Klasik şiirimizde âşık, gece gündüz acı çeken kişi olarak karşımıza çıkmaktadır. Aşığın sevgilinin aşkına talip olması, âşığı nihayeti olmayan bir gam girdabına sürüklemiştir. Bu girdabın hissedildiği yer de şairin gönlüdür. Şiiri oluşturan beyitler de, âşığın gönül tarlasında işlenir. Âşığın gönlü, şiirin kaynağını oluşturmaktadır. Bu çalışmamızda; Nedim Divanı’nda gönül kavramının ne şekilde ele alındığını ve Nedim’in gönlüyle hasbihalini konu edindik. Nedim’in; gönlünü hasbıhal edecek bir dost olarak görmesi, benzeyen- benzetilen ilişkisi içinde gönlünü nazımlarında bir dantel işçiliği titizliğinde işlemesi ve bir aşk hastasının kaleminden çıkan gönül benzetmeleri ile karşımıza çıkması onu dönemindeki şairlerden ayrı kılan özellikler arasındadır

Lover in our classical poem is reflected as a person who has pain day and night. Aspiration of the lover to the love of darling drags him to the never-ending whirl of grief. Where this whirl of grief is felt is the heart of the poet. Verses forming the poem are also processed in the heart field of the poet. The heart of the poet constitutes the core of the poem. This study investigates how the concept of ‘heart’ is dealt with in Nedim’s literary work and how Nedim has a friendly chat with his heart. What distinguishes Nedim from his contemporaries is that he sees his heart a close friend to chat with; he processes his heart in his versus meticulously in comparison-contrast style; he manifests himself with his metaphors of heart as a real lover