Bilim Devrimi sonucu ortaya çıkan yeni doğa bilimleri; fiziki olgular hakkındaki sorulara tutarlı ve kesin olduğu kabul edilen açıklamalar vererek, geleneksel felsefe ve metafiziği bilgi sahasının dışına itmiştir. Aynı zamanda pozitivist empirisistler tarafından yürütülen bilgi eleştirileri çerçevesinde, transendent bir dünyanın hakikatine ilişkin konuşma ayrıcalığı da felsefenin elinden alınmıştır. Wittgenstein ise hem pozitivistlerin metafiziği yok sayma ve reddetme girişimlerini hem de geleneğin metafiziğe yüklediği evrensellik, kesinlik, genel-geçerlik iddialarını eleştirmiştir.      Tractatus’da, bir şeyin gerçekliği, aynı zamanda onun anlamlı oluşuyla özdeşleştirilmiştir. Bunun üzerine metafizik ifadeler doğa bilimlerinin kullandığı dil bağlamında anlamsız sayılmıştır. Çünkü mantıksal düzlemde olmayan hiçbir ifade “önerme” değildir ve fizik-dünya hakkında bir yargı veremeyecektir. Bunu yaparak Wittgenstein’ın amaçladığı şey, metafizik olanın anlamsızlaştırılması değildir. Tam aksine, doğa bilimlerinin dilini kullanarak, dilin içinden doğa bilimlerine sınır çekmek ve metafiziğin başka bir bağlamda ifade edilişine alan açmaktır.Bu çalışmanın amacı da, Wittgenstein’ın Tractatus üzerinden dil meselesini merkeze alarak, geleneksel felsefeyi ve metafiziği hangi şekillerde eleştirdiğini değerlendirmektir. Sonrasında “bilmece” kavramını kullanarak bilime nasıl bir sınır çizdiğini ve “mistik” kavramını kullanarak farklı dil bağlamlarına ve yeni dil evrenlerine nasıl kapı açtığını göstermektir.