Sınıf Öğretmeni Adaylarının Yaratıcı Drama Yöntemini Kullanmaya Yönelik Özyeterlik Algıları

Öz Sanatın, bilimin ve günlük hayatın işleyişini belirleyen etkenler zaman ilerledikçe hızla değişmektedir. Bu değişimler ve gelişmeler eğitim anlayışında ki değişiklikleri de beraberinde getirmektedir. Önceki yıllarda öğretmenin aktif olduğu yöntemler artık yerini öğrencinin aktif olduğu anlayışlara bırakmıştır. Öğrenci merkezli eğitim yöntemlerinden bir tanesi de yaratıcı dramadır. Bu araştırmanın amacı Pamukkale ve Adnan Menderes Üniversitelerinde öğrenim gören sınıf öğretmeni adaylarının yaratıcı drama yöntemi kullanmaya ilişkin özyeterlik algılarını çeşitli değişkenlere göre değerlendirmektir. Araştırmada betimsel araştırma modellerinden tarama yöntemine başvurulmuştur. Tarama modelinde araştırmaya konu olan birey, konu ya da nesne, kendi koşulları içinde, var olduğu şekliyle tanımlanmaya çalışılır. Araştırma Pamukkale Üniversitesi ve Adnan Menderes Üniversitelilerinin Eğitim Fakültelerinde öğrenim görmekte olan toplam 380 sınıf öğretmeni adayı ile gerçekleştirilmiştir. Araştırma verilerinin elde edilmesinde Can ve Günhan (2009) tarafından geliştirilmiş olan “Yaratıcı Drama Yöntemini Kullanmaya Yönelik Özyeterlik Algısı Ölçeği” kullanılmıştır. Bu araştırmada öğrencilerin yaratıcı drama yöntemini kullanmaya yönelik özyeterlilik algıları belirlenmeye çalışılmıştır. Her iki Üniversitenin sınıf öğretmenliği anabilim dallarında öğrenim gören öğretmen adaylarına uygulanan ölçek verilerinden elde edilen puanlar SPSS 18.00 istatistik programında değerlendirilmiştir. Verilerin çözümlenmesinde yüzde, frekans, t-testi ve tek yönlü varyans analizinden yararlanılmıştır. Yaratıcı drama yöntemini kullanmaya yönelik özyeterlik algıları açısından PAÜ ve ADÜ öğrencileri arasında anlamlı bir farklılık olduğu ancak “sınıf düzeyi, atölye eğitimi almış olma, öğretim elemanının yeterli bulma” değişkenlerinde anlamlı bir farklılık olmadığı tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Yaratıcı drama, özyeterlik algısı, sınıf öğretmeni adayları

PDF

___

Adıgüzel, Ö. (2015). Eğitimde Yaratıcı Drama. Ankara: Pegem Akademi.
AES (2015). Learn About Becoming a Drama Teacher. http://www.alleducationschools.com/ drama-teacher/ Son erişim tarihi: 16. 11. 2015.
Akbaş, A. ve Çelikkaleli, Ö. (2006). Sınıf Öğretmeni Adaylarının Fen Öğretimi Öz-Yeterlik İnançlarının Cinsiyet, Öğrenim Türü ve Üniversitelerine Göre İncelenmesi. Mersin Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 2(1), 98-110.
Akkoyunlu, B., Orhan, F. ve Umay, A. (2005). Bilgisayar Öğretmenleri İçin "Bilgisayar Öğretmenliği Öz-Yeterlik Ölçeği" Geliştirme Çalışması. Hacettepe Eğitim Fakültesi Dergisi (H.U. Journal of Education). 29, 1-8.
Almaz, G., İşeri, K. ve Ünal, E. (2014) Öğretmen Adaylarının Yaratıcı Drama Yöntemini Kullanmaya Yönelik Özyeterlik Algılarının İncelenmesi. International Journal of Languages' Education and Teaching. December,48-65.
Altıntaş, E. ve Kaya, H. (2012). Fen Bilgisi Öğretmen Adaylarının Drama Yöntemiyle Fen Ve Teknoloji Dersinin İşlenmesine Yönelik Öz-Yeterlik ve Tutumları. Erciyes Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi. 28(4), 287-295.
Blake S. ve Lesser L. (2006). Exploring the Relationship Between Academic Self Efficacy and Middle School Student's Performance on a High Stakes Mathematics Test. Teacher Education in Service/Professional Development. 2, 655-656.
Britzman, D. (1986). Cultural Myths in the Making of a Teacher: Biography and Social Structure in Teacher Education. Harvard Educational Review. 56(4), 442-457.
Burton, Horowitz ve Abeles, (1999). Learning in and Through the Arts: Curriculum Implications.http://artsedge.kennedy-center.org/champions/pdfs/Learning.pdf Son erişim tarihi: 17. 11. 2015.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2012). Bilimsel Araştırma Yöntemleri (13. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Cawthon, S. ve Dawson, K. (2009). Drama for Schools: Impact of a Drama-Based Professional Development Program on Teacher Self-Efficacy and Authentic Instruction. Youth Theatre Journal, 23(2), 144-161.
Compeau, D. R. ve Higgins, C. A. (1995). Computer Self-Efficacy: Development of a Measure and Initial Test. MIS Quarterly. 19(2), 189-211.
Can, B. ve Cantürk Günhan, B. (2009).Yaratıcı Drama Yöntemini Kullanmaya Yönelik Özyeterlik Ölçeği. E-Journal of New World Sciences Academy (NEWWSA). 4(1), 34-43.
Çam, F., Özkan, E. ve Avinç, İ. (2009). Fen ve Teknoloji Dersinde Drama Yönteminin Akademik Başarı ve Derse Karşı İlgi Açısından Karşılaştırmalı Olarak İncelenmesi: Köy ve Merkez Okulları Örneği. Gazi Üniversitesi Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi. 29(2), 459-483.
Çetingöz, D. (2012). Okul Öncesi Öğretmen Adaylarının Yaratıcı Drama Yöntemini Kullanmaya Yönelik Özyeterlikleri. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi (H. U. Journal of Education). 42, 131-142.
Durdukoca, Ş. F. (2010). Sınıf Öğretmeni Adaylarının Özyeterlik Algılarının Çeşitli Değişkenler Açısından İncelenmesi. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Dergisi. 10(1), 69-77.
Ekiz, D. (2009). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
Farris, J. P. ve Parke J. (1993). To be or not to be: What Students Think about drama, The Clearing House. 66(4), 231-34.
Flores, I. M. (2015). Developing preservice teachers' self-efficacy through field-based science teaching practice with elementary students. Research in Higher Education Journal. 27, 1- 19.
Garvis, S. ve Pendergast, D. (2011).An investigation of early childhood teacher self-efficacy beliefs in the teaching of arts education. International Journal of Education & The Arts. 12(9), 1-15.
Hatipoğlu, Y.Y. (2006). İlköğretim 5. Sınıf Matematik Dersi Konularının Öğretiminde Drama Yönteminin Öğrenci Başarısına Etkisi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Kaf, Ö. (2000). Hayat Bilgisi Dersinde Bazı Sosyal Becerilerin Kazandırılmasında Yaratıcı Drama Yönteminin Etkisi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 6 (6), 173-184.
Kara, Y. ve Çam, F. (2007). Yaratıcı Drama Yönteminin Bazı Sosyal Becerilerin Kazandırılmasına Etkisi. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi. 32, 145-155.
Karadağ, E., Korkmaz, T., Çalışkan, N. ve Yüksel, S. (2008). Drama Lideri Olarak Öğretmen ve Eğitimsel Drama Uygulama Yeterliği Ölçeği: Geçerlik ve Güvenirlik Analizleri, GÜ Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi. 28 (2), 169-196.
McCaslin, N. (2006). Creative Drama in The Classroom And Beyond. 8/E. New York: New York University.
MEB. (2013). Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Drama Çalışmaları. Ankara: MEB Yayınları.
Önder, A. (2003). Okul Öncesi Çocukları İçin Yaratıcı Drama Uygulamaları. İstanbul: Morpa Kültür Yayınları.
Rowland, G. E. (2002). Every Child Needs Self-Esteem: Creative Drama Builds Self-Confidence Through Self-Expression.http://phdtree.org/pdf/23537390-every-child-needs/ Son erişim tarihi: 20. 11. 2015
San, İ. (2002). Eğitimde Yaratıcı Drama, Yaratıcı Drama, 1985-1995, Yazılar, (1. cilt). Ankara: Naturel Yayıncılık.
Üstündağ, T. (1998). Yaratıcı Drama Eğitim Programının Ögeleri. Eğitim ve Bilim-Education and Science. 22 (107), 28 -35.
Yazar, A., Çelik, M. ve Kök, M. (2011). Yaratıcı Drama Etkinliklerinin Çocuğun Gelişim Alanlarına Etkisi. http://www.minikokul.com Son erişim tarihi: 17. 07. 2015.
Zeiger, S. ve Media, D. (2015). Qualifications for a Drama Teacher. http://work.chron.com Son erişim tarihi: 16. 11. 2015.
Zimmermann, B. J. (2000). Self-Efficacy: An Essential Motive to Learn. Contemporary Educational Psychology. 25, 82-91.