Din Öğretiminde Yeni Yöntem Tartışmalarında Kuramdan Uygulamaya: İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Programları (Ankara Modeli)

Öz Ankara Modeli, en genel anlamda, 1999 yılında imam hatip liselerinde, 2001'de de ilköğretim kurumlarında uygulamaya başlanılan öğretim progranlarını ifade eder. Diğer taraftan Ankara Modeli, din anlayışındaki değişimin, eğitimdeki ve din öğretimindeki yeni yaklaşımların din öğretimi programlarına yansımasıdır. Ankara Modeli din öğretimindeki yeni yaklaşımların uygulamaya yansıması bakımından önemlidir. Bu bağlamda makalede, Ankara Modeli'nin ortaya çıkış sebepleri, bilimsel arka planı, türü, felsefesi ve uygulanma süreci incelenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Model, Ankara Modeli, Din Öğretimi, Din Anlayışı, İmam Hatip Lisesi, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi

From Theory to Practice in the Discussions of the New Method in Religious Education: Primary School Religious Culture and Ethics Knowledge Curriculum (The Ankara Model)

Keywords:

The Ankara Model, Religious Education, Curriculum Development, Religious Understanding, Imam-Hatip Schools, The Culture of Religion and Ethics Knowledge,

PDF

___

Kaynakça

Akbulut, A. (1997). Laiklik ve din öğretimi. Uluslararası Din Eğitimi Sempozyumu. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi-TÖMER, Ankara.

Altaş, N. (2002). Türkiye'de zorunlu din öğretimini yapılandıran süreç, hedefler ve yeni yöntem arayışları (1980-2001). Dini Araştırmalar Dergisi, 4 (12), 145-168.

Akgül, M. (199 9). Türk modernleşmesi ve din. Konya: Çizgi Kitabevi.

Atay, H. (1995). Kur'an'a Göre Araştırmalar V, Ankara.

Atay, H. (2001). lslam'ı yeniden anlamak. Ankara.

Ayhan, H. (2001). Din eğitimi ve öğretimi: 21. yüzyılda beklentiler. 21. Yüzyılda Eğitim ve Türk Eğitim Sistemi (Yayma Haz. Orhan Oğuz ve diğerleri) içinde. İstanbul: Sedar.

Bilgin, B. (1980). Türkiye'de din eğitimi ve liselerde din dersleri. Ankara: Emel Matbaacılık.

Bilgin, B. (1998). Eğitim bilimi ve din eğitimi. Ankara: Gün Yayıncılık.

Bolay, S. H. ve Türköne, M. (1995). Din eğitimi raporu. Ankara: Ankara Merkez İmam Hatip Lisesi Öğrencileri ve Mezunları Vakfı.

Creemers, B. P. M. (1993) . The effective classroom. Landon: Cassell.

Cullingford, C. (1990). The nature of learning. Landon: Cassell.

Demirel, Ö. (1995). A model for teacher education curricula in Turkey. Journal of Education,

Hacettepe Üniversitesi, 11, 91-9 7.

Demirel, Ö. (2002). Eğitimde program geliştirme. 4. Baskı. Ankara: Pegem A Yayıncılık Fisher, R. (1990). Teaching children to think UK: Stanley Thornes.

Gardner, H. (1983). Frames of mind: The theory of multiple intelligences. New York: Basic Books. Güngör, E. (1983). lslamın bugünkü meseleleri. İstanbul: Ötüken Yayınları.

ileri, C. N. (1331). Tarih-i tedenniyat-ı Osmaniye mukadderat-ı Tarihiye. 2 . baskı. İstanbul: Yeni Osmanlı Matbaa ve Kütüphanesi.

Kutlu, S. (2002). lslam düşüncesinde ilk gelenekçiler. 2. Baskı. Ankara: Kitabiyat.

Mardin, Ş. (1990). Din ve ideoloji. 4. Baskı. İstanbul: İletişim Yayınları .

Mardin, Ş. (1992). Türk modernleşmesi. 2. Baskı. İstanbul : İletişim Yayınları .

MEB Din Öğretimi Genel Müdürlüğü. (1999). lmam Hatip Lisesi Anadolu lmaın Hatip Lisesi Yabancı Dil Ağırlıklı lmam Hatip Lisesi Meslek Dersleri Öğretim Programları. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.

MEB Din Öğretimi Genel Müdürlüğü . (2001). lmam Hatip Lisesi Gelişim Modeli rehber kitapçığı. Ankara: Milli Eğitim Basımevi.

MEB Din Öğretimi Genel Müdürlüğü. (2003). Din öğretiminde yeni yöntem arayışları. Ankara.

MEB Tebliğler Dergisi. (2000). llköğretim Okulu Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi (4, 5, 6, 7 ve 8. Sınıf Öğretim Programlarının Kabulü. Tebliğler Dergisi, 63 (2517), 913-978.

MEB. (2002) . llköğretim din kültürü ve ahlak bilgisi 4,5, 6, 7, 8. lstanbul: Milli Eğitim Basımevi.

MEB. (20 0 2 ). llköğretim din kültürü ve ahlak bilgisi dersi öğretim kılavuzu 4, 5, 6, 7, 8. İstanbul : Milli Eğitim Basımevi.

MEB. (2002). llköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretim Programlan ve Bir Uygulama Örneği (Ankara Modeli). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.

Musa Carullah. (1912). Halk nazarına bir nice mesele. Kazan.

Oliva, P. F. (1988). Developing the curriculum.. 2. Baskı. Baston: Scott, Foresman and Co.

Onat, H. (2003). Türkiye'de din anlayışında değişim süreci. Ankara: Ankara Okulu.

Özden, Y. (1998). Eğitimde dönüşüm. Ankara: PegemA Yayıncılık.

Fazlurrahman. (2000). lslam (çev. Mehmet Dağ-Mehmet Aydın). Ankara: Ankara Okulu. Said Halim Paşa. (1993).

Buhranlarımız ve son eserleri (haz. M. Ertuğrul Düzdağ). İstanbul: İz Yayıncılık.

Saylan, N. (1995). Eğitimde program tasarısı temeller, prensipler, kriterler. Balıkesir: ince Ofset. Selçuk, M. (2000a). Din öğretiminin kuramsal temelleri. Din Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar içinde. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.

Selçuk, M. (2000b). Teorik ve pratik açmazlarıyla kültürel miras öğretimini sorgulayan bir deneme. Din Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar içinde. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.

Selçuk, M. (2000c). Din öğretimi özgürleştiren bir süreç olabilir mi? Din Öğretiminde Yeni

Yaklaşımlar içinde. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.

Taba, H. (1962). Curriculum development theory and practice. New York: Harcourt, and Brace and World.

Tosun, C. (2002). Din eğitimi bilimine giriş. 2. Baskı. Ankara: Pegem A Yayıncılık.

Tosun, C. (2003). İkibinli yıllarda Türkiye'de din öğretimi: Bugünden geleceğe. Din Öğretiminde Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası Sempozyum Bildiri ve Tartışmalar (28-30 Mart 2001-lstanbul) içinde. Ankara: MEB.

Tyler, R.W. (1973). Basic principles of curriculum and instruction. Chicago: University of Chicago Pres.

White, R.V. (1988). The ELT curriculum: Design, innovation and management. New York Basil Blackwell lnc.

Wilson, j. &: Jan, L.W. (1993) . Thinking for themselves developing strategies for reflective learning. Australia: Eleanor Curtian Publishing.