Bu çalışmada, örneklem alanı olarak sâbık yüzyıllara nisbeten sosyal açıdan daha rahat addedilebilecek 18. yüzyıldaki şuarâ tezkireleri belirlenip dîvân şiiri geleneğinde “mahbûbculuk”un izleri sürülmeye çalışılmıştır. Bu çerçevede, şuarâ tezkirelerinden örnek metinler ışığında güzel erkek sevgililer ile onlara meyleden erkek şâirlerin isimleri belirlenmiş, alâkalar tasnîf edilmiştir. Sonuçta, bu yüzyıl tezkirelerinde yer alan -bir kısmı aynı şâirlere âit olan- 2000’e yakın hâl tercümesinde tesbit edilebilen mahbûbcu ilişki oranının çok düşük düzeyde olduğu tesbît edilmiştir.