HEİDEGGER’İN ARİSTOTELES’İN ZAMAN ANLAYIŞININ YORUMUYLA KANT’IN ZAMAN KAVRAMINI ELEŞTİRİSİ

Bu makalede Heidegger’in Kant’ın zaman kavramını Aristoteles’in zaman kavramını yeniden yorumlayarak nasıl eleştirdiğini ele almaya çalıştık. Heidegger Kant’ın zaman anlayışının, sonlu bir öznede aşkınsal bir koşul olarak gerçekliği kurma olanağı olduğunu öne sürüyor. Biz, buna dayanarak Heidegger’in, zamansallığın, kendiliğindenliği ve işleyişi ile Temporalität (Fiziksel zamansallık) anlamında Zamanın kendi varlığına ait olduğunu, aralarındaki ontolojik farklılıkta varlığın saf ve yalın aşkınsallığında kendisini açışının da, insanın dünyada oluşunun yapısını oluşturduğunu savladığını, insanın hem bu yapıya ait olduğunu hem de bu yapının anlamını verdiğini öne sürüyoruz

Anahtar Kelimeler:

Zaman, Varlık, Zamansallık, Kant, Heidegger, Ekstatik, Fiziksel Zamansallık

Heidegger's Critique of Kant's Concept of Time via Aristotle’s Notion of Time

In this article we discuss Heidegger’s critique of Kant’s notion of time by the use of a novel interpretation of Aristotelian understanding of time. We, in accordance with this interpretation claim that, Heidegger thinks that for Kant, time operate as a transcendental condition in a finite subject as a possibility of constituting reality. Heidegger sees Time (Temporalität) as transcendence pure and simple that is temporality which belongs to Time itself and in which, man, in his being in the world both belongs to this structure and gives the significance of it

Keywords:

Time, Being, Temporality, Kant, Heidegger, Ecstatic, Temporalität,

PDF

___

ADORNO, T.W. (2001) Kant’s Critique of Pure Reason, çev, Rodney Livingstone, Cambridge: Polity Pres.
ARİSTOTLE, (1984) The Complete Works, ed. J. Barnes, Princeton NJ: Princeton University Press.
AŞKIN, Z. (2009/1) “Heidegger’in Aşkınsal Tam Algı Yorumu” Felsefelogos, sayı: 37, s.175–193.
HEİDEGGER, M. (1989) Basic Problems of Phenomenology, çev. Albert Hofstadter, Bloomington - Indianapolis: Indiana University Press.
HEIDEGGER, M. (1995) Being and Time, çev. John Macquarrie ve Edward Robinson, Oxford: Blackwell Publishers.
HEIDEGGER, M. (1991) Metafizik Nedir?, çev. Yusuf Örnek, Ankara: Türkiye Felsefe Kurumu Yayınları.
HEIDEGGER, M. (1993) Basic Writings, ed. David Krell, London: Routledge.
HEIDEGGER, M. (1995) The Fundamental Concepts of Metaphysics: World-Finitude-Solitude, çev. William McNeill ve Nicholas Walker, Bloomington - Indianapolis: Indiana University Press.
HEIDEGGER, M. (1962) Kant and the problem of Metaphysics, çev. Churchill, Bloomington - Indianapolis: Indiana University Press.
HEIDEGGER, M. (1997) Phenomenological Interpretation of Kant’s ‘Critique of Pure Reason’, çev. Parvis Emad ve Kenneth Mally, Bloomington - Indianapolis: Indiana University Press.
HEGEL, G. W. F. (1977) The Phenomenology of Mind, çev. A.V Miller, New York: Harper Torch Books.
HUSSERL, E. (1931) Ideas, çev. W.R. Boyce-Gibson, London: Macmillan.
HUSSERL, E. (1970) Cartesian Meditations: An Introduction to Phenomenology, çev. Dorion Cairns, The Hague: Martinus Nijhoff Publishers.
GRAY, G. J. (1952) “Heidegger’s ‘Being’,” Journal of Philosophy, sayı: 12, s. 415-422.
INWOOD, M. (1999) A Heidegger Dictionary, Oxford: Blackwell Publishing.
KANT, I. (1929) Critique of Pure Reason, çev. Norman-Kemp Smith, New York: Palgrave.
KITCHER, P. (1982) “Kant’s Paralogisms,” The Philosophical Review, sayı: 4, s. 517-547.
MORRISON, P. R. (1978) “Kant, Husserl and Heidegger on Time and the Unity of Consciousness,” Philosophy and Phenomenological Research, sayı: 2, s.182-198.
SONTAG, F, (1964) “Heidegger and the Problem of Metaphysics,” Philosophy and Phenomenological Research, sayı: 3, s.410-416.
TURETZKY, P. (2006) Time, London: Routledge.
WALSH, W.H. (1961) “Kant’s Criticism of Metaphysics 1,” http:// journals.cambridge.org/action/search.
ZIMMERMAN, M.E. (1979) “Heidegger’s ‘Completion’ of Sein und Zeit,” Philosophy and Phenomenological Research, sayı: 39, s. 537-560.