültüründe görüldüğü anlaşılmıştır. Ayrıca, kadınların, 15-25 yaş grubundaki çalışanların ve mavi yakalı personelin daha yüksek düzeyde mağduriyet algıladıkları tespit edilmiştir. Çalışanların kamu veya özel sektörde çalışıyor olmaları açısından mağduriyet algılamalarında bir farklılık olmadığı da belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Örgüt kültürü, algılanan örgütsel mağduriyet, mağduriyet, işyerinde mağduriyet

PDF

___

Anderson, S.,(1993), Ordinance of the Swedish National Board of Occupational Safety and Health containing Provisions on measures against Victimization at Work, Adopted 21st September, içinde: Kurt Baneryd ve Göran Lindh, Statute Book of The Swedish National Board of Occupational Safety and Health, Ordinance AFS.

Aquino, K., ve Bradfıeld, M., (2000), “Perceived Victimization in The Workplace The Role of Situational Factors And Victim Characteristics” Organization Science, Sept/Oct, 11 (5), ss.525-538.

Bakan, İ., Büyükbeşe, T. ve Bedestenci, Ç. (2004), Örgüt Kültürü, Bursa: Alfa Akademi Basım Yayım Dağıtım.

Bandura, A, (1973), Aggression: A Social Learning Analysis, New York: Prentice Hall.

Baron R.A. ve Neuman J.H. (1998), “Workplace Aggression: The Iceberg Beneath The Tip of Workplace Violence: Evidence on Its Forms, Frequency, And Potential Causes”, Public Administration Quarterly, 21, ss.446–464.

Baron R.A., (1993), “Reducing Aggression And Conflict: The Incompatible Response Approach or Why People Who Feel Good Usually Won’t Be Bad”, içinde: Brannigan G.G, Merrens M.R, editors. The Undaunted Psychologist. Philadelphia: McGraw- Hill, Inc., ss.203–218.

Berberoğlu, G. (2002). Örgüt kültürü. İ. Özalp (ed.). Yönetim ve Organizasyon içinde (ss. 249-266). Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.

Buss, A. H. (1961). The Psychology of Aggression. New York: Wiley.

Davis, S.M. (1984), Managing Corporate Culture, Addison-Wesley, Reading, MA.

Deal, T.E. ve Kennedy, A.A., (1982), Organization Cultures: The Rites and Rituals of Organization Life, Reading, MA: Addison-Wesley.

Doğan, S. (1997), “İnsan Kaynakları Potansiyelini Arttırmada İşletmeleri Etkinliğe Götüren Yol:Örgüt Kültürü”, Amme İdaresi Dergisi, 30 (4), ss.53-74.

Feldman, T. ve Johnson, P. (1996), Workplace Violence: A New Form of Lethal Aggression. in Hall, Harold V. (Ed.), Lethal violence 2000: A Sourcebook on Fatal Domestic, Acquaintance And Stranger Aggression. Kamuela, HI: Pacific Institute for the Study of Conflict and Aggression., ss. 311–338

Fraser, J. (1996), The Impact of Organizational Composition on the Emergence of Corporate Culture. Georgia State University. Unpublished Dissertation.

Gümüşsuyu, Ç., (2005), Yaratıcı Örgüt Kültürü, Ankara: TODAİE yayınları.

Güney, S., (2004), Açıklamalı Yönetim-Organizasyon ve Örgütsel Davranış Terimler Sözlüğü, Ankara: Siyasal Kitapevi.

Hampden-Turner, C. (1990), Corporate Culture for Competitive Edge, Economist, London.

Handy, C. B., 1981, Understanding Organisations, Harmondsworth: Penguin.

Harrison, R. (1972), “Understanding Your Organization’s Character”, Harvard Business Review, 3, ss.119-128.

Jarvis, C. (1999). “Typologies of Organizational Culture”, http://www. britishcouncil.org.tr/turkish/govmats/etk13.doc,erişimtarihi:15.02. 2007

Kilmann, R.R.; Saxton, M.J. ve Sepra, R., (1985), “Five Key Issues in Understanding and Changing Culture”, Gaining Control of the Corporate Culture, Ralph H. Kilman (Ed.), Jossey-Bass., ss.1-16.

O'Leary-Kelley, A.M., Griffin R.F. ve Glew D.J., (1996), "Organization Motivated Aggression: A research Framework," Academy of Management Review, 21, ss.225-253.

Rippon, T., (2005). “A Culture of Peace: An Alternative to Violence in The Workplace”, Culture of Peace Online Journal, 2(1), ss.49-65.

Schein, E.H. (1985), Organizational Culture and Leadership, Jossey-Bass, London.

Taştan, Z. S., (2002), Japon Örgüt Kültürü,www.insankaynakları.gokceada. com, erişim tarihi: 6.02.2007.