Öz             Özet             Bu makalede, Platon'un öz'cü bir anlayıştan hareket eden diyalektik mantığı çerçevesinde, ontolojisini nasıl şekillendirdiği ele alınacaktır. Ontolojisini birbirinden keskin bir şekilde ayrılmış iki varlık kategorisi üzerine kuran Platon'un bu düalist anlayışı, onun diyalogları hakkındaki kronoloji tartışmalarından bağımsız değildir. Diyaloglar hakkındaki bazı kronolojiler, Platon'un Transendental öz'ler kabul ettiği savına dayanırken bazıları onun Parmenides diyaloguna dayanarak Transendental öz düşüncesinden vazgeçtiği savına dayanır. Ayrıca Transendental öz düşüncesinden yola çıkan Antik felsefe bilginleri arasında, Platonik külliyatın tematik bir birliktelik mi yoksa tematik gelişim mi gösterdiği konusunda bir tartışma söz konusudur.  “Birlikçilere” e göre Platon, diyaloglarında, her bir diyalog bize kısmi veya proleptik bir bakış açısı veren tek, tutarlı, sinoptik bir felsefi sistem sunar. (Rickless, 2006: 1). “Gelişimciler” e göre, aynı diyaloglar, yazıldıkları muhtemel sıraya uygun şekilde bir düzende düzenlendiğinde Transendental öz düşüncesinin tematik bir gelişim gösterdiği görülecektir. Transendental öz'ler kabul eden kronolojiden yola çıkan makalemiz, Menon diyalogunda örtük bir şekilde ifade bulmuş olan varoluş-öz ayrımının, Devlet diyalogunda nasıl açık bir çatallaşmaya, ve özellikle Phaidon diyalogunda da keskin bir beden-ruh düalizmine dönüştüğünü; öte yandan Platon'un bu keskin ayrım neticesinde ortaya çıkan "ilişki" sorununu "pay alma" düşüncesi ile nasıl aşmaya çalıştığını ele almakta. Anahtar Kelimeler: ontoloji, idea, görünüş, öz, varoluş, pay alma, anamnesis A Study on Ontological Bifurcation that Develops in Plato’s Dialogues Abstract This article deals with how Plato shaped his ontology within the framework of dialectical logic, which relies on an essentialist understanding. This dualist conception of Plato, who establishes his ontology on two distinctly separated categories of being, is not independent of the chronological debates about his dialogues. Some chronologies about the dialogues are based on the claim that he acknowledges the existence of Transcendental essences, while others, relying on his Parmenides dialogue, assert that he has renounced the idea of Transcendental essence. There is also a controversy among the scholars of ancient philosophy who draw on the idea of Transcendental essence, as to whether the Platonic corpus displays a thematic union or thematic development. According to “Unionists”, each of the dialogues of Plato offers a single, consistent, synoptic philosophical system that gives us a partial or proleptic perspective (Rickless, 2006:1). According to the “developmentalists”, when the same dialogues are arranged according to the order in which they have been written, one will observe that the idea of transcendental essence displays a thematic development. This article, which draws on the chronology that acknowledges the existence of Transcendental essences, deals with how the distinction between existence and essence, which has been implicitly expressed in the Menon dialogue, has evolved into a clear bifurcation in the dialogue of State and especially how it has turned into a sharp body-soul dualism in the dialogue of Phaidon; on the other hand, it also discusses how Plato tries to overcome the problem of “relation” that arises as a result of this sharp distinction, by means of the idea of ​​“partaking”. Keywords: ontology, idea, appearance, essence, existence, partaking, anamnesis