Bir Semt Panoraması: “Lâle”den “Tuğra”ya Sincan

Ankara’nın mekânsal inşası sürecinde, özellikle 1980 sonrasına denk gelen gecekondu önleme ve toplu konut politikası Sincan’da uygulanır. Sincan Ankara’nın yeni kurulan banliyösü olması itibariyle Ankara’ya çeperden tutunmaya çalışan göç edenler için çekim merkezi olduğu ölçüde, siyasi rengini de bu vasfından alarak dönüşüm geçirir. Söz konusu görece sol anlayıştan taşra muhafazakârlığına ve İslâmî kimliğe doğru seyreden siyasi kimlik nedeniyle Sincan, siyasi merkez olarak Ankara’nın politik anlamda ötekisi hâline gelmeye de başlar. Sincan göç eden yoksulların etkisi ve politik aykırılığı temsil etmesi nedeniyle, 28 Şubat sürecinin sembolik mekânı olur. 28 Şubat süreciyle “ünlenen” Sincan’ın sosyolojik ve politik yapısını açıklamak ve siyasi merkez olan Ankara ile ilişkisini tartışmak amacıyla, bu çalışmada Sincan sakinleriyle görüşmeler yapılarak Sincan anlatısı ile mekânın sosyolojik ve siyasi gelişimi birlikte değerlendirilmeye çalışılmıştır.

Panorama of a Neighbourhood: Sincan from ‘Tulip’ to ‘Tuğra’

During the construction of settlement places of Ankara, especially during the post 1980 period, the prevention of mass housing and collective housing policies were implemented in Sincan. Sincan was a newly built attraction center in form of a suburb of Ankara and persons migrating to Ankara, tried by all means (by observing or not observing ethics), to get a place in Sincan which took its political color from such a characteristic and experienced transformation. Because of political identification, starting from relative left conception and moving towards Islam identification, Sincan starts also to become the other one for Ankara which is the political center in political meaning.  With the effect of migration of the poor persons who were representing political awkwardness to Sincan, the location becomes symbol, in relation to February 28 process. With the purpose of discussing the relationship of Sincan which became famous with the February 28 process with Ankara that was forming the political center, a survey (interviews) was conducted, by entering into talks with the peasants of Sincan, on the subjects of things talked about Sincan; sociological and political development of Sincan as a location and efforts were jointly made in this study, to arrive at findings and make assessments.      

___

  • Aydın, S. (2012). “İstanbul’da ‘Orta Sınıf’ ve Kapalı Siteler”, İdealkent, Sayı: 6, ss. 96- 124.
  • Çetin, İ. (2012). “Kentsel Ayrışma ve Mekansal Kümelenme Biçimleri”. İdealkent, Sayı: 7, ss. 60-187.
  • Demir, E. (2012). “Kamusal Mekan ve İmge: Gençlik Parkı’nın Değişen Anlamı”, İdealkent, Sayı: 6, ss. 109-143.
  • Doğan, A. E. (2001). “Türkiye Kentlerinde Yirmi Yılın Bilançosu”, Praksis, Sayı: 2, ss. 97-124.
  • Erder, S. (2009). “Kentte Değişen Güç İlişkileri ve Kentsel Dönüşüm”, Kayasü vd. (ed.) içinde, ss. 113-125.
  • Erkan, N. E. (2009). “Kentsel Yenileme ve İstanbul: Kente Teslim Olmak, Kenti Teslim Almak, Kayasü vd. (ed.) içinde, ss. 219-243.
  • Günay, B. (2009). “Gecekonduya Ne Oldu? Zilyetliğe Dayalı Kentten Sahipli Kente”, Kayasü vd. (ed.) içinde, ss. 85-113.
  • Güney, Ö. (2012). “Türkiye’de Kentsel Dönüşüm Uygulamaları: Neo-liberal Kent Politikaları, Yeni Kentsel Aktörler ve Gecekondu Alanları, İdealkent, Sayı: 7, ss. 64- 84.
  • Güzey, Ö. (2009). “Küresel Rekabette Bir Araç Olarak Kentsel Dönüşüm Uygulamaları: Ankara Örneği”, Kayasü vd. (ed.) içinde, ss. 177-197.
  • Harvey, D. (1997). Postmodernliğin Durumu, İstanbul: Metis Yayınları.
  • Kamacı, E. (2009). “Güneybatı Ankara Koridorunun Gelişimi: Yenikent Bahçeli Evler Yapı Kooperatifi”, Kayasü vd. (ed.) içinde, ss. 327-353.
  • Mumford, L. (2007). Tarih Boyunca Kent, İstanbul: Ayrıntı Yayınevi.
  • Simmel, G. (2012). Modern Kültürde Çatışma, İletişim Yayınları, İstanbul.
  • Sipahi, E. B. (2012). “‘Yeni’ Liberalizmin ‘Yeni’ Yaşam Alanları Olarak Güvenlikli Siteler: Konya Örneği”, İdealkent, Sayı: 7, ss. 110-136.
  • Uysal, Ü. (2012). “Sulukule: Kentsel Dönüşüme Etno-Kültürel Bir Direniş”, İdealkent, Sayı: 7, ss. 136-160.