Bu çalışma, Neo-klasik ve  içsel  büyüme teorileri  çerçevesinde, IMF'nin istikrarlı büyüme  için  önerdiği  programları  değerlendirmek  amacı  taşımaktadır. Sabit  verimi varsayan  Neo-klasik büyüme teorilerine  karşı,  içsel büyüme (yeni büyüme)  teorileri, artan verimi  temel  almaktadırlar. Çünkü  üretim  sürecinde  oluşan  bilginin  tüm  ekonomiye yayılacağı, beşeri  sermaye ve  kamu politikaları  yardımıyla ekonomiye müdahalenin artan verimi sağlayacağı görüşünü benimsemektedirler. Optimal büyüme oranını gerçekleştirmek için  yine  Neo-klasik  teorinin varsayımının  aksine  devlet  müdahalesinin  gerekli  olduğunu vurgulamaktadırlar.  Aksi  halde  Neo-klasik  büyüme  teorilerinin  öngördüğü gelişmiş ülkelerle  gelişmekte  olan  ülkelerin yakınlaşacağı  hipotezinin  gerçekleşemeyeceği savunulmaktadır. IMF  programlarında  ise ar-ge, teknoloji ve bilgi üretimi  gibi alanlara yatırım yapılması özellikle %6.5 faiz  dışı  fazla  hedefinden ötürü göz önüne alınmamaktadır. Diğer bir değişle, Yeni  teorinin  başat  kabul  ettiği  eğitim, inovasyon (yenilik-buluş) ve ar-ge için  yapılacak  harcamalar olanaksızlaşmaktadır. Ancak, uzun dönemli istikrarlı bir  büyüme oranına, cari açık tehdidi olmaksızın ulaşılabilmesi ise beşeri sermaye oranını artıracak harcamaların yapılması ile  olanaklı görülmektedir.

-