Balkanlar, Anadolu ve Orta Doğu coğrafyaları tarihte üç dönem boyunca çok önemli bir yere sahip olmuştur: Büyük İskender dönemi, Roma İmparatorluğu ve Osmanlı İmparatorluğu dönemleri. Yaşanan bu koşulların en önemli faktörlerinden biri; mutlak surette bu devletlerin ortak coğrafyaya sahip olmasıdır. Globalleşme sürecinin bir neticesi olarak, günümüzde ortak coğrafya oluşturmak politik sınırların sabit kalırken hayatın diğer alanlarını kapsayacak çok yönlü bütünleşmelerle de mümkün olabilmektedir. Bu bağlamda, karışıklar ve kimlik krizleri nedeniyle önemini kaybeden, bölge ülkeleri, derinlik kazanabilir ve değer yaratabilirler. Bununla birlikte, kendi mevcut sınırları içinde kalmaktansa Balkanlardan Ortadoğu’ya kadar geniş bir coğrafyada hareket etme şansına sahip olan ülkeler, ortak coğrafya oluşturmadan en fazla faydalanacak ülkeler olacaktır. Bunu başarmak için; basit ve kalıpsal tanımlamalara sıkışmak yerine kimlik ilişkilerine uygarlık perspektifinden bakmak gerekmektedir. Büyük Makedonyacılık, Neo-Helenizm veya Neo-Osmanlıcılık gibi tanımlamalar; olumsuz etkileriyle bölgelerin gerçek potansiyellerini ortaya koymalarına engel olacaktır. Günümüzde ihtiyacımız olan şey bu tanımlamalara değil; eylem, fonksiyon ve faaliyetlere öncelik vermektir. Herkesin çok yönlü fayda sağlayacağı ortak coğrafya kapsamı için gerekli adımlar hakkında düşünmeye ihtiyacımız vardır. İsim bulma çabalarını gerektiği zaman ve bu isimler hak edildiğinde çağdaş Dede Korkutlara bırakılmalıdır.