Öz İstanbul, 1990'lardan itibaren küresel kent söylemi içinde radikal olarak yeniden inşa olurken, emek üzerinde ciddi sonuçlara yol açacak dramatik bir dönüşüm deneyimi yaşamaktadır. Emeksizleşme, tüm içerimleriyle birlikte emeğin sosyal, tarihsel ve mekânsal dokuda görünmezleşmesini; kentin dışına sürülmesini, kentin tarihsel belleğinde görünmezleşmesini; kendisine ait kamusal alanları, yaşam alanlarını, üretim alanlarını kaybetmesini ve kendi ürünü olan kentsel mekâna yönelik yaşadığı yabancılaşmanın derinleşmesini anlatıyor. Bu makalede, emeksizleşme olarak tanımlanan bu süreç emeğin kendi tarihi üzerinden ve direniş biçimleriyle betimlenmektedir.  Anahtar Kelimeler: Emek, İstanbul, Kentsel Dönüşüm, Kent Belleği, İşçi Sınıfı